Dan waren er dus nog twee over, allebei het achterste schip van een tandem, en hun versnelling was minder dan de zijne. Hij aarzelde even, ging er toen vandoor. Hij bleef geleide projectielen en laserstralen ontwijken.
De verkenners zakten weg. Hij zag ze kleiner worden… en toen werd er een niet langer kleiner… en het drong eindelijk tot hem door dat die ergens acceleratie vandaan had gehaald en met zo’n acht gee op hem af kwam.
Roy’s eerste impuls was gillen: ‘Brennan! Wat probeer je uit te halen?’
Dat had hij al een keer gedaan. Dit keer hield hij zich in. Omdat hij het antwoord geraden had: het tweede schip gebruikte de uitlaatgassen van de Beschermheer als brandstof! Het gaf niet hoe ze het deden. Ze deden het, dat was ‘t, daarom vlogen ze in tandem.
Hij zette twee keer een half ton radon overboord, de aandrijving van de bommen buiten werking.
Radon heeft een kort half-leven: het moet in stasis worden bewaard. De stasis-generator zat buitenop de bomhuls, en bestond voor een deel uit zacht ijzer. Het stuwveld van het vijandelijke schip rukte hem uit elkaar. Een minuut later bevond de radon zich in de vernauwing van het stuwschepveld en gebeurden er ongelooflijke dingen: radon die fuseerde met transuranen (elementen met een hoger rangnummer dan uranium), waarna onmiddellijk weer splijting plaatsvond. De vernauwing ontplofte. Het stuwschepveld vonkte als een dolgeworden reuzenkerstboom. Het Pak-schip vlamde op, werd een kleine witte punt, vervaagde. Het laatste Pak-schip was ver achter hem. Zich eruit losmaken kostte veel tijd. Roy moest zichzelf keer op keer voorhouden dat het niet echt was, dat het alleen maar doen-alsof was. Hij schrok verschrikkelijk toen Brennan zijn niet-menselijke hoofd door het fluïdokrimp stak.
Toen schreeuwde hij: ‘Wat was dat nou verdomme? Verstookte hij mijn uitlaatgas?’
‘Ik wist wel dat je daarover zou beginnen,’ zei Brennan. ik zal het je zo meteen precies vertellen, maar laten we het eerst eens over het gevecht hebben.’
‘Het gevecht kan de boom in!’
‘Je hebt je goed geweerd,’ zei Brennan. ‘Er is niet veel over van je arsenaal, maar dat geeft niet als je geen verkenner meer tegenkomt. Je hebt geen reservebrandstof om in een baan om Wun-derland te komen; je hebt er tijdens het gevecht teveel van opgebruikt. Maar je kunt de Beschermheer laten voor wat het is en met het vrachtschip landen.’
‘Dat is fijn. Dat is heel geruststellend. Vertel me nou maar eens hoe een Pak-verkenner m’n eigen uitlaatgassen kan opstoken en me van het ene ogenblik op het andere op m’n staart kan zitten!’
Roy was wat kalmer geworden toen ze bij de stuurcabine van de Vliegende Hollander waren. Hij was ook begonnen te trillen, Drie dagen in de stuurstoel van de Beschermheer hadden hem volkomen uitgeput.
Brennan nam hem aandachtig op. ‘Wil je dit niet liever later doen?’
‘Nee.’
‘Oké, dan zal ik snel zijn. Even recapituleren wat jouw stuwschep doet. Hij vangt interstellaire waterstof op in een viereneenhalf duizend kilometer breed veld, voert die via magnetische velden, naar één punt waar de waterstofatomen hard genoeg en lang genoeg tegen elkaar worden gedrukt om een deel ervan te laten fuseren. Wat er aan de andere kant uitkomt is helium en nog wat overgebleven waterstof en een aantal hogere fusie-produkten.’
‘Dat wist ik, ja.’
‘Het komt er ook uit in een hete, behoorlijk geconcentreerde stroom. Na verloop van tijd waaiert die uit en gaat op in de ruimte, net als de uitstoot van elke raket. Maar als een schip jou nu volgde, hier…’ Brennan bracht afbeeldingen op het scherm: twee minuscule schepen, het tweede honderdvijftig kilometer achter het eerste. Hij maakte een wijde kegel voor het eerste schip en liet die achter het schip bijna in een punt toelopen. Een naald met het schip in de punt — het veld dat het schip beschermde — voerde de binnenkomende waterstof door een ringvormige vernauwing.
‘Jij verzamelt zijn brandstof voor ‘m. Zijn stuwschepveld is maar zo’n honderdvijftig kilometer breed —’ Brennan tekende een veel smallere kegel — ‘en hij kan de toevoer van brandstof veel beter fijnregelen. Die brandstof is al heet en geconcentreerd, en brandt dus beter. Je krijgt fusie van een hogere orde dan jij produceert; zijn uitstoot zou rijk aan beryllium moeten zijn. Dit is gewoon een van de dingen die die laatste Paks misschien hebben gemaakt. Het voorste schip zou alleen maar een stuwschep zijn: geen brandstof aan boord, geen motor om binnen een stelsel uit de voeten te kunnen, geen lading. Hij zou moeten worden opgesleept tot hij op stuwschepsnelheid was. Het volgende schip is zwaarder, maar krijgt ook grotere stuwkracht.’
‘Denk je dat zo’n tandem op ons afkomt?’
‘Misschien. Je kunt het ook op andere manieren doen. Twee schepen, ook afzonderlijk bruikbaar, maar bij elkaar gehouden door een zwaartekrachtgenerator. Als het er op aankwam zouden ze de tandem kunnen verbreken. Of het voorste schip is het eigenlijke schip, en het tweede alleen maar een nabrander. Hoe dan ook, ik kan ze wel vinden. De beryllium-frequenties die ze produceren zullen te zien zijn als een neonlamp aan de hemel. Ik hoef alleen maar een detector te maken.’
‘Hulp nodig?’
‘Te zijner tijd. Ga maar slapen. We doen over een maand of wat nog wel eens een spiegelgevecht.’
Roy bleef staan in de deuropening. ‘Zo lang?’
‘Alleen maar om je alert en in vorm te houden. Je bent klaar voor het gevecht, beter kan niet. Wees alleen voorzichtiger met die elektromagnetische projector. Als je weer wakker bent zal ik je laten zien wat de Pak-verkenners ermee deden.’
‘Wat jij ermee deed.’
‘Wat zij zouden hebben gedaan. Ga slapen.’
Brennan was drie dagen aan het werk in de constructiewerkplaats. Als hij sliep, sliep hij daar. Daar sloeg hij zijn maaltijden over. Wat hij daar uitvoerde, deed de werkplaats aan één stuk door daveren van het lawaai en veroorzaakte een gonzende trilling in de rots van de Vliegende Hollander.
Roy las een paar oude romans die in de computer zaten. Hij zweefde door kale spelonken en tunnels in de rots en kreeg het drukkende gevoel ver onder de grond te zijn. Hij oefende op de machines tot hij volkomen uitgeput was. Vrije val had hem wat spierkracht gekost. Daar moest hij wat aan doen.
Hij las wat er over Wunderland in de computer zat en het was zo ongeveer wat hij verwachtte. Gee: 61%. Bevolking: 1 024 000. Gekoloniseerd gebied: 7 500 000 vierkante kilometer. Grootste stad: München, 800 inwoners. Vaarwel, stadsleven. Maar tegen de tijd dat hij op Wunderland arriveerde, zou München waarschijnlijk net New York lijken.
De vierde dag hield het lawaai in de werkplaats op, en toen hij ging kijken lag Brennan ogenschijnlijk te slapen. Hij wilde net weggaan toen Brennan zijn ogen opendeed en begon te praten.
‘Je verlaat je teveel op die lange, langzame bochten,’ zei hij. ‘Dé manier om de wapens van de Paks te ontwijken is steeds je voortstuwing veranderen. Blijf de vernauwing in je stuwschepveld open en dicht doen. Als ze de vernauwing met een laserpuls of iets dergelijks raken, gooi ’m dan open. Niets gaat fuseren als je het plasma niet dicht genoeg op elkaar perst.’
Roy was niet van zijn stuk gebracht. Hij raakte gewend aan Brennans gewoonte om een gespreksonderwerp van dagen geleden weer op te vatten. ‘Dat laatste schip had dat ook kunnen doen, toen ik radon in zijn veld smeet.’