Vledder grinnikte.
“Daarom bond hij de voeten van zijn slachtoffers vast…voor het geval zij nog bij kennis kwamen.”
De Cock knikte.
“Hij verzamelde in de loop der tijd ook de huissleutels van zijn compagnons. Buiten Michel-Jan van Nimwegen heeft niemand dat opgemerkt. Dat is de reden dat wij bij de slachtoffers steeds voor een gesloten deur kwamen. Hij deed na zijn daad de buitendeur van de woning van zijn slachtoffers op slot. Hij vertelde mij dat hij dit deed om ons op een dwaalspoor te brengen.”
Adelheid van Buuren schudde haar hoofd.
“Een vreemde vent, die Peter van Houten. Was dat ‘doodbloeden’ van hun schuld zijn enige motief?”
De Cock schudde zijn hoofd.
“Hij wilde van de maatschap af. Hij vond dat het systeem niet werkte. Hij wilde een nieuwe start maken, met chirurgen die bij hem in loondienst kwamen.”
De oude rechercheur leunde achterover en nam nog een slok van zijn cognac. De lange uiteenzetting had hem vermoeid.
Vledder keek hem schuins aan.
“Hoe kreeg je Peter van Houten zover dat hij naar de tempel van de Broeders en Zusters van de Tien Geboden kwam.”
De Cock lachte.
“Ik liet Michel-Jan een brief schrijven, waarin hij vermeldde dat hij wist — wat De Cock nog niet wist en nooit te weten zal komen — dat Peter van Houten de drie moorden had gepleegd. Hij schreef ook het motief te kennen: de doodbloedende schuld van de drie slachtoffers. Hij vermeldde dat zijn vader hem eens in een vertrouwelijke bui had verteld dat hij en Simon de Mirambeau en Marcel van Houten niet van plan waren om ooit hun schuld te voldoen. Michel-Jan nodigde Peter van Houten uit voor een bezoek aan zijn tempel om…zo hij schreef…te komen tot een gentleman’s agreement.”
Vledder grinnikte.
“Weer zo’n luizenstreek van je.”
De Cock schudde zijn hoofd.
“Een uiting van liefde…liefde voor mijn vak.”
De grijze speurder pakte de fles cognac en schonk nog eens in.
Daarna zakte hij in zijn fauteuil terug. Met een gevoel van voldoening nipte hij aan zijn tweede glas.
Mevrouw De Cock verdween naar de keuken. Ze kwam terug met schalen vol lekkernijen en liep presenterend rond. Op den duur raakten de gruwelijke moorden op de chirurgen van de kliniek van de Helende Meesters wat op de achtergrond en werd het gesprek algemener.
Het was al vrij laat toen de laatste gasten vertrokken. De Cock nam zijn derde glas cognac. Zijn vrouw schoof een poef bij en ging pal tegenover hem zitten.
“Wordt het wat tussen Dick Vledder en Adelheid van Buuren? Er waren toch al eerder trouwplannen.”
De Cock lachte.
“Adelheid wil een convenant.”
“Wat is dat?”
“Onderlinge afspraken. Wat zij in hun huwelijk gaan doen als er kinderen komen.”
“Dat gaat toch vanzelf?”
De Cock lachte.
“Bij ouderwetse mensen.”
Mevrouw De Cock kwam nog wat dichter naar haar man toe.
“Jurrian…ik vond dat het vrij lang heeft geduurd voordat jij in de doodgebloede slachtoffers een symbool zag van de figuurlijke betekenis. Je bent meestal veel alerter bij een dergelijke symboliek.”
De maakte een verontschuldigend gebaartje.
“Het komt, denk ik, omdat ik in mijn carrière als rechercheur nog nooit een zaak heb laten doodbloeden.”