De Cock scheen niet te luisteren. Hij koos met kennersblik de juiste sleutelbaard uit het koperen houdertje en in luttele seconden had hij de deur van slot. Hij borg het houdertje op. ‘Je moet bij een onderzoek het verrassingselement nooit onderschatten,’ sprak hij docerend.
Vledder zuchtte hoorbaar.
‘Dat is inbraak, De Cock,’ reageerde hij bezorgd. ‘Pure inbraak. Daar krijgen jij en ik nog eens een bult ellende mee.’
Zijn oude collega lachte ondeugend. De grillige accolades rond zijn mond dansten vrolijk. Hij voelde zich in geen enkel opzicht bezwaard.
‘Kan ik het helpen,’ sprak hij onnozel, ‘dat Duitse Inge haar woning niet deugdelijk afsluit? Sommige mensen zijn daar erg slordig in.’
Vledder kon de grap niet waarderen. Met een vertrokken gezicht volgde hij De Cock naar een donkere gang. Het enige licht kwam van een smal raam boven de toegangsdeur, die zij achter zich hadden gesloten.
De Cock beduidde Vledder dat hij de gang geheel moest uitlopen. ‘Daar is een keukentje,’ fluisterde hij, ‘met een toegang tot een binnenplaatsje. Wie er ook weg wil… je houdt hem of haar tegen.’
Vledder knikte begrijpend en schoof langs hem heen.
Links in de gang stond een deur halfopen. De Cock stapte omzichtig naar binnen en kwam in een betrekkelijk lange, smalle kamer. In het midden, rechts aan de wand, lag een jonge vrouw in een tweepersoons opklapbed. Ze sliep. Ondanks de verveegde make-up, herkende De Cock haar als de vrouw die Izaak van Blijendijk de afgelopen nacht had binnengelaten. Hij knoopte op zijn gemak zijn oude regenjas en zijn colbertje los, legde een minuscuul slipje en bh’tje met een paar nylonkousen op een andere stoel en ging in een fauteuil bij haar bed zitten, kalm en ontspannen, alsof hij op visite was.
Intussen luisterde hij naar geluiden. Scherp. Intens. Het was vrij stil in het oude huis. Boven hem klonken voetstappen en het zachte gejengel van een radio of pick-up. Achter zich hoorde hij Vledder in het keukentje scharrelen.
Hij liet zijn blik rustig door de kamer dwalen. Aan de straatzijde, op een slank tafeltje bij het raam, stond een nieuwe telefoon met moderne druktoetsen. Daarnaast, los op de grond, een kapitale kleurentelevisie. Verder bestond het meubilair uit bijeengeraapte afbraak. Ook het bed was niet fris. Lakens en kussens waren kennelijk in weken niet verschoond. De Cock begreep niet dat neef Izaak zich hier uren had kunnen vermaken.
Na een paar minuten draaide de vrouw in het bed zich onrustig heen en weer. Het leek alsof ze zich ervan bewust werd, dat er iets of iemand in de kamer was. Ineens zat ze rechtop en staarde De Cock met grote verwilderde ogen aan.
‘Wie… eh, wie bent u? Hoe… hoe komt u hier? Wat komt u doen?’
De Cock schonk haar zijn beste glimlach.
‘Dat is te veel,’ reageerde hij vrolijk, ‘dat zijn drie vragen ineens.’ Hij boog zich wat naar voren en strekte zijn rechterarm naar haar uit. ‘Mijn naam is de Cock… met ceeooceekaa. Ik ben een rechercheur van politie.’
Duitse Inge drukte de toegestoken hand en liet zich terugvallen op haar kussen.
‘Recherche.’ Het klonk ontgoocheld. ‘Ik heb mij toch al bij jullie gemeld. Ik heb toch al gezegd, dat ik niet langer vermist ben.’
De Cock schudde zijn hoofd.
‘Daar kom ik niet voor.’
Ze kwam weer overeind, haar borsten bloot.
‘Waarvoor dan?’
De Cock knikte haar bewonderend toe.
‘Voor een Duitse Inge spreek je verrekt goed Nederlands.’
Ze haalde achteloos haar schouders op.
‘Mijn moeder… mijn moeder is een Hollandse… uit Schin op Geul.’ Ze keek lachend naar hem op. ‘Hoe vind je mijn sch.’
De Cock schoof zijn onderlip naar voren.
‘Prima.’ Hij wierp haar het slipje en de bh toe.
‘Doe wat om. Je vat kou.’
Ze ving de kledingstukken op.
‘Je lijkt mijn grootvader wel,’ riep ze knorrig. ‘Die schreeuwde ook altijd als hij mij naakt zag.’
De Cock glimlachte.
‘Misschien hield hij meer van een aangeklede Ingeborg, dan van een naakte Inge.’
Ze liet de woorden even op zich inwerken. Toen keek ze de grijze speurder vertederend aan.
‘Voor een rechercheur… ben je lief.’
De Cock accepteerde het compliment gelaten. Hij keek toe hoe ze haar bh omdeed en onder de dekens haar slipje aantrok. Daarna stapte ze uit bed. Ze was mooi, constateerde hij. Lang, slank. Van een bijna dierlijke schoonheid. Toen ze haar bloesje aantrok, zag hij punctieplekjes aan haar linkeronderarm.
Hun blikken kruisten zich.
‘Hoe lang gebruik je al heroïne?’
‘Twee jaar.’
‘Door Igor?’
Inge schudde haar hoofd, ze stak haar lange benen in een zwarte spijkerbroek.
‘Ik gebruikte het al voor ik Igor leerde kennen.’
‘Heb je Igor Stablinsky al gezien… na je terugkomst uit Duitsland?’
‘Nee.’
‘Hij heeft naar je gevraagd.’
Ze knikte traag. ‘Ik heb het gehoord.’
De Cock wees om zich heen. ‘Weet hij dat je hier bent?’
‘Ja.’
‘Hoe?’
Ze plooide haar lippen in een trieste glimlach.
‘Voor Igor blijft niets verborgen. Ik zat hier nog geen uur, toen belde hij al.’
De Cock keek haar onderzoekend aan.
‘Je weet waar hij zit?’
Duitse Inge antwoordde niet direct. Ze nam een vers builtje shag van tafel, ging tegenover De Cock op de rand van het bed zitten en draaide een wat puntvormig sigaretje. ‘Ik weet niet waar Igor uithangt.’ Ze sprak weifelend. ‘Ik heb dat ook nooit geweten. Soms komt hij wel eens… voor een nacht.’ Ze gebaarde naar de telefoon bij het raam. ‘Meestal belt hij.’
‘Wanneer?’
Ze bracht weer die trieste glimlach.
‘’s Nachts… altijd ’s nachts… om te vragen hoeveel ik verdiend heb.’
‘Vannacht?’
‘Wat bedoel je?’
‘Heeft Igor vannacht gebeld?’
‘Ja.’
‘Hoe laat?’
Ze stak met trillende vingers het sigaretje op.
‘Half twee… twee uur.’
‘Toen Izaak hier was?’
Door een wolk van rook keek ze naar hem op. In haar ogen lag een waakzame blik.
‘Dat weet je?’
De Cock knikte.
‘Ik stond voor de deur. Ik zag Izaak komen en weer weggaan.’
Ze wuifde met haar hand de rook weg.
‘Waarom stond je voor de deur?’
‘Ik wilde zien of je terug was.’
Inge keek hem hoofdschuddend aan.
‘Laten we eerlijk blijven, wil je? Jij stond daar niet voor mij. Ik ben zelf naar het bureau Lijnbaansgracht gegaan. Mijn opsporingsverzoek was al uren ingetrokken.’ Ze gebaarde heftig. ‘Je stond daar voor Igor of je zat achter Izaak aan.’
De Cock voelde zich beschaamd. Hij knikte haar toe, zijn gezicht in een ernstige plooi.
‘Je hebt gelijk, Inge. Ik stond daar voor Igor Stablinsky en tot mijn stomme verbazing ontving jij Izaak van Blijendijk.’ Hij wreef zich achter in zijn nek. ‘Is… eh, is Izaak een klant van je?’
‘Nee.’
De Cock keek haar verbaasd aan.
‘Geen klant… wat kwam hij dan doen?’
Inge stond van het bed op en liep door de kamer. Op een paar meter afstand van De Cock bleef ze staan. Haar rug naar hem toegekeerd.
De grijze speurder drong niet onmiddellijk aan. Pas na een poosje herhaalde hij zijn vraag. Vriendelijk.
‘Wat kwam Izaak doen?’
‘Wachten.’
‘Waarop?’
‘Tot Igor belde.’
De Cock kon zijn verwondering nauwelijks onderdrukken. Hij kwam uit het fauteuiltje overeind en liep op haar toe. Het raderwerk van zijn hersenen draaide op volle toeren.
‘Izaak sprak met Igor?’
‘Ja.’
‘Waarover?’
Inge draaide zich met een ruk naar hem toe. Ze had tranen in haar ogen.