Hij zweeg even en de oude stoel knerpte. 'Neem nou,' zo ging hij na een poosje verder,'neem nou die Ella Rosseling.' De Cock keek verrast op. 'Ella Rosseling?' De oude gebaarde wild. 'Die meid… die meid, met wie de jongeheer Delszsen een tijdje omgang heeft gehad. U weet wel…'
De Cock wreef met zijn hand over zijn gezicht. 'Het spijt me,' zei hij zacht, verontschuldigend, 'ik weet niets. De liefdesaffaires van Alex Delszsen zijn tijdens ons onderzoek wat in de mist blijven hangen. Er was niemand die ons daarover kon inlichten. Daarom, ziet u, daarom ben ik zo blij dat de jongeheer Delszsen u zoveel vertrouwen schonk. Dat is voor ons bijzonder prettig.' Hij keek even opzij. 'Nietwaar, Dick?'
Vledder knikte instemmend. 'Inderdaad, bijzonder prettig.' Het vleiertje deed de oude Zorghdrager zichtbaar goed. Hij spande zijn magere borst en glimlachte. 'Och ja,' zei hij niet zonder trots, 'ik ben ook vaak meer dan een vader voor de jongelui, moet u begrijpen. Ze komen vaak bij mij om raad… dingen waarover ze met hun eigen vader thuis nooit durven spreken.'
De Cock knikte ernstig. 'Ik begrijp het. Volkomen. Maar laten we terugkeren naar Ella Rosseling. U was, meen ik, van plan ons iets over haar te vertellen?'
'O ja, Ella Rosseling, die meid…' hij schudde afwijzend het hoofd,'een hoertje… ja, als u het mij vraagt… compleet een hoertje.' Hij grijnsde vals. 'Ze vroeg er alleen geen geld voor.'
'Geen geld?'
'Nou ja, ze vroeg geen geld van de jongeheer Delszsen. Van anderen weet ik niet. Ze was nu eenmaal gek op Alex. Stapelgek. Ze is zelfs een scène komen maken aan het dispuut, toen ze erachter was gekomen dat de jongeheer Delszsen ook relaties met andere vrouwen onderhield.' 'En was het toen uit?'
De oude schudde krachtig het hoofd. 'Op de dag van zijn dood is ze nog bij hem op zijn kamer geweest.' De Cock veerde op. 'Wat?'
'Ja, nog op de dag van zijn dood. Absoluut. Ik kan dat zelfs bewijzen.' De oude Zorghdrager stond van zijn stoel op en scharrelde naar zijn slaapkamer. Al na een paar seconden kwam hij met een zwart glanzend kledingstuk terug. Hij hield het omhoog als een soort trofee. De Cock keek verbaasd op. Het was een zachte zijden onderjurk met kant, frivool, exclusief. De oude man gooide hem het kledingstuk achteloos toe. 'De onderjurk van de jongejuffrouw,' gebaarde hij wat gewild nonchalant, 'heb ik op zijn kamer gevonden.' 'Na zijn dood?'
'Ja, na zijn dood, toen ik zijn kamer opruimde.' De Cock knikte traag. 'Zijn er,' vroeg hij aarzelend, 'zijn er nog andere dingen, die u na zijn dood van zijn kamer hebt weggehaald?'
De oude schudde zijn hoofd, traag, een beetje weifelend. 'Nee,' zei hij terughoudend, 'nee, verder heb ik niets weggehaald.' Er viel een korte stilte.
Rechercheur De Cock wreef met de toppen van zijn vingers over de zachte zijden stof van de onderjurk. Na een poosje keek hij de oude man aan, vragend, het hoofd een beetje schuin. 'Dit,' zei hij vriendelijk, 'is dus de onderjurk van Ella Rosseling?'
De oude knikte bevestigend.
'U weet dat zeker?'
'Ja.'
'U kunt zich daarin niet vergissen?' 'Nee.'
De Cock gebaarde. 'De jongeheer Delszsen ontving toch ook andere dames op zijn kamer. Ik bedoel maar, de onderjurk behoeft toch niet per se door Ella Rosseling te zijn achtergelaten.'
De oude zuchtte. 'Het is de onderjurk van Ella Rosseling, zeg ik u.' Zijn stem klonk fel, wrevelig. 'Dan vraag ik mij toch in gemoede af,' zei De Cock wat streng, 'hoe u dat zo precies weet? Een onderjurk is nogal een intiem kledingstuk. En ik neem toch niet aan dat de jongelui u als toeschouwer inviteerden, wanneer zij zich voor… laten we zeggen "het feest" ontkleedden. Of wel, meneer Zorghdrager?'
Over het lange, tanige gezicht van de oude man gleed een diepe blos. Hij schoof onrustig heen en weer. De oude rieten stoel knerpte. De Cock keek hem een tijdje zwijgend aan. 'U wist wanneer Delszsen damesbezoek had?' De oude knikte nauwelijks merkbaar. 'Hoe?'
De adamsappel in de magere hals van de oude wipte op en neer. Zijn tong gleed langs zijn droge lippen. Hij voelde zich kennelijk niet op zijn gemak.
'Hoe,' drong De Cock aan, 'hoe wist u dat?' De oude antwoordde niet.
De Cock boog zich iets naar hem toe. 'Vertelde Delszsen het vooruit?'
'Nee.'
'Hoe dan?'
De oude Zorghdrager begon licht te trillen. De pijp in zijn hand brandde allang niet meer. De gezapige zelfvoldaanheid waarmee hij de rechercheur aanvankelijk had te woord gestaan, was verdwenen. Hij leek ineens oud, heel erg oud en zielig.
De Cock voelde medelijden, maar zijn vragende blik bleef dwingend op hem gericht. 'Nou…'
De oude stond zuchtend op. Het ging moeizaam. Het was alsof alle kracht uit zijn benen was weggezakt. Hij waggelde. Zijn knokige hand klemde om de leuning van zijn stoel. Langzaam draaide hij zich om en zijn hand reikte bevend naar een verrekijker. Het was een oud geval in een leren foedraal met een vettig riempje. De oude pakte het van een spijker aan de muur en liep ermee naar het raam. 'Komt u maar kijken,' zei hij zacht.
De Cock kwam naast hem staan. Aan de andere kant van de Brouwersgracht, tussen de bomen door, keken ze naar de ramen van het studentenhuis. De afstand was hemelsbreed niet zo ver. De kamer van Delszsen lag schuin beneden.
De Cock nam de verrekijker van de oude Zorghdrager over. Het was een goede kijker, merkte hij, die sterk vergrootte. Hij stelde het beeld scherp. Door de kijker gleed zijn blik langs de gevel van het studentenhuis, wipte over een paar muurankers en gleed de kamer van Delszsen binnen. Het interieur was duidelijk te onderscheiden; een grauw behang, een boekenplank, een oud kastje, het bed… De Cock liet de kijker zakken. Hij keek de oude man aan, verdrietig, zacht verwijtend. 'Voyeur,' zei hij loom, 'genieter uit de tweede hand.' De oude liet het hoofd zakken.
Een tijdlang zwegen ze.
De Cock hing de verrekijker terug aan de spijker aan de muur. De oude man was weer gaan zitten. Alle vuur scheen in hem gedoofd. Hij staarde wat wezenloos voor zich uit, een onwillige trek lag om zijn mond.
Er heerste een gedrukte stemming. De juiste sfeer voor vertrouwelijkheden ontbrak. De oude Zorghdrager leek wat nukkig na de ontdekking van zijn ondeugd. Het was in feite zinloos het verhoor voort te zetten. In deze stemming was van de oude man weinig bereidheid tot medewerking te verwachten. De Cock wilde al opstaan, maar de jonge Vledder hield hem tegen. De uitlatingen van de oude Zorghdrager hadden hem aan het denken gezet. In zijn gedachten rijpte een mogelijkheid. 'Die Ella Rosseling,' memoreerde hij,'was dus op de dag van Delszsens dood nog bij hem?' De oude knikte wat onwillig.
'Hebt u,' vroeg Vledder onverstoorbaar, 'haar hele bezoek door de kijker gevolgd? Ik bedoel dus ook de periodes voor en na de bedscène.'
De oude zuchtte. 'Van het begin af. Ik heb haar zien binnenkomen en ik heb haar zien weggaan.'
'Is u tijdens het bezoek van Ella Rosseling nog iets bijzonders opgevallen?'
De oude schudde zijn hoofd. 'Niets… nou ja, dat ze naar bed gingen.'
Vledder greep met zijn hand naar het hoofd. 'Ik bedoel, hebben ze samen nog iets gedronken?'
Zorghdrager dacht na. Zijn blik dwaalde naar het plafond, 'Ja,' zei hij na een poosje, 'ze hebben inderdaad iets gedronken samen… koffie.' 'Hoezo… koffie?'
De oude gebaarde voor zich uit. 'Ik heb die juffrouw Rosseling de kamer zien af gaan. Na een paar minuten kwam ze terug met twee koppen. Ik denk dat ze in die tussentijd beneden in de keuken is geweest en daar twee koppen koffie heeft klaargemaakt.'
Vledder keek wat ongelovig. 'In een paar minuten?' De oude knikte. 'Dat kan best. In het keukentje staat een grote pot met Nescafé en het water uit de boiler is bijna kokend. Een paar koppen koffie is zo gemaakt.' Vledder keek peinzend voor zich uit. 'Die koppen… die twee koppen waaruit beiden gedronken hebben… wat is daarmee gebeurd?'
De oude glimlachte vermoeid. 'Omgewassen… die heb ik omgewassen.'
Vledder zuchtte. 'Daar was ik al bang voor.' De Cock glimlachte. Hij begreep wat zijn jonge collega bedoelde. Het gif kon Delszsen met de koffie zijn toegediend. De koppen hadden het bewijs kunnen vormen. Hij nam het verhoor van de teleurgestelde Vledder over. 'Kende u Ella Rosseling?'