‘En?’
De Cock grinnikte.
‘Het was weer mis. Die man kan niet normaal een gesprek afronden. Hij joeg mij, zoals gebruikelijk, met een woest gebaar de kamer af.’
Vledder keek hem schattend aan.
‘Je bent onverbeterlijk. Jij zult best wat hebben gezegd dat hem opwond.’
De Cock wuifde het onderwerp weg.
‘Heb je Lorette de Jong ingelicht dat haar Charmaine is vermoord?’
Vledder knikte.
‘Via de politie in Purmerend.’
‘Denk je aan een herkenning?’
Vledder keek hem geschrokken aan.
‘Moet dat?’
De Cock knikte nadrukkelijk.
‘We hebben geen enkele zekerheid dat die gewurgde vrouw in het peeskamertje inderdaad Juliëtte ofwel Charmaine Dupuitrain is. Je hebt Lorette de Jong nodig voor een confrontatie. En misschien weet zij nog iemand die Charmaine in leven heeft gekend. Met een enkele herkenning neemt de wet geen genoegen.’
Vledder keek op zijn horloge.
‘Dan mag ik wel voortmaken. De sectie is om twee uur. En het lijkt mij niet prettig om de confrontatie te doen nadat dokter Rusteloos Charmaine onder handen heeft genomen.’
De Cock wees naar het telefoontoestel op zijn bureau.
‘Regel het met de recherche in Purmerend,’ adviseerde hij. ‘Misschien kunnen zij ervoor zorgen dat Lorette de Jong en een getuige op tijd op Westgaarde zijn.’
Vledder greep de telefoon. Toen hij na een uitgebreid gesprek de hoorn neerlegde, zuchtte hij diep.
‘Het lukt gelukkig. Stom. Ik heb helemaal niet aan een herkenning gedacht.’
De Cock glimlachte.
‘Ben je nog iets te weten gekomen over Johan-Pieter Berkenhout?’
Vledder knikte.
‘Ik heb Hans Rijpkema gesproken. Hij was de rechercheur die destijds de zaak tegen Johan-Pieter Berkenhout in behandeling had. Het verbaasde hem dat wij hem van de Wallen plukte.’
‘Waarom?’
‘Volgens Hans Rijpkema is Johan-Pieter Berkenhout in jaren niet in Amsterdam gesignaleerd. Tien jaar geleden, na zijn vrijspraak inzake een serie snelkraken, is hij naar Spanje vertrokken. Hij zou aan de Costa Brava een huis hebben gekocht met het doel daar permanent te blijven.’
De Cock trok een grijns. ‘Die serie snelkraken hadden De Shovel dus voldoende opgeleverd.’
Vledder knikte. ‘Hans Rijpkema schat het op enkele tonnen.’
De Cock floot tussen zijn tanden. ‘Misdaad loont.’
Vledder stak zijn wijsvinger omhoog. ‘Mochten er inzake Johan-Pieter Berkenhout nieuwe ontwikkelingen komen, dan werd hij graag op de hoogte gebracht. Hans Rijpkema is nog steeds hevig in die man geïnteresseerd.’
De jonge rechercheur staarde even voor zich uit. ‘Ik ook.’
De Cock lachte. ‘Omdat hij jou gisteravond…’
De grijze speurder stokte. Er werd op de deur van de recherchekamer geklopt en Vledder riep: ‘Binnen!’
De deur ging langzaam open en in de deuropening verscheen de gestalte van een jonge vrouw. De Cock schatte haar op voor in de dertig. Ze droeg een effen bruin mantelpakje van grove tweed en zwarte gebreide kousen. Haar voeten staken in robuuste wandelschoenen. Dreunend stapte ze naderbij.
Bij het bureau van De Cock bleef ze staan. De oude rechercheur voelde niet de behoefte om haar hoffelijk te begroeten. Hij keek vanuit zijn stoel omhoog. Haar helgroene ogen blikten kil op hem neer.
‘Ze is dood,’ sprak ze kort.
De Cock veinsde verbazing. ‘Wie?’
‘Charmaine.’
‘Wie heeft u dat verteld?’
‘Er stond vanmorgen in de krant dat op de Wallen een prostituee was vermoord. Ik wist op dat moment al dat het Charmaine was.’
De Cock liet de woorden even op zich inwerken. Daarna kwam hij uit zijn stoel omhoog en stak haar zijn rechterhand toe. ‘Mijn naam is De Cock,’ sprak hij vriendelijk. ‘De Cock met ceeooceekaa.’
Na de handdruk wuifde hij naar de stoel naast zijn bureau. ‘Gaat u zitten.’ Hij wachtte even tot ze uitgebreid had plaatsgenomen. ‘Met wie heb ik het genoegen?’
Ze vouwde haar handen in haar schoot.
‘Mijn naam is Grietje… Grietje van der Zee. Ze noemen mij Gré.’
De Cock liet zich in zijn stoel zakken.
‘U hebt Charmaine gekend?’
Grietje van der Zee knikte.
‘Wij hebben jaren samengewoond.’
‘U was met haar bevriend?’
De vrouw trok haar lippen in een strakke lijn.
‘Ik hield van haar.’
De Cock plukte aan zijn onderlip.
‘Die liefde is bekoeld?’
Grietje schudde haar hoofd.
‘Niet van mijn kant.’
‘Van de kant van Charmaine?’
‘Ook niet.’
De Cock glimlachte.
‘U had nog steeds contact met haar?’
‘Toen ik erachter kwam dat ze als prostituee op de Wallen zat, bezocht ik haar zo nu en dan.’
‘Waar?’
‘Op haar werkplek.’
‘Toen u erachter kwam dat ze op de Wallen zat?’ herhaalde De Cock vragend.
‘Ja.’
De Cock strekte zijn wijsvinger naar haar uit.
‘Charmaine werkte nog niet als prostituee op de Wallen toen u met haar samenwoonde?’
Grietje schudde haar hoofd.
‘Daar ben ik pas later achtergekomen. Toevallig. Een kennis van mij had haar daar gezien.’
‘Wat deed Charmaine toen ze nog bij u woonde?’
Grietje glimlachte.
‘Charmaine en ik werkten samen op de IJsselsteinse Bank. Daar heb ik haar ook leren kennen. Het klikte direct tussen ons. Na enkele maanden hebben wij besloten om te gaan samenwonen.’
De Cock keek haar niet-begrijpend aan.
‘Hoe… eh, hoe is Charmaine dan,’ stamelde hij, ‘in de prostitutie terechtgekomen?’
‘Door haar!’
‘Wie?’
‘Die meid met wie ze nu optrekt.’
‘Lorette de Jong?’
Grietje reageerde verwonderd. ‘Die kent u?’
De Cock knikte.
‘Gisteravond kwam Lorette de Jong hier op het bureau en zei dat ze zich zorgen maakte om Charmaine. Mijn collega en ik zijn toen gaan kijken en vonden haar vermoord in haar peeskamertje liggen.’
De ogen van Grietje van der Zee vulden zich met tranen.
‘Charmaine,’ sprak ze luid snikkend, ‘was doodsbang voor haar. Die Lorette is zo doortrapt gemeen. Ze heeft allerlei trucs bedacht om Charmaine tot prostitutie te dwingen.’
‘Charmaine wilde niet?’
‘Absoluut niet,’ antwoordde Grietje fel. ‘Ik heb haar wel in haar peeskamertje aangetroffen met rode ogen. Dan had ze zitten huilen.’
De Cock knikte begrijpend.
‘Wat is de reden dat jij en Charmaine uit elkaar zijn gegaan?’
‘Dat is de schuld van die Lorette,’ snikte de vrouw. ‘Charmaine had haar op een vakantiereisje ontmoet en die meid kreeg onmiddellijk zo veel invloed op haar, dat het leek alsof Charmaine plotseling geen eigen wil meer had. Lorette had haar volkomen in haar macht.’
De Cock keek haar niet-begrijpend aan.
‘Zij was toch uw vriendin… Hebt u niet geprobeerd die macht te breken?’
Grietje liet haar hoofd zakken.
‘Dat ging gewoon niet,’ sprak ze toonloos. ‘Charmaine leek gehypnotiseerd… verdoofd. Het was net alsof mijn woorden niet tot haar doordrongen.’
De Cock kneep zijn ogen half dicht.
‘Naar wie gingen de verdiensten van Charmaine?’
‘Naar Lorette. Die nam alles. Wanneer Charmaine op een avond minder dan driehonderd gulden had verdiend, dan mocht ze niet naar Purmerend naar haar flatje, maar moest in haar peeskamertje overnachten.’
‘Slavin.’
Grietje knikte heftig.
‘Volkomen… tot in het diepst vernederd.’
De Cock nam een kleine pauze en kauwde op zijn onderlip.
‘In het begin van ons gesprek,’ ging hij gedragen verder, ‘zei u dat u vanmorgen bij het lezen van het bericht over de moord op de Wallen al onmiddellijk wist dat het slachtoffer Charmaine was.’