Het was alsof deze gedachte mij opluchtte, mij bevrijdde van een beklemming. Ik zou de strijd tegen Bobby voeren, maar dan met alle middelen, desnoods met overschrijding van de grenzen, die de Wet stelt.
Geert onderbrak mijn overpeinzingen.
‘Zeg, wat ben je stil,’ zei hij. ‘Ik wilde je nog wat vragen. Kan het even?’
Ik glimlachte.
‘Je hebt zo-even gezegd dat Mientje wist wie Bobby Brakel was. Maar ben je daar nu wel zo zeker van? Ik bedoel, wist Mientje wat voor een soort man hij was?’
‘Het leven van Mientje schijnt je nogal te interesseren,’ antwoordde ik.
‘Ja, ik weet niet hoe het komt, maar ik moet steeds aan haar denken. Je moet begrijpen, dat dit de eerste zelfmoord is die ik… nou ja, met jouw hulp behandel.’
‘Neem een goede raad van mij, Geert. Graaf niet te diep in het leven van anderen. Je krijgt er maar complexen van. Ik ben in het leven van anderen soms de vreemdste dingen tegengekomen. Je krijgt geen hoge dunk van je medemensen als je alles weet.’
Geert schudde heftig zijn hoofd.
‘Dat begrijp ik best. Maar Mientje was nog zo jong. Ze heeft niet veel tijd gehad.’
‘Tijd? Een mens kan in één moment meer kwaad doen, dan een ander in een heel leven.’ Ik zuchtte. ‘Maar als jij denkt, dat Mientje maar een onschuldig schaap was, dan zal ik je eens het verhaal van Ageeth vertellen. Dan moet je zelf je conclusies maar trekken.’
‘Wie was Ageeth?’
‘Als je wat geduld hebt, dan zal ik het je vertellen.’
Ik stak een verse sigaret op en ging er eens goed voor zitten. ‘Ageeth. Ze was verpleegster geweest. Ik geloof in de kinderverpleging. Ik weet dat niet zo precies meer. Ze was in ieder geval een bijzonder mooi meisje. Ja, dat was ze. Maar laat ik bij het begin beginnen.
Het is nu zo ongeveer een jaar of twee geleden. Ik liep op een zekere dag in verband met een of ander zaakje langs de grachten, toen een van de meisjes, om mijn aandacht te trekken tegen haar raam tikte. Het was vrij ongewoon, want de meisjes uit de buurt kennen mij bijna allemaal en als ze mij zien aankomen tikken ze niet. Ze tikken alleen om de aandacht van mogelijke klanten te trekken en om in een rechercheur een mogelijke klant te zien is wel erg optimistisch. Het tikken is trouwens verboden.
Ik wilde wel eens zien wie het was en liep in de richting van het raam. Toen het meisje zag dat ik op haar tikken reageerde, maakte ze een uitnodigend gebaartje. Ze was een nieuweling. Ik had haar nog nooit eerder gezien. Ze was jong, mooi en ik moet zeggen, bijzonder aantrekkelijk. Ze had lang zwart haar en grote bruine ogen in een ovaal gezichtje. Ik bleef onwillekeurig naar haar staan kijken. Misschien vind je het vreemd, maar ik was zo geïmponeerd door dat fijn besneden gezichtje en dat slanke figuurtje, dat ik een beetje griezelde van de gedachte, dat zomaar iedere man dat alles voor een paar stinkende rijksdaalders kon kopen. Bij de meeste prostituees komt die gedachte niet bij je op. Als ze echte vertegenwoordigsters van het type zijn, dan voel je dat niet zo. Maar bij haar was dat anders. Ik ben ten slotte een man en ergens in mijn achterhoofd zweeft het beeld van een ideale vrouw. Je weet wel, zoiets vaags, zo’n soort kruising tussen een madonna en een sirene. Niet dat zij geheel aan dat beeld beantwoordde, maar ze benaderde toch wel de uiterlijke verschijningsvorm daarvan. Het meisje scheen in mijn houding een vorm van besluiteloosheid te zien. Ze kwam naar buiten en trok mij als het ware naar binnen. Toen ik in haar kamertje stond, deed ze de gordijnen dicht, alsof ik een klant was. Ik trok ze weer open. “Wat ik hier kom doen, mag iedereen zien,” zei ik. Ze keek mij verbaasd aan. Ik liet haar niet lang in het onzekere, maar toonde mijn legitimatiebewijs. Ze schrok, maar herstelde zich snel. “Politie,” zei ze, “wat wilt u van mij?”
Ik gaf niet direct antwoord. Ik ging wat lui op een stoel zitten en keek eens rond. Het was het gebruikelijke werkkamertje van een prostituee. Een fonteintje, een paar ondeugende platen en een bed. Het meisje was bij het raam gaan staan. Haar handen rustten op haar heupen. De ritssluiting van haar rokje zat los. “Wat wilt u?” herhaalde ze.
Ik haalde mijn schouders op. “Een paar inlichtingen,” antwoordde ik, “bijvoorbeeld: hoe is uw naam?”
Ze vertelde, dat ze Ageeth heette en afkomstig was uit een klein plaatsje ergens in Limburg. “Dat is ver van huis,” zei ik. Ze knikte, maar ging er niet op in. Ik vroeg haar hoe ze in de prostitutie was gekomen. Ze zweeg. Ik bleef een beetje aandringen en vroeg ten slotte of ze getrouwd was, en zo niet, met wie ze dan samenleefde. Ze reageerde plotseling heftig. “Dat gaat u niets aan,” zei ze. “Daar hebt u niets mee te maken.” Ik gaf toe, dat ik daar niets mee te maken had, maar zei dat het mij eenvoudig interesseerde. “Ik wil niet dat u zich voor mij interesseert,” zei ze. “Ik kan daar best buiten.” Ik hield mijn mond verder en stond op om weg te gaan. Ze deed de deur voor mij open. “En,” zei ze, “u hoeft ook niet tegen mij te gaan zedepreken. Ik weet best wat ik doe.”
Ik had helemaal niet het plan te zedepreken. Ik doe dat haast nooit. Het heeft in de regel geen zin en je loopt de kans dat je jezelf belachelijk maakt. Er is moed voor nodig om tegen een ander te zeggen dat hij verkeerd leeft. Die moed heb ik lang niet altijd. Ik ben er namelijk niet zo zeker van, dat ik volgens zoveel hogere normen leef en dan voel je geen basis vanwaaruit je een ander op zijn fouten kan wijzen.
Ik keek haar alleen maar aan. “Het valt te betwijfelen,” zei ik, “of je weet wat je doet.”
Ik kwam er algauw achter, dat ze een nieuw slachtoffertje was van onze vriend Bobby Brakel. Ze woonde met hem samen in dat hol, waar wij vanmiddag zijn geweest.
Ageeth verdiende vooral in het begin bijzonder veel geld. Ze was erg in trek. Soms stonden ze buiten bij haar voor de deur te wachten totdat zij aan de beurt waren. Wat ze verdiende gaf ze trouw aan Bobby, die haar genadig toestond van haar eigen verdiende geld zo nu en dan wat nieuwe kleren te kopen. Ze ging langzamerhand steeds meer lijken op de andere vrouwtjes uit de buurt en na een paar maanden zakte de belangstelling en de verdiensten werden minder.
Je ziet dat vaak in de buurt. Eerst zijn de meisjes anders, maar als ze een poosje de prostitutie bedrijven, dan volgt automatisch dat proces van gelijkschakeling. Hun kleding, gebaren en maniertjes en zelfs hun woordkeus krijgt een uniform karakter.
Ongeveer een jaartje na mijn bezoek aan haar, kwam ze bij mij aan het bureau. Ze had een koffertje bij zich. Ze was in dat ene jaar aardig afgetakeld. Haar ogen stonden dof en haar haren glansden niet meer zoals vroeger.