‘Hetzelfde recept?’
Zonder op antwoord te wachten, dook hij aalglad onder de tapkast en kwam luttele seconden later weer tevoorschijn met een fles fijne Franse cognac Napoleon, die hij speciaal voor de grijze speurder hield gereserveerd.
In een reeks routinegebaren pakte hij achter zich drie fraai geslepen diepbolle glazen en schonk zacht klokkend in. Het derde glas was voor hemzelf. Uit traditie dronk hij altijd een glaasje mee. De Cock keek geboeid toe. Wanneer zijn werk als rechercheur het even toeliet, vertoefde hij graag in het schemerig intieme lokaaltje, dat door Smalle Lowietje steevast vol trots als zijn etablissement werd betiteld en genoot van het ceremonieel waarmee de tengere caféhouder de voortreffelijke cognac presenteerde.
Smalle Lowietje bracht een toost uit.
‘Op de misdaad,’ schertste hij.
De oude rechercheur schonk hem een flauwe glimlach. Hij nam zijn glas op en warmde het in de kom van zijn hand. ‘De misdaad,’ herhaalde hij peinzend. ‘Ik denk dat ik mijn memoires ga schrijven.’
De caféhouder keek hem glunderend aan.
‘Doe je dat… als je gepensioneerd bent?’
‘Vast.’
‘En kom ik daar dan in voor?’
De Cock krulde zijn mondhoeken.
‘Aan jou, Lowie,’ sprak hij warm, ‘wijd ik een apart hoofdstuk.’ Smalle Lowietje reageerde uitbundig.
‘Moet je doen,’ riep hij blij. ‘Ik heb gehoord dat een vroegere commissaris van jullie, van de narcotica, ook een boek heeft geschreven.’
De Cock knikte.
‘Gerard Toorenaar.’
‘Precies, die bedoel ik. En van Schele Riek, je weet wel, die hier vroeger op de Voorburgwal heeft gezeten, komt binnenkort ook een boek uit.’
De Cock keek lachend naar hem op.
‘En wanneer volg jij?’
De tengere caféhouder spreidde zijn beide handjes.
‘Ik schrijf net als een dokter… ik kan niet eens mijn eigen recepten lezen.’
De grijze speurder grinnikte. Hij pakte zijn glas en nam nog een slok van zijn cognac. ‘Zegt jou de naam George Brisbane iets?’ vroeg hij na een kleine pauze.
‘De Engelsman?’
‘Ken je hem?’
Smalle Lowietje trok zijn schouders iets op.
‘Wat heet kennen? Ik heb hem bij mijn weten nog nooit in levenden lijve ontmoet, maar soms hoor je nog wel eens wat.’‘Zoals?’
De caféhouder gebaarde wat vaag.
‘Hij pooiert zo’n beetje… zit in de business. Ze noemen het wel escort, maar het is gewoon business. Net als hier op de Wallen. Hij heeft een knap niese[2] aan de hand, die het voor hem verdient.’
‘Ken je dat niese?’
Smalle Lowietje schudde zijn hoofd.
‘Die luitjes laten zich hier in de buurt nooit zien. Ik heb alleen gehoord dat ze van goede komaf is… puike opleiding… spreekt haar talen.’
Hij monsterde het gezicht van De Cock. ‘Is er wat met haar?’ De grijze speurder zette zijn glas neer.
‘Ze werd vermoord.’
‘Dat niese van George Brisbane?’
‘Ja.’
‘A lweer?’
De Cock kneep zijn ogen half dicht.
‘Alweer?’ herhaalde hij geschokt.
Smalle Lowietje knikte nadrukkelijk.
‘Dat is dan zijn tweede.’
9
‘Klopt het?’
Vledder wees met een strak gezicht naar zijn aantekeningen. ‘Smalle Lowietje had gelijk,’ sprak hij somber. ‘Wij hebben nooit iets met die zaak van doen gehad, maar ik herinner mij er toch wel iets van. Drie jaar geleden werd op een breed bospad, ergens tussen Baarn en Hilversum, het lijk van een jonge vrouw aangetroffen. Ze lag op de achterbank van een auto.’‘Gewurgd?’
Vledder knikte.
‘Die auto bleek een dag daarvoor in Hilversum te zijn gestolen. Men had aanvankelijk wat moeite om het slachtoffer te identificeren. Ze had niets bij zich… geen tasje, geen bescheiden. Men was al bezig om een tekst voor een radio- en televisieoproep samen te stellen, toen zich bij de politie in Hilversum een man vervoegde, die verklaarde dat zijn vriendin na een hevige ruzie bij hem was weggelopen en dat hij vreesde dat haar een ongeval was overkomen. Die man was George Brisbane.’
‘Waar woonde die Brisbane toen?’
‘In Amsterdam, aan de Herengracht. Niet ver van waar hij nu woont.’
De grijze speurder trok rimpels in zijn voorhoofd.
‘Waarom meldde hij de vermissing van zijn vriendin dan niet hier, aan de Warmoesstraat, maar in Hilversum?’
Vledder glimlachte.
‘Die vraag kwam ook bij mij op. Volgens onze collega in Hilversum had George Brisbane daarvoor een redelijke verklaring. Hij vertelde dat zijn vriendin en hij wel meer ruzie hadden. Zijn vriendin had de gewoonte om na zo’n ruzie met haar auto naar het bos bij Hilversum te rijden om daar te gaan wandelen. De boslucht kalmeerde haar en na een paar uur kwam ze verkwikt terug en werd de ruzie bijgelegd. Nu ze dit keer na een dag en een nacht nog niet terug was, vreesde hij een ongeval.’ De Cock wreef zich achter in zijn nek.
‘Een prachtig verhaal,’ meesmuilde hij. Met een wrange grijns op zijn gezicht keek hij naar zijn jonge collega op. ‘En onze vriend George Brisbane identificeerde het slachtoffer?’‘Ja… als Lucienne Wildenborch, een dertigjarige mannequin… althans dat was ze voor ze die George Brisbane leerde kennen.’ De Cock kneep zijn ogen even dicht.
‘Escort?’
Vledder knikte. De jonge rechercheur klemde zijn lippen op elkaar en zijn gezicht kleurde. ‘Escort Ltd.,’ siste hij toen verbeten. ‘Ook toen al… de schoft.’
De Cock glimlachte om de reactie.
‘Krijgen we het dossier?’
‘Ze zullen het ons morgen opsturen. Die collega uit Hilversum heeft mij alvast een gedeelte van de verklaring van George Brisbane voorgelezen. De Engelsman stelt daarin heel simpel, dat het hem bekend was dat Lucienne Wildenborch, met wie hij samenleefde, de prostitutie bedreef, maar ontkende, zo stond er letterlijk in zijn verklaring, dat hij uit de door haar gepleegde ontucht, ook voordeel had getrokken.’
De Cock grinnikte.
‘Dan had men hem souteneurschap kunnen aanwrijven.’‘Precies.’
De grijze speurder wuifde naar Vledders aantekeningen. ‘En de dader van de moord?’
De jonge rechercheur stak in wanhoop zijn beide armen omhoog. ‘Nooit gevonden.’
‘En haar wagen… de auto waarmee zij vanuit Amsterdam naar Hilversum was gereden?’
Vledder trok een spijtig gezicht.
‘Daar heb ik niet naar gevraagd, maar dat zal wel in het dossier staan.’
De Cock knikte instemmend. Hij bracht zijn handen naar voren en drukte de vingertoppen tegen elkaar. ‘Van enige betrokkenheid,’ formuleerde hij voorzichtig, ‘van George Brisbane bij de moord op die Lucienne Wildenborch is nooit iets gebleken?’ Vledder schudde zijn hoofd.
‘De recherche van Hilversum heeft nog overwogen om George Brisbane als verdachte aan te merken, maar hun officier van justitie had daar geen oren naar. Hij vond de zaak te zwak. Er bestonden ook nauwelijks aanwijzingen dat de Engelsman iets met de moord uitstaande had.’ De jonge rechercheur zweeg even. Er kwamen weer kleurtjes op zijn wangen. ‘Maar dat moet toch!’ ging hij ineens fel verder. ‘Die moord op Lucienne Wildenborch lijkt toch verdacht veel op de moord op Mareille van Luxwoude. Dat… eh, dat kan toch niet allemaal toeval zijn?’ Hij zwaaide wild om zich heen. ‘Ga het maar na… beide vrouwen werden gewurgd… beiden lagen op de achterbank van een auto… en beiden behoorden tot de Escort Limited van George Brisbane.’ De Cock vouwde zijn handen.