‘Dat waren ze alle vier. En in Korea gebeurde er iets bijzonders. Tijdens een gezamenlijke patrouille raakten ze in een hinderlaag en werden gevangen genomen. Met veel vindingrijkheid wisten ze te ontsnappen en bereikten uiteindelijk na een barre tocht weer de eigen linies. Men had tijdens die tocht zoveel opofferingsgezindheid van elkaar ondervonden, dat zij besloten om op de rug van hun linkerhand een tatoeage te laten aanbrengen… een klauw met een bundel pijlen… als symbool… zinnebeeld van hun eendracht.’
Vledder fronste zijn wenkbrauwen.
‘Zinnebeeld van eendracht,’ herhaalde hij.
De Cock wees in zijn richting.
‘Vanaf het moment dat wij de tatoeage als een klauw met pijlen hadden geanalyseerd, kende ik de betekenis. Maar opnieuw… ik wist er niets mee te beginnen. Het was mij alleen duidelijk dat er een geheimzinnige band bestond tussen de mannen die de tatoeage hadden laten aanbrengen.’
Appie Keizer reageerde ongeduldig.
‘Wat gebeurde er?’
De Cock leunde in zijn fauteuil achterover.
‘Na hun terugkeer uit Korea,’ ging hij onverstoord verder, ‘onderhielden de vier mannen nog wel contact met elkaar, maar al spoedig viel Losser af. Hij hield zich wat afzijdig. Hij had andere ideeën, andere ambities en zag op den duur met enige wrok om naar de tijd die hij als militair had doorgebracht… bestempelde die tijd als verloren jaren. Hij nam meer en meer afstand van de anderen, die het maatschappelijk gezien veel verder brachten dan hij, maar van wie hij het levenspatroon, gedrag en opvattingen volledig afwees.
‘Rijk geworden, vermaakten Grubbenvorst en Terschuur zich met allerlei vrouwtjes van lichte zeden. Aanvankelijk deed Van Waardenburg daaraan niet mee, maar dat veranderde toen Grubbenvorst, na het vertrek van diens vrouw, hem een slaapvertrek in zijn villa als dependance ter beschikking stelde. Alex van Waardenburg had, wat men seksueel gezien, een afwijking zou kunnen noemen. Hij werd geobsedeerd door een lange slanke hals. Hij placht de hals van de vrouw met wie hij samen was, met zijn vingertoppen te strelen. Dat bezorgde hem een gevoel van intens geluk. Tot hij op een keer… drie jaar geleden… ongewild fel toekneep en Lucienne Wildenborch dood uit zijn sterke handen gleed.’
De Cock zweeg even. Hij keek de kring rond.
‘En hier,’ sprak hij ernstig, ‘begint de tragedie. Alex van Waardenburg meldt de dood van Lucienne aan zijn gastheer André Grubbenvorst. Voor overleg laten ze vriend en advocaat Terschuur komen. Alledrie staan in Hilversum als respectabele lieden bekend. Ze begrijpen dat ze zich van het lijk van de vrouw moeten ontdoen. En dan… dan denkt men terug aan de vierde man in hun verbond van eendracht… Joep Losser.
‘Ze vragen de leraar Engels om naar Hilversum te komen, doen een beroep op hun oude verbond van eendracht en bieden hem tienduizend gulden als hij voor een geruisloze afvoer van het lijk zorgt. Losser, in financiële moeilijkheden, accepteert. Hij legt het lijk in de auto van Grubbenvorst, rijdt ermee naar een verlaten parkeerplaats, steelt daar een andere auto, legt daar het lijk in en laat de gestolen auto met het lijk op een dwarsweg achter. De politie van Hilversum doet er van alles aan om de zaak te klaren, maar geeft na maanden van vruchteloos speuren, het onderzoek op.’
‘Het is goedgegaan.’
Vledder grinnikte vreugdeloos.
‘Ik kan het vervolg raden… drie jaar later maakt Alex van Waardenburg opnieuw een vergissing en sterft Mareille van Luxwoude in zijn wurgende handen.’
De Cock knikte traag.
‘Opnieuw laten de heren Joep Losser opdraven, doen een beroep op hun vroegere eensgezindheid en bieden hem ditmaal vijftienduizend gulden. En weer accepteert Joep Losser. Hij neemt de vijftienduizend gulden aan, laadt het lijk van Mareille in de lichtblauwe metallic Mercedes van Grubbenvorst en rijdt weg. Al na enkele kilometers komt hij tot inkeer. Hij heeft het gevoel dat het verbond niet meer telt… is verjaard… en besluit het dit keer niet te doen. Hij stopt de vijftienduizend gulden in het handtasje van Mareille van Luxwoude en brengt het lijk… retour. De drie heren zijn ontzet. Ze praten op Joep Losser in en weten hem zover te krijgen dat hij opnieuw met het lijk in de Mercedes wegrijdt. Maar men vertrouwt hem niet meer. Grubbenvorst en Van Waardenburg duwen de kleine Fiat Panda van Mareille snel in het groen, pakken de tweede wagen van Grubbenvorst en rijden Joep Losser ongemerkt na.
De beide heren zien van enige afstand, dat Joep Losser de Mercedes met het lijk nabij Naarden op de vluchtstrook zet. Ze zien hoe even later een kleine Volkswagen stopt… hoe een man en een meisje uitstappen en Joep Losser een lift krijgt.’ Sandra Verloop gaf een kreet.
‘O, o, zo was het.’
De Cock glimlachte om de reactie.
‘André Grubbenvorst,’ ging hij verder, ‘wil niet dat het lijk van Mareille in zijn Mercedes wordt gevonden. Hij stapt bij Van Waardenburg uit en rijdt zijn Mercedes naar zijn villa terug. Daar houden de drie heren een wat paniekerig beraad. Ze weten niet precies wat te doen, maar de sluwe ex-advocaat Terschuur heeft een plan. Hij laat het lijk van Mareille in zijn zwarte Volvo leggen en rijdt daarmee, gevolgd door Van Waardenburg, naar Amsterdam en laat zijn Volvo daar met het lijk op de parkeerplaats bij het Havengebouw achter. Met Van Waardenburg rijdt hij terug naar Hilversum en instrueert zijn vrienden. De Mercedes gaat naar de parkeerplaats bij de AVRO-studio. Hij doet zelf aangifte van diefstal van zijn Volvo vanaf diezelfde plek en Grubbenvorst laat zijn chauffeur Simon Janszen aan het bureau Lijnbaansgracht vertellen dat de Mercedes in Amsterdam is gestolen. Een puzzel, die ons de nodige hoofdbrekens moest bezorgen.’
‘En ons tot verkeerde conclusies bracht.’
De Cock grijnsde.
‘Soms zijn onze tegenstanders intelligenter dan wij.’‘Zoals Terschuur.’
‘Inderdaad. Ik ken Terschuur niet. Ik had hem in mijn lange loopbaan als rechercheur nog nooit ontmoet, maar de advocaat had een opmerkelijke loopbaan als strafpleiter achter de rug. Volgens hem mocht de recherche best weten dat er een verbond bestond tussen de vier mannen… door die tatoeages drong hij dat verbond als het ware aan ons op. Ook mochten wij best weten dat minstens drie van de leden de vermoorde hadden gekend… een intieme relatie met haar hadden. De recherche mocht ook best het vermoeden koesteren, dat een van de vier de dader was… maar wie? Ze hadden als frontsoldaat in het verleden wel voor hetere vuren gestaan. Als allen zich aan het plan hielden, dan zou de Amsterdamse recherche… tandenknarsend… op den duur een stukgelopen onderzoek wel moeten staken.’ Fred Prins vroeg om aandacht.
‘Waarom die executie, waarvoor jij Appie Keizer en mij uit bed haalde?’
De Cock schudde zijn hoofd.
‘Het was geen executie. Die had al plaatsgevonden. Het was een uitgelokte herhaling.’
Fred Prins trok een vies gezicht.
‘Een uitgelokte herhaling?’ vroeg hij niet-begrijpend. De Cock knikte.
‘In het geniale plan van Terschuur zat een zwakke schakel… Joep Losser. Men wist niet goed wat men aan hem had. Na die affaire met het lijk van Mareille op de vluchtstrook, liet André Grubbenvorst hem zelfs door Simon Janszen schaduwen. Ook zocht men toenadering, maar Joep Losser wees elke toenadering van de hand. Dat maakte de heren in Hilversum wrevelig en onrustig. Men besefte de mogelijkheid dat wij van de recherche de identiteit van hun vierde verbondmakker zouden kunnen achterhalen. Als bij een verhoor Joep Losser opening van zaken zou geven, dan stortte hun gehele plan ineen. Weliswaar kon justitie Losser dan medeplichtigheid ten laste leggen, maar dat woog lang niet op tegen hun eigen belangen. Zij waren echt beducht voor openbaarheid… negatieve publiciteit rond hun persoon en status.
Na een lang en fel debat besloot men Joep Losser uit de weg te ruimen. Hij was voor hen te gevaarlijk geworden. Bovendien was men van mening, dat Joep Losser hun oude verbond van eensgezindheid had geschonden. Met de executie werd Alex van Waardenburg belast. Men vond dat terecht. Aan zijn gedrag waren uiteindelijk alle moeilijkheden te wijten.’