‘Alleen de laatste tijd waren er wat moeilijkheden.’
‘De laatste tijd?’
‘Ja.’
‘Waarom?’
Van Stuchteren antwoordde niet.
De Cock kwam langzaam overeind en liep achter zijn bureau vandaan. Hij voelde iets van medelijden met de makelaar. Het opzichtige blauw van zijn kostuum, het dartele roosje in de revers… ‘Waarom,’ drong hij aan, ‘had u de laatste tijd moeilijkheden met uw zoon?’
Van Stuchteren boog het hoofd. ‘Ik, ik had plannen te hertrouwen.’
‘Hertrouwen?’
‘Ja.’
‘En… keurde Ronald dat niet goed?’
De makelaar reageerde fel. In een bruuske beweging draaide hij zijn gezicht naar De Cock. Het bloed steeg naar zijn wangen. Zijn ogen schoten vuur.
‘Ronald heeft niets goed te keuren, níéts,’ zei hij scherp. ‘Ik sta waarachtig niet onder curatele. Ik ben baas over mijzelf en nog volkomen in staat de draagwijdte van mijn eigen beslissingen volledig te overzien. Ik ben niet kinds.’
Hij veranderde van toon.
‘Luister eens, meneer De Cock,’ sprak hij rustiger, ‘ik bewaar dierbare herinneringen aan mijn overleden vrouw, maar met de doden kan men niet leven. Ik ben vijfenvijftig jaar, gezond en vitaal. In ieder geval vitaal genoeg om op nog een paar gelukkige jaren met Nanette te kunnen rekenen.’
De Cock trok zijn wenkbrauwen op.
‘Nanette… Nanette de Bougaerde?’
‘Ja.’
‘Het meisje dat voor het naakt model heeft gestaan?’ ‘Inderdaad.’
‘O.’
Van Stuchteren bewoog zich wat onrustig op zijn stoel. ‘U… eh, u kent haar?’
De Cock wreef met zijn hand langs zijn mond. ‘Dat is moeilijk te zeggen,’ antwoordde hij weifelend. ‘Ik heb haar persoonlijk nog nooit ontmoet. Toch heb ik het gevoel haar vrij goed te kennen.’ De makelaar keek hem onderzoekend aan. ‘Ik begrijp u niet.’ De Cock antwoordde niet direct. Hij liep een paar passen in de recherchekamer heen en weer en overdacht wat hij de makelaar zou zeggen. Het was bijzonder moeilijk. Hij wist het niet goed. Bij het raam bleef De Cock staan. Van een afstandje bekeek hij de man aandachtig, een koele observatie. Van Stuchteren, zo realiseerde hij zich, was in zijn soort een knappe man, interessant, aantrekkelijk, zeker voor een jong meisje. Hij kon zich voorstellen hoe het was gegaan. Nanette en de charmante makelaar in effecten, jeugdig acterend in De Drie Rooskens. Het lag zo’n beetje in de route. De effectenbeurs was vlakbij. De Cock woelde met zijn hand door zijn grijze haar. Was deze man verantwoordelijk voor het verdwijnen van Nanette? Of, of was het misschien de zoon? De Cock kwam een paar stappen dichterbij.
‘Hoe oud is uw zoon?’ vroeg hij.
De makelaar sprong strijdlustig overeind. Zijn ogen vernauwden zich tot spleetjes. De dunne lippen trokken samen tot een strakke lijn.
‘Ronald,’ riep hij fel en verbeten, ‘Ronald is vijfentwintig en ik weet wat u zeggen wiclass="underline" Nanette kon qua leeftijd een dochter van mij zijn.’
De Cock schudde verwijtend het hoofd.
‘Gaat u toch rustig zitten, mijnheer Van Stuchteren,’ zei hij zacht, sussend. ‘Waarom windt u zich zo op? Ik leg u toch geen strobreed in de weg. Integendeel, ik wens u al het geluk op aarde. Daarom hoop ik dat wij Nanette spoedig voor u terugvinden.’ De makelaar knipperde met de ogen. Zijn gezicht plooide zich in een uitdrukking van oprechte verbazing. ‘Terugvinden, zei u?’ ‘Inderdaad, ik zei terugvinden. Nanette de Bougaerde is namelijk spoorloos verdwenen.’
‘Verdwenen?’
‘Ja.’
‘Sinds wanneer?’
‘Sinds donderdag. ’s Middags zo rond drie uur heeft ze de bloemenzaak aan de Gravenstraat verlaten en nadien heeft niemand haar meer teruggezien.’
Er volgde een stilte.
De makelaar had kennelijk moeite het bericht te verwerken. Het was hem duidelijk aan te zien. Uit zijn gezicht was alle kleur weggevloeid. Hij leek ineens jaren ouder; een moede, afgetobde zakenman.
Hij keek op. ‘Ze heeft geen bericht achtergelaten?’
De Cock zuchtte.
‘U schijnt het niet te begrijpen, meneer Van Stuchteren. Nanette is zoek, weg, verdwenen en… en volgens mij niet vrijwillig.’ ‘Niet vrijwillig?’
‘Ik ben bang dat haar iets is overkomen, begrijpt u? Iets ernstigs.’
Van Stuchteren glimlachte triest voor zich uit.
‘Nee,’ zei hij zuchtend, ‘er is niets met Nanette gebeurd. Niets ernstigs, bedoel ik. Ze is gewoon gevlucht, gevlucht voor de consequenties. Ze had beloofd met mij te zullen trouwen.’ Hij bewoog zijn hoofd zachtjes heen en weer. ‘Ik had het haar niet mogen vragen. Ik had haar die belofte niet mogen afdwingen.’ Hij zuchtte opnieuw. ‘Ze heeft mijn gevoelens niet willen kwetsen, mij niet willen afwijzen, daarom, daarom zei ze ja. Het is niet haar schuld. Ik, ik had verstandiger moeten zijn.’ De Cock trok zijn wenkbrauwen op. ‘U denkt dat ze is gevlucht om zich aan haar trouwbelofte te onttrekken?’
‘Ja, beslist, dat moet het zijn. Nanette… Ze heeft het uiteindelijk niet aangedurfd.’ Hij grijnsde, een wat wrange grijns vol ironie. ‘Ik ben tenslotte ook niet zó jong meer.’
De jonge Vledder had, achteloos tegen de muur geleund, het gehele gesprek tussen De Cock en de makelaar gevolgd. Geen enkel woord, geen intonatie was hem ontgaan. En langzaam had zich in zijn hoofd een idee gevormd. Het werd steeds concreter, nam steeds vastere vormen aan. Hij keek naar zijn oude leermeester en wachtte op een interval.
De Cock zag de verlangende blik en knikte toestemmend. Hij liep naar het raam en gaf zijn leerling ruimte het verhoor van Van Stuchteren voort te zetten.
Vledder trad naderbij.
‘Hoe had u zich het huwelijk met Nanette gedacht, mijnheer Van Stuchteren? Ik bedoel, u bent een vermogend man, zo heb ik begrepen. Had u met betrekking tot uw vermogen bijzondere voorwaarden willen stellen of zou u normaal in gemeenschap van goederen zijn getrouwd?’
De makelaar keek Vledder wat verward aan.
‘Daar… eh… daar heb ik eigenlijk nog nooit goed over nagedacht.’
‘U niet. Misschien anderen?’
Het gezicht van de makelaar verstarde. ‘U bedoelt…?’ ‘Ronald is uw enige zoon en… enige erfgenaam.’
Van Stuchteren reageerde fel. ‘En wat wilt u daarmee zeggen?’ Zijn stem klonk scherp en uitdagend.
Vledder glimlachte beminnelijk.
‘Als ik uw reactie zo bezie,’ zei hij kalm, ‘dan weet u precies wat ik daarmee zeggen wil, meneer Van Stuchteren. Bij een eventueel huwelijk tussen u en Nanette zou Ronald, hoe dan ook, ernstig worden gedupeerd. Hij zou een groot deel van zijn toekomstig vermogen kwijt zijn. Als iemand dus een motief had om Nanette spoorloos te laten verdwijnen, dan was het zeker uw…’ De makelaar sprong wild op. In een verbeten, nietsontziende woede greep hij zijn ondervrager bij de keel en drukte toe. Het was een aanval bij verrassing. Vledder had het niet voorzien. Even was hij verbaasd, geschokt, toen kwam hij tot actie. De oudere Van Stuchteren was geen partij voor de jonge en atletische Vledder. In een flitsende beweging vatte hij de makelaar in een knellende greep en drukte hem terug.
De Cock snelde geschrokken naderbij. Hij duwde Vledder opzij, vatte de nog bevende makelaar bij de arm en leidde hem naar een ander vertrek. Daar zette hij hem op een stoel en schonk een glas water voor hem in.
‘U moet zich beheersen, meneer Van Stuchteren,’ zei hij streng en bestraffend. ‘Mijn collega deed slechts een suggestie, een rédelijke suggestie. Het was geen beschuldiging.’ Hij reikte hem het glas aan. ‘Hier, drink wat. En als u kalmer bent geworden, gaat u naar huis en vraagt aan uw zoon of hij zich met ons in verbinding stelt. Ik wil hem heel formeel een paar vragen stellen.’ De makelaar keek naar hem op. ‘U gaat hem arresteren?’ De Cock wreef met zijn hand langs zijn kin.