Vledder snoof verachtelijk.
‘Maar hij werkte wel met hem samen.’
De Cock grinnikte.
‘Geld dat dom is, maakt recht wat krom is. En pecunia non olet… geld stinkt niet. Er zal middels die pornografie veel geld zijn verdiend.’
De oude rechercheur zweeg even.
‘Ik vraag mij af,’ ging hij verder, ‘welk aandeel Peter van Waardenburg in die hele pornografieaffaire heeft gehad. Met hem hebben wij nog nooit gesproken. Hij is toch ook een oudgediende… een man van het eerste uur.’
Hij wees naar de telefoon.
‘Bel eens met mevrouw Van Nibbixwoud en vraag haar of zij die Peter van Waardenburg naar ons toe wil sturen.’
Vledder knikte en greep de hoorn.
Op dat moment kwam Marie van den Heuvel gehaast de recherchekamer binnenstappen. Ze liep met grote stappen direct op De Cock toe.
‘Hebt u al iets van mijn zoon gehoord?’
De oude rechercheur schudde zijn hoofd.
‘We hebben een telex verzonden, maar daar hebben wij nog geen reactie op gehad.’ Hij gebaarde naar de stoel naast zijn bureau. ‘Ga zitten,’ sprak hij kort.
Mevrouw Van den Heuvel nam plaats.
‘Ik maak mij ongerust.’
De Cock negeerde haar opmerking.
‘Waarom hebt u mij niet verteld,’ vroeg hij streng, ‘dat ook Alex van de Boogaard bij de pornoaffaire rond uw zoon was betrokken?’
‘Ik mocht Alex graag,’ antwoordde mevrouw Van den Heuvel. ‘Hendrik wist dat. Wij hebben destijds de afspraak gemaakt dat zijn naam buiten de zaak zou blijven. Zijn aandeel was ook niet zo groot.’
‘Wist Mathilde van Nibbixwoud dat ook Alex van de Boogaard bij de kinderporno betrokken was?’
Mevrouw Van den Heuvel schudde haar hoofd.
‘Dat vermoed ik niet.’ Ze grinnikte. ‘Mathilde was niet verliefd op Alex.’
De Cock keek haar onderzoekend aan.
‘Onderhoudt u nu nog een… eh, een relatie met Alex van de Boogaard?’
Mevrouw Van den Heuvel knikte instemmend.
‘Alex en ik hebben veel contact met elkaar… nog steeds. Ik kan rustig stellen dat wij vrienden zijn. Ook Alex maakt zich zorgen om mijn zoon Albert.’
De Cock boog zich iets naar haar toe.
‘Alex van de Boogaard is bang om… net als Zuiderman en Adriaansen… door Albert te worden vermoord.’
Mevrouw Van den Heuvel keek hem geschrokken aan.
‘Dat doet Albert niet,’ sprak ze stellig. ‘Geen denken aan. Ik begrijp niet hoe Alex tot die gedachte komt. Albert beschouwt Alex als een soort oom. Bovendien betwijfel ik of mijn zoon Albert weet van zijn aandeel in die kinderporno-affaire.’
‘Was hij niet bij de opnamen aanwezig?’
Mevrouw Van den Heuvel schudde haar hoofd.
‘Alex verzorgde de teksten bij de foto’s. Over de aard van die teksten hadden Hendrik en Alex vaak verschil van mening. Uit die tijd stamt de antipathie, die zij tegen elkaar koesterden.’
De Cock trok een denkrimpel in zijn voorhoofd.
‘Hoe was Peter van Waardenburg bij de zaak betrokken?’
Mevrouw Van den Heuvel keek hem niet-begrijpend aan.
‘Peter van Waardenburg?’ herhaalde ze.
De Cock knikte.
‘Hij is toch ook een oudgediende?’
Mevrouw Van den Heuvel trok haar schouders op.
‘Volgens mij was Peter van Waardenburg niet bij de kinderporno met mijn zoon Albert betrokken. Ik had dat moeten weten.’ Ze keek peinzend naar de grijze speurder op. ‘Hebt u daar bewijzen voor?’
De Cock glimlachte.
‘Het was een strikvraag om u een antwoord te ontlokken. Ik weet niets over de activiteiten van Peter van Waardenburg… nu of in het verleden.’
‘Peter deed in modellen.’
‘Naaktmodellen?’
Mevrouw Van den Heuvel grijnsde.
‘Naakt was het sleutelwoord in ons reclamebureau.’
Toen mevrouw Van den Heuvel uit de grote recherchekamer was verdwenen, wees Vledder naar de telefoon.
‘Ik heb gebeld. Mathilde van Nibbixwoud zal Peter van Waardenburg naar de Warmoesstraat sturen. Ze schat, dat het zo in de namiddag zal zijn. Eerst komt Josee van de Weetering naar ons toe om over de inhoud van het bureau van Hendrik Zuiderman te praten.’
De Cock fronste zijn wenkbrauwen.
‘Is daar wat mee?’
‘Dat vermoed ik. Mevrouw Van Nibbixwoud heeft zich er niet over uitgelaten, maar ze deed nogal geheimzinnig.’
De Cock maakte een berustend gebaar.
‘We zullen wel zien.’
Vledder keek hem peinzend aan.
‘Ik heb tijdens jouw gesprek met Marie van den Heuvel intens zitten luisteren en toen kwam iets in mij op.’
‘Wat?’
‘Ze is kennelijk goed bevriend met die Alex van de Boogaard. Let wel, diezelfde Alex was de eerste die ons attendeerde op haar zoon Albert als mogelijke moordenaar. Toen jij haar later vroeg of zij Albert tot een moord in staat achtte, ontkende zij dat niet. Integendeel, ze liet die mogelijkheid open. O,God, riep ze, laat het niet waar zijn.’
De Cock keek hem gespannen aan.
‘Verder?’
Vledder ademde diep.
‘Zijzelf is de dader… mogelijk in combinatie met Alex van de Boogaard. Dat verwijzen naar zoon Albert is een manoeuvre om ons af te leiden. De motieven die voor zoon Albert gelden, gelden ook voor haar. Zij zal Hendrik Zuiderman hebben gehaat, zoals zij Christiaan Adriaansen moet hebben gehaat om de vieze spelletjes die hij met haar zoon deed.’
De jonge rechercheur stak zijn wijsvinger omhoog.
‘Zelfs het verdwijnen van Albert kan een opzetje van haar zijn om hem voor ons verborgen te houden voor een verhoor.’
De Cock knikte traag voor zich uit.
‘Hoe wil je dat bewijzen?’
‘Bij haar thuis kijken of ze in het bezit is van een vuurwapen… een Nagant.’
De Cock schudde zijn hoofd.
‘Op basis van hetgeen wij nu weten, krijgen wij daar nooit toestemming voor.’
Vledder keek hem verwonderd aan.
‘Jij hebt toch dat apparaatje… dat apparaatje van Handige Henkie, waarmee jij elk slot de baas bent.’
De Cock keek hem lachend aan.
‘Ik dacht dat jij niet meer wilde dat ik dat apparaatje gebruikte?’
Vledder trok zijn mond strak.
‘Nood breekt wet.’
11
De Cock glimlachte.
‘Nood breekt wet. Dat zeg jij. En ik neem aan, dat de gemiddelde burger er ook zo over denkt.’ De oude rechercheur schudde zijn hoofd. ‘Die regel geldt echter niet voor ons. Van ons wordt geen nood veronderstelt, voor ons geldt alleen de wet. Wij kunnen ons nooit op een noodsituatie beroepen. Zelfs een beroep op het wettelijk noodweer is twijfelachtig. Ik heb nog nooit meegemaakt dat de rechter een beroep op noodweer van een politieman of — vrouw heeft gehonoreerd. Als wij onze wettelijke bevoegdheden overschrijden, dan gaan we zonder mankeren de petoet in. Zo simpel is dat.’
De oude rechercheur maakte een grimas.
‘Toch heb ik… als ik meende daarmee de gerechtigheid te dienen… dikwijls mijn bevoegdheden als rechercheur overschreden. Bewust. Tot nu… gelukkig… zonder gevolgen. Al was het wel eens kantje boord.’
Vledder keek hem aan.
‘Doen we het… of doen we het niet?’
De Cock knikte.
‘We doen het,’ sprak hij overtuigend. ‘Ik laat Marie van den Heuvel vanavond, zo rond de klok van tien uur, door de wachtcommandant ontbieden. Die houdt haar aan bureau Warmoesstraat een tijdje onnozel aan de praat en in de tussentijd doorzoeken wij haar woning.’
De ogen van Vledder glansden.
‘Prachtig.’
De Cock gebaarde afwerend.
‘Je moet wel bedenken,’ sprak hij waarschuwend, ‘dat bij het aantreffen van een vuurwapen in haar woning… al is het een echte Nagant… wij er niets mee kunnen doen.’