Nu ze weer leven had gebracht in de andere vrouw, keerde Moiraine weer terug naar haar uiterlijke kalmte, haarzelf. Kalm, maar ook vastberaden. ‘Het Patroon houdt geen rekening met menselijke plannen, Siuan. Ondanks al onze plannenmakerij zijn we vergeten waar we mee te maken hebben. Ta’veren. Elaida heeft het mis. Artur Paendrag Tanreall is nooit zo sterk ta’veren geweest. Het Rad zal zélf bepalen hoe het Patroon rond deze jongeman wordt geweven, ongeacht onze plannen.’
De boosheid stroomde uit het gezicht van de Amyrlin en werd opgevolgd door bleke schrik. ‘Dat klinkt alsof jij nu zegt dat we het net zo goed kunnen opgeven. Opper jij nu het idee dat we ons afzijdig moeten houden en moeten toezien hoe de wereld in vlammen opgaat?’
‘Nee, Siuan. Wij mogen nooit slechts toekijken.’ Toch zal de wereld in vuur en vlam staan, Siuan, hoe dan ook, wat we ook doen. Dat heb je nooit kunnen zien. ‘Maar we dienen nu te beseffen dat onze plannen kwetsbaar zijn. We hebben er zelfs nog minder greep op dan we dachten. Misschien kunnen we onszelf er nog met onze nagels aan vastklampen. De winden van het lot steken op, Siuan, en we hebben te gaan waar zij ons brengen.’
De Amyrlin huiverde alsof ze die ijzige winden in haar nek voelde. Haar handen gingen naar de platte gouden kist. Ruwe, handige vingers vonden de juiste drukpunten in de ingewikkelde versieringen. Door vernuftig raderwerk sloeg de bovenkant open en werd een gebogen gouden hoorn zichtbaar die in een speciaal vrijgehouden ruimte lag genesteld. Ze tilde het instrument op en volgde het vloeiende zilveren schrift in de Oude Spraak dat rondom op de uitstulpende beker stond. ‘Geen graf weerstaat mijn geschal,’ vertaalde ze, zo zachtjes dat ze in zichzelf leek te praten. ‘De Hoorn van Valere, die de dode helden uit het graf oproept. En de Voorspelling zegt dat die net op tijd voor de Laatste Slag gevonden zal worden.’ Abrupt schoof ze de Hoorn terug in zijn kist en deed het deksel dicht alsof ze het ding niet langer kon verdragen. ‘Agelmar duwde dit in mijn handen zodra het Welkom voorbij was. Hij zei dat hij niet langer zijn eigen schatkamer durfde binnen te stappen nu de Hoorn daar was. De verleiding was te groot, zei hij. Zelf de Hoorn te steken en het leger dat de oproep beantwoordde, door de Verwording naar het noorden te leiden om Shayol Ghul met de grond gelijk te maken en een eind te maken aan de Duistere. Hij gloeide van vervoering door die roem en dat zei hem, vertelde hij me, dat het niet aan hem voorbehouden was, niet aan hem voorbehouden mocht zijn. Hij kon haast niet wachten om hem af te staan en toch wilde hij hem hebben.’ Moiraine knikte. Agelmar kende de voorspelling van de Hoorn; de meeste mensen die tegen de Duistere streden, kenden haar. ‘Laat ieder die mij doet schallen niet aan roem denken maar slechts aan verlossing.’
‘Verlossing.’ De Amyrlin lachte bitter. ‘Aan Agelmar te zien, wist hij niet of hij daarmee de verlossing verspeelde of zijn eigen veroordeling afwees. Hij wist alleen dat hij er vanaf moest, vóór het hem overmeesterde. Hij heeft geprobeerd het geheim te houden, maar hij zegt dat er reeds geruchten gaan in de burcht. Ik voel die verleiding niet, maar toch bezorgt de Hoorn mij kippenvel. Hij zal hem toch tot mijn vertrek in de schatkamer moeten terugleggen. Ik kon er niet van slapen, zelfs niet toen hij in de kamer hiernaast stond.’ Ze wreef de rimpels van haar voorhoofd en zuchtte. ‘En hij zou vlak voor de Laatste Slag pas gevonden worden. Kan die al zo nabij zijn? Ik dacht, hoopte dat we meer tijd zouden hebben.’
‘De Karaethon reeks.’
‘Ja, Moiraine. Daar hoef je mij niet aan te herinneren. Ik heb even lang met de Voorspellingen van de Draak geleefd als jij.’ De Amyrlin schudde het hoofd. ‘Sinds het Breken is er per generatie nooit meer dan één valse Draak geweest en nu zijn er drie tegelijk. Het Patroon eist een Draak omdat het Patroon naar Tarmon Gai’don weeft. Soms ben ik een en al twijfel, Moiraine.’ Ze zei het peinzend, alsof ze er zelf verbaasd over was, en ging op dezelfde toon verder. ‘Stel je voor dat het Logain was? Hij kon geleiden voor de Roden hem naar de Witte Toren brachten en wij hem hebben gestild. Mazrim Taim, de man in Saldea, kan het ook. Stel dat hij het is? Er zijn reeds zusters in Saldea; hij is nu mogelijk al gevangengezet. Stel je voor dat wij het vanaf het begin fout hebben gehad? Wat gebeurt er als de Herrezen Draak wordt gestild lang voordat de Laatste Slag begint? Zelfs de voorspellingen kunnen teniet worden gedaan als de voorspelde wordt gedood of gestild. En dan staan we naakt in de storm tegenover de Herder van de Nacht.’
‘Geen van hen is de ware, Siuan. Het Patroon eist niet zomaar een Draak, maar de enige ware Draak. Tot hij zich bekendmaakt, blijft het Patroon valse Draken voortbrengen, maar daarna zullen er geen meer komen. Als Logain of die andere de echte Draak waren, zouden er geen anderen meer zijn.’
’ “Want hij zal komen als de aanbrekende dageraad en de wereld wederom breken door zijn komst, en haar vernieuwen.” We stappen óf naakt die storm in óf we klampen ons vast aan een bescherming die ons zal verzengen. Het Licht helpe ons allen.’ De Amyrlin richtte zich op als wees zij haar eigen woorden af. Haar gezicht stond strak alsof ze zich schrap zette voor een klap. ‘Jij hebt je gedachten nooit voor mij kunnen verbergen, Moiraine. Bij ieder ander lukt je dat wel. Je hebt mij meer te vertellen en het is niets goeds.’ Bij wijze van antwoord haalde Moiraine het leren tasje van haar ceintuur af en keerde dat om, zodat de inhoud op de tafel viel. Het leek slechts een stapeltje gebroken aardewerk, glanzend zwart en wit. De Amyrlin Zetel raakte nieuwsgierig een van de stukken aan en haar adem stokte. ‘Cuendillar!’
‘Hartsteen,’ beaamde Moiraine. De kunst om cuendillar te maken was door het Breken van de Wereld verloren gegaan, maar wat van hartsteen was vervaardigd, had de catastrofe doorstaan. Zelfs de voorwerpen die door de aarde waren verzwolgen of in de zee waren verzonken, hadden het doorstaan; dat moest wel. Geen enkele bekende kracht kon cuendillar breken wanneer het voorwerp gereed was; zelfs niet als de Ene Kracht tegen hartsteen werd gericht. De hartsteen werd er slechts sterker van. Maar de een of andere kracht had dit verbrijzeld.
De Amyrlin verzamelde snel de stukken. Oorspronkelijk hadden ze een schijf gevormd ter grootte van een mannenhand. De ene helft was zwarter dan roet en de andere helft witter dan sneeuw. De twee helften ontmoetten elkaar langs een kronkellijn die door de eeuwen niet was vervaagd. Het oeroude teken van de Aes Sedai, voor de wereld werd gebroken, toen mannen en vrouwen samen de Kracht beheersten. De helft ervan werd nu de Vlam van Tar Valon genoemd; de andere helft werd op deuren gekrast, de Drakentand, om de bewoners van kwaad te beschuldigen. Er waren slechts zeven als deze gemaakt; alles wat ooit van hartsteen was gemaakt, was in de boeken van de Witte Toren vastgelegd en deze zeven schijven waren het bekendst van al. Siuan Sanche staarde ernaar alsof ze een gifslang op haar bed zag.