Baert gebruikte bij het spreken de taal waarin hij ook zijn PV‘s opstelde: een ernstig en ambtelijk Stadhuisnederlands.
Versavel nam op zijn beurt een vel papier en maakte een paar aantekeningen. Van In deed alsof hij Baert niet had gehoord. Hij concentreerde zich op een vergeeld PV uit de indrukwekkende stapel en liet de hoofdinspecteur links liggen. Nu pas werd het Versavel duidelijk welk spel Van In aan het spelen was. Een normaal mens die op die manier behandeld werd, zou binnen de week zijn overplaatsing naar een andere dienst aanvragen. Versavel hoopte dat Baert een normaal mens was.
‘Ga toch verder, hoofdinspecteur,’ zei Van In geprikkeld.
Baert slikte. Zijn op en neer bewegende adamsappel gaf duidelijk de gemoedsgesteldheid aan waarin hij verkeerde.
‘Mijnheer Vandaele deed persoonlijk aangifte van de feiten. De bromfietser, ene John Catrysse, liep een hersenschudding op. De hele zaak werd in der minne geschikt. Mijnheer Vandaele heeft alle kosten op zich genomen.’
‘Adres?’ vroeg Van In droog.
Baert keek verbijsterd. ‘Bremwegel 38, commissaris.’
Van In trok een smoel waarop een verveeld parlementslid jaloers kon zijn.
‘Het adres van Catrysse, hoofdinspecteur.’
Baert kreeg het beurtelings warm en koud. ‘Dat moet ik even nakijken, commissaris. Ik dacht dat…’
‘Laat het denken maar aan ons over, Baert.’
Versavel kuchte opvallend. Baert verbeet zijn verontwaardiging en blies gekwetst de aftocht.
‘Zo, die is weg,’ grinnikte Van In.
Hij borg de stapel dossiers weer in de lade.
‘Vandaele heeft dus toch de waarheid gesproken,’ zei Versavel. ‘Wat doen we nu?’
‘Ik vertrouw die Baert voor geen halve cent. Snor jij dat adres van Catrysse maar voor me op.’
Versavel keek zijn baas verwonderd aan. Baert mocht dan incompetent zijn, een debiel was hij zeker niet.
‘En ik wil weten hoeveel Vandaele hem heeft uitbetaald. Volgens de letter van de wet was de oude in zijn recht. Catrysse reed een stilstaand voertuig aan. In principe had zijn verzekering de schade aan de Mercedes moeten vergoeden.’
Versavel knikte. Op die manier klonk het verzoek logisch.
Van In overliep de schaarse gegevens waarover ze tot nu toe beschikten. Volgens Jonathan fungeerde de Love als een liefdesnest voor de relaties van Vandaele. Zijn contactpersoon was ene William Aerts, de exploitant van een gerenoveerd café aan de Maalsesteenweg. Herbert werd medio jaren tachtig op het terrein van de Love begraven en in 1986 droeg Vandaele de boerderij over aan een obscure vzw. Van In maakte een korte notitie: heeft Vandaele het bordeel opgedoekt of verplaatste hij zijn activiteiten naar een andere plek?
‘Ik denk dat ik die Aerts maar eens moet aanpakken. Hij kan ons misschien vertellen wie er zo allemaal in de Love kwam robbedollen.’
Het Brugse gerechtsgebouw is ongetwijfeld het modernste van België en het enige dat over een bar beschikt. In tegenstelling tot de gebruikelijke ernst die in de meeste rechtszalen heerst, is de stemming hier over het algemeen ontspannen en af en toe zelfs hilarisch. Vandaag was het toevallig een van die uitgelaten dagen. Meer dan vijftig advocaten vierden vrolijk de opening van het nieuwe gerechtelijke jaar. Het bier vloeide rijkelijk en de anekdotes werden met het uur gewaagder. Toen Hannelore binnenkwam, kon ze rekenen op een luidruchtig onthaal. Het regende complimentjes. Die schudde ze van zich af als een bobtail die na een bui de woonkamer binnen komt gestoven. Hannelore bestelde een kop thee, installeerde zich op het zonnige terras, want dat was er ook, en genoot van het romantische uitzicht op de Brugse molens. De najaarswarmte deed haar goed. Ze strekte de benen en sloot even de ogen.
Niemand lette op Leo Vanmaele, die haar een paar minuten later vervoegde. Voor hem was het de eerste keer dat hij het heilige der heiligen betrad. De bar was immers niet toegankelijk voor het lagere personeel. Met uitzondering van een zeldzame griffier werden hier alleen advocaten en magistraten getolereerd.
‘Zal ik je iets te drinken halen?’ vroeg ze toen Leo naast haar was komen zitten.
‘Nee, dank je, Hanne.’
‘Echt niet?’
Leo schudde resoluut het hoofd.
‘Je vraagt je waarschijnlijk af waarom ik hier met je heb afgesproken?’
Leo had zich die vraag inderdaad gesteld.
‘Omdat dit de veiligste plek is voor onze bespreking. De Jaegher komt hier nooit en…’
‘… en je was al lang van plan hier eens een clandestiene afspraak te maken met een onbekende aanbidder,’ grapte Leo.
‘Hoe weet je dat?’
‘Niet bang voor roddels?’ Leo wees naar de luidruchtige rechtsgeleerden aan de bar.
‘Die denken dat jij een jonge stagiair bent,’ monkelde Hannelore. ‘In september stikt het ervan.’
‘Ik ben zevenenveertig, Hanne.’
‘Dat weet ik,’ repliceerde ze gevat. ‘Maar voor een nuchtere beoordeling van mijn collegae kan ik op dit moment niet instaan.’
‘Ik denk dat ik in die omstandigheden toch maar een pilsje neem,’ zei Leo.
‘En voor mij nog een kop thee,’ riep Hannelore hem na.
Leo liep naar de bar en bestelde de consumpties alsof hij hier al jaren over de vloer kwam.
‘Ik kon Pieter vanmiddag niet bereiken,’ zei Leo toen hij het dienblad met de thee en het bier op de tafel zette. ‘En omdat ik de informatie van Versnick nogal belangrijk vond, heb ik jou gebeld.’
Hannelore nam een slokje van haar thee en liet zich onderuitzakken. Het scheelde niet veel of ze schopte haar schoenen uit. Zo zalig vond ze het hier.
‘Vertel maar, Leo. Ik luister.’
‘Koen Versnick is een brave jongen. Hij beantwoordt niet meteen aan het stereotiepe beeld van een lijkenviller, maar wat wil je? Het is vandaag de dag voor een pasafgestudeerde arts niet gemakkelijk om werk te vinden.’
‘Voor wie wel?’ zuchtte Hannelore.
Leo kende haar strijdbare aard. Een substituut met linkse sympathieën was even zeldzaam als een cactus in het Amazonewoud.
‘Koen Versnick heeft het autopsierapport van De Jaegher bestudeerd. Volgens hem heeft De Jaegher een cruciaal detail over het hoofd gezien.’
‘Het is algemeen bekend dat dokter De Jaegher af en toe een foutje maakt,’ zei Hannelore berustend. ‘En pasafgestudeerde dokters weten ook niet alles.’
‘De vader van Versnick is een gerenommeerd plastisch chirurg, Hanne. Koen heeft de röntgenfoto’s van Herbert mee naar huis genomen omdat hij vermoedde dat er iets niet in de haak was. En zijn vader is formeel. De kaakbeenderen van het slachtoffer zijn niet doorgezaagd, maar gesplitst, wat betekent dat het hier om een esthetische operatie gaat.’
Leo maakte op een bierviltje een schematische voorstelling van een kaakbeen en probeerde Hannelore het verschil te laten zien tussen de twee chirurgische technieken.
‘Volgens vader Versnick had De Jaegher dat moeten zien,’ zei hij trots.
‘Wat is het doel van een dergelijke operatie?’ vroeg Hannelore nieuwsgierig.
‘Door de kaakbeenderen te splitsen, komt de kin wat naar achteren te staan. Het gevolg van de ingreep is dat de contouren van het gezicht zachter en regelmatiger worden.’
‘Onze Herbert was dus een ijdele jongen.’
‘Of zodanig misvormd dat een dergelijke ingreep noodzakelijk was. Volgens de vader van Versnick is die operatietechniek relatief nieuw. In 1986 werd ze slechts uitzonderlijk uitgevoerd.’
‘Je bedoelt dat we Herbert aan de hand van dat gegeven vrij gemakkelijk moeten kunnen identificeren.’
‘Dat bedoel ik inderdaad, Hanne.’
‘Pieter zal tevreden zijn wanneer hij dat hoort.’
‘Dat dacht ik al. Waarom denk je anders dat ik me in de verboden zone heb gewaagd?’
Hannelore kwam lui overeind. ‘Ik vind dat je nog een pilsje hebt verdiend,’ grinnikte ze.
Van In kende de reputatie van de Cleopatra, maar zelf was hij er nog nooit geweest. Hij parkeerde de Golf op het grind voor de met blauwe neonlichten opgetuigde villa.