‘U had die verklaring nooit mogen afleggen, mevrouw. Ik vraag me af hoe William hierop zal reageren.’
‘William is het afgetrapt,’ zei ze bars.
‘Och kom, mevrouw Aerts. Laten we elkaar niet voor de gek houden. Het is niet de eerste keer dat William voor een paar dagen de hort op is. Hij komt heus wel terug.’
Provoost was er gerust in. Niemand zou William Aerts nog levend terugzien.
‘Met zestien miljoen op zak,’ hoonde ze. ‘Waarom denk je godverdomme dat ik de flikken heb ingelicht? De klootzak heeft me bestolen. Ik wil mijn geld terug. De rest kan me geen reet schelen.’
‘Zestien miljoen,’ floot Provoost.
‘Inderdaad, edelachtbare. Alsof jij niet weet waar hij die vandaan heeft gehaald.’
Provoost slikte. Hij maakte een vlugge berekening. In de loop der jaren had hij bijna een achtste van dat bedrag opgehoest.
‘Ik kan u natuurlijk niet volledig schadeloos stellen, mevrouw Aerts, maar wat zou u er van denken als ik u nu een cheque van honderdduizend frank uitschreef? Gaat u rustig een tijdje met vakantie. Profiteer ervan.’
Provoost probeerde een innemende glimlach te produceren. Tijd winnen leek hem de beste strategie.
Linda bleef een paar seconden stokstijf zitten. Zijn royale voorstel bleek effect te sorteren. Provoost haalde een pen uit zijn borstzak en trok de bovenste lade van zijn bureau open. Daar lag zijn chequeboek.
‘Ik wil dat je die matrakkenneuker voor de rechter sleept,’ siste Linda.
Provoost schoof de lade dicht en borg zijn pen op.
‘Natuurlijk, mevrouw Aerts.’
De feeks had hem plotseling op een lumineus idee gebracht.
‘Vertel me nog eens haarfijn wat er vannacht gebeurd is,’ zei hij met een demonisch trekje om de lippen.
Die aanpak beviel Linda opperbest. Ze strekte de benen en stak van wal.
Versavel vernam het nieuws na de middag. Linda Aerts had klacht ingediend bij de rijkswacht. Ze beschuldigde Van In van mishandeling en van poging tot verkrachting. Omdat Van In er niet was, belde hij Hannelore. Tevergeefs. Substituut Martens was op dit ogenblik onbereikbaar, zei de telefonist met een zeker leedvermaak. Versavel drong niet aan. Hij legde zich neer bij het feit dat iedereen onder de rang van officier bij die diensten altijd en overal wordt afgescheept. Net op het ogenblik dat hij inhaakte, kwam Van In binnen. Hij zag eruit als Perseus die zich op de confrontatie met de Medusa heeft voorbereid.
‘Hallo.’ Van In tastte in zijn broekzak en gooide een handvol munten op de vloer.
‘Ik weet niet of het er dertig zijn, Judas.’
Versavel wachtte tot het gerinkel van het laatste geldstuk was uitgestorven.
‘Ik vond het mijn plicht Hannelore over je wandaden in te lichten, Pieter. Vannacht ben je echt te ver gegaan.’
Van In haalde de schouders op. Versavel had gelijk, maar het was nu te laat om dat toe te geven.
‘Linda Aerts heeft vanmorgen klacht ingediend bij de rijkswacht. Ze beschuldigt je van mishandeling en van poging tot verkrachting.’
Versavel streek zenuwachtig over zijn snor.
‘So what?’ riposteerde Van In wrevelig. Hij stak een sigaret op en ging achter zijn bureau zitten.
‘Ik denk dat je flink in de nesten zit, Pieter. Rechters houden niet meer van dat gerotzooi. De tijden zijn veranderd, weet je?’
Van In onderschatte het probleem niet. Hij erkende het. Toegeven dat hij fout was, lag echter een stuk moeilijker.
‘Ik heb haar met geen vinger aangeraakt, Guido. Dat weet je best. Bovendien verkeerde ik tijdens de ondervraging in het lieftallige gezelschap van Carine Neels. Je denkt toch niet dat ik zo stom ben om…’
‘Yves Provoost zal mevrouw Aerts verdedigen,’ onderbrak Versavel hem. ‘Iedereen weet dat hij zelden een zaak verliest.’
‘Provoost teert op de naam van zijn vader. Zo goed is hij nu ook weer niet. Bovendien is hij allesbehalve onkwetsbaar. Doe me een plezier en hou in ‘s hemelsnaam op me zo te betuttelen. Ik kan heus wel mijn eigen bonen doppen.’ Van In tastte in zijn binnenzak. ‘Ik heb de hele voormiddag op de handelsrechtbank doorgebracht.’
Hij reikte Versavel een dunne bundel kwartovellen aan.
‘Dit is een kopie van de oprichtingsakte van de vzw Eigen Hulp. Ik kan je verzekeren dat het bijzonder interessante lectuur is.’
Versavel las de namen van de bestuursleden. Ze kwamen allemaal voor op het lijstje dat Linda Aerts vannacht had gedicteerd: Vandaele, Provoost, Brys, Vervoort en De Jaegher.
‘Indrukwekkend.’
Het klonk niet erg overtuigend.
‘Benson im Himmel. Denk toch eens na, Guido. Onze vriend Vandaele richt samen met enkele intimi een vzw op. Het doel van de vereniging is het steunen van de kansarme medemens. Na de moord op Herbert schenkt Vandaele een bouwvallige boerderij aan de vzw, een gift die hij kan aftrekken van zijn belastingen. Merkwaardig detaiclass="underline" de boerderij heeft jarenlang gefungeerd als een soort van exclusief bordeel, waar de bestuursleden op geregelde tijdstippen kwamen neuken.’
‘Merkwaardig,’ zei Versavel droog.
Van In bewoog zich op drassige grond. De aanklacht die Linda tegen hem had geformuleerd woog zwaarder dan het gestoei van een paar notabelen.
‘Zie je het verband dan niet?’ vroeg Van In verbaasd. ‘Volgens het laatste jaarverslag beschikt de vzw over honderd tachtig miljoen aan eigen middelen. Als dat niet stinkt, weet ik het ook niet meer. Jaarlijks besteden ze meer dan twaalf miljoen aan drukwerk, twintig miljoen aan buitenlandse reizen voor kansarmen en een kleine tien miljoen aan de opleiding van minderbegaafden. Dat kan toch geen enkel zinnig mens geloven.’
‘Er is meer tussen hemel en aarde…’
‘Hou toch op, Guido.’ Van In begreep niet waarom Versavel zo flauw deed.
‘Dat er meer is, blijkt inderdaad hieruit. Ik heb een aantal liefdadigheidsinstellingen gebeld. Niemand kent de vzw Eigen Hulp. Er is geen enkel spoor van hun activiteiten.’
‘Waaraan hebben ze hun fondsen dan besteed?’
‘Dat vraag ik me eveneens af, Guido.’
Versavel masseerde met zijn linkerhand de bovenkant van zijn triceps. Dat deed hij vaker als hij gespannen was.
‘Als ik me niet vergis, is die Vervoort een van de kopstukken van het VLOK. Misschien moeten we in die richting zoeken.’
Van In keek zijn vriend verbijsterd aan. Het VLOK, voluit VLAANDEREN LAAT ONS KLAUWEN, was de naam van een bepaalde groepering binnen een extreem-rechtse politieke partij, die de laatste jaren behoorlijk populair geworden was. Het was ondertussen genoegzaam bekend dat de jongens van het VLOK niet vies waren van een beetje geweld.
‘Zeg dat het niet waar is, Guido.’
‘Het VLOK moet toch ergens zijn financiële middelen vandaan halen,’ wierp Versavel op.
‘Laat we bidden dat Herbert geen Marokkaan was.’
Van In dacht aan de zomer van 1996, toen de zaak-Dutroux België op zijn kop had gezet en aan de heksenjacht die daarvan het gevolg was geweest.
‘Het zou ons in elk geval een excuus geven om dat zootje eens deftig aan te pakken,’ gromde Versavel.
Van In probeerde zich voor te stellen wat er zou gebeuren als die hypothese klopte.