‘Ik ken de wet, commissaris.’
‘Dat hoop ik voor u, mijnheer Aerts.’
Van In stond op en liep naar buiten.
Zonder Versavel leek kamer 204 op een kille grafkelder. Van In deed het licht uit en ging achter zijn bureau zitten.
Recherchewerk bestaat uit een combinatie van routine en procedures, een aanpak die meestal weinig resultaat oplevert. De grote doorbraak in een onderzoek is bijna altijd het gevolg van een onvoorziene omstandigheid, een spontane bekentenis, een onverwachte wending of louter mazzel. De bekentenis van Aerts was een geschenk uit de hemel. Provoost had Dani vermoord, waardoor Van In over een moordenaar, een motief en een getuige beschikte. Aerts zou profiteren van verzachtende omstandigheden. Een handige advocaat zou hem zonder al te grote kunstgrepen vrij krijgen. En dat beviel Van In niet. Hij had de indruk dat Aerts zijn vel probeerde te redden en alleen die dingen losliet die in zijn kraam pasten.
De verdwijning van Carine Neels baarde hem meer zorgen. Hij was er bijna zeker van dat ze door het misdadige netwerk van Vandaele was opgeslokt. Een geïmproviseerde huiszoeking in de Zorghe had niets opgeleverd. Meer nog, de overhaaste actie had overduidelijk iedereen in het milieu gealarmeerd. En dan was er nog Baert. Uiteindelijk was hij de enige, echte moordenaar en voor politiemensen golden geen verzachtende omstandigheden.
Van In keek op zijn polshorloge. Het was vijf voor twaalf, tijd om Baert aan de tand te voelen.
Dirk Baert zat op een stoel. Hij reageerde amper toen Van In de kamer binnenkwam.
‘Dag Dirk,’ zei Van In. ‘Hoe gaat het?’
Baert sloeg zijn ogen op. Van In had hem nog nooit bij de voornaam genoemd.
‘Ik weet dat we geen al te beste vrienden zijn geweest, maar denk vooral niet dat ik dit met plezier doe.’
Baert grinnikte schaapachtig.
‘Dat apprecieer ik, commissaris.’
Van In ging tegenover Baert zitten. Hij slaakte een diepe zucht.
‘Ik weet dat jij het gedaan hebt, Dirk, en ik begrijp ook waarom. Je broer heeft je destijds uit de klauwen van twee sadisten gered en toen je vorige week het autopsierapport van Herbert onder ogen kreeg, wist je meteen dat het om Dani ging.’
Baert knikte. Een uur geleden had hij het besluit genomen alles op te biechten. Eigenlijk was hij een beetje trots. De moord op Provoost was de enige echte daad die hij in zijn leven had gesteld.
‘Ik werk al twintig jaar voor Vandaele,’ zei hij. ‘Ik wist wat er in de Love gebeurde.’
Van In leunde achterover in zijn stoel en luisterde. Het relaas van Baert duurde meer dan drie uur.
Mevrouw Neels had er geen bezwaar tegen dat Hannelore de kamer van Carine doorzocht. Het arme mens zat voortdurend te snotteren.
De kleine slaapkamer was knus gemeubileerd. Alles was netjes opgeruimd. Het interieur leek op een plaatje uit een handboek voor binnenhuisarchitecten. Hannelore trok voorzichtig de laden van de grenen commode open en woelde door de lingerie van de verdwenen agente. Hoewel mevrouw Neels het nut van de zoekactie niet inzag, sloeg ze het tafereel aandachtig gade. Het feit dat iemand zich het lot van haar dochter aantrok, was voor haar voldoende.
Hannelore had geen ervaring met huiszoekingen. Ze vertrouwde op haar intuïtie. Fijne lingerie, roze beddengoed, cd’s met de walsen van Strauss en de symfonieën van Beethoven, een poster met een ondergaande zon, een halfopgebrande kaars en een vuurrood bankstel wezen erop dat Carine een romantische ziel was.
‘Hield uw dochter er een dagboek op na?’
Mevrouw Neels schrok van die vraag.
‘Een dagboek,’ herhaalde ze wezenloos.
‘Hebt u haar ooit iets zien opschrijven?’
Mevrouw Neels fronste het voorhoofd.
‘Toen Carine een jaar of zestien was, schreef ze gedichten, maar of ze…’
‘Op losse velletjes of in een schrift?’
Mevrouw Neels pijnigde haar hersenen. Ze wilde dolgraag meewerken, maar…
‘Dat weet ik niet meer,’ snikte ze. ‘Vindt u dat erg?’
‘Nee,’ zei Hannelore.
In de hoek van de kamer prijkte op een houten rek een klein televisietoestel met een ingebouwde videorecorder. Daaronder stond een rij cassettes.
‘Ze hield wel van films,’ zei mevrouw Neels behulpzaam.
Hannelore overliep de titels: Kramer versus Kramer, Nell, Out of Africa, The French Lieutenant’s Woman, The Sound of Music, Romeo and Juliette, Zorba de Griek.
Hannelore bekeek de rug van die laatste cassette. Betamax. Wie werkte er vandaag de dag nog met Betamax? Het systeem was jaren geleden van de markt gehaald.
Hannelore haalde de cassette uit het rek. Die voelde zwaarder aan dan een doorsnee videoband. Mevrouw Neels stond op.
‘Hebt u iets gevonden?’ vroeg ze hoopvol.
Hannelore maakte de doos open. Er stak een in linnen gebonden schrift in met het opschrift: Mijn dagboek.
‘Is dat wat u zocht?’
Mevrouw Neels glimlachte enthousiast.
Hannelore sloeg het schrift open. Op dat moment piepte haar GSM.
‘Hallo, met Hannelore Martens.’
Het was procureur Beekman.
‘Vandaele is dood,’ zei hij. ‘Zijn huishoudster heeft hem vanmorgen gevonden.’
‘Vermoord?’
Mevrouw Neels kreeg bijna een hartaanval toen ze het woord ‘vermoord’ hoorde.
‘Nee. Vandaele was een terminale kankerpatiënt. Hij heeft zijn longen uitgebraakt. Daarom vond de arts het niet nodig de politie te verwittigen.’
Hannelore gebaarde mevrouw Neels dat ze zich niet ongerust hoefde te maken.
‘Dit heeft niets met Carine te maken,’ zei ze met haar hand voor de hoorn toen mevrouw Neels hardop begon te huilen.
Van In schopte zijn schoenen uit. Hij liep naar de koelkast en nam een Duvel. Twee bekentenissen op een dag waren meer dan hij kon verwerken. Met die van Aerts had hij geen moeite. De man had alles netjes op papier gezet en dat relaas zou hij straks rustig bestuderen. Het geval-Baert leek hem veel tragischer.
Toen Van In het glas aan zijn lippen zette, hoorde hij Hannelore de sleutel in het slot omdraaien. Veiligheidshalve nam hij een flinke slok.
‘Samen uit, samen thuis,’ zei hij met een onschuldig gezicht.
Hannelore reageerde niet op de Duvel. Ze zag er bijzonder opgewonden uit.
‘Carine is toch voor een tweede fotosessie naar de Zorghe geweest en de avond dat ze verdwenen is, was ze van plan om er opnieuw naartoe te gaan.’
Ze gooide het dagboek op de tafel. Van In las de passage.
‘Ze schrijft dat ze er alles voor over heeft om haar opdracht tot een goed einde te brengen,’ fulmineerde Hannelore. ‘Als er iets met haar gebeurd is, zal ik je dat nooit vergeven, Pieter Van In. Jij hebt dat meisje het hoofd op hol gebracht met je cowboyverhalen. Ik ben vanmiddag op haar kamer geweest. Het kind gelooft nog in goedheid en gerechtigheid. Ze dweept met romantische helden. Voor haar is het leven een film met een happy end.’
Van In liet haar uitrazen. De laatste regels van het dagboek deden in zijn achterhoofd een belletje rinkelen.
‘Eén ding viel me echter op: de man stonk naar wc-eend,’ las hij halfluid.
‘Wat murmel je daar allemaal?’
‘Benedict Vervoort,’ lachte Van In hysterisch. ‘Die klootzak stonk naar wc-eend.’
‘Ik bel Beekman,’ zei Hannelore beslist. ‘Het wordt tijd dat iemand een eind maakt aan die smeerlapperij.’
Johan Brys trok een lederen kap over zijn hoofd. De minister controleerde zijn werktuigen. Alle instrumenten lagen netjes op een rij. Het was immers niet de eerste keer dat hij in een snuff movie optrad. In de kelder lag Carine Neels vastgekluisterd aan de spijlen van een ouderwets bed. Ze was naakt. Benedict Vervoort plaatste zijn camera op een statief en maakte een proefopname. In de hoek stond een bak met ongebluste kalk, die niet in beeld mocht komen. Vervoort verplaatste een paar spots tot hij tevreden was met de belichting. Over een uur arriveerden de gasten en hij wilde dat alles tiptop in orde was.