Abrupt stond Elaida stil, nietsziend voor zich uitstarend. Kon deze Altor misschien geleiden? Of een van de anderen? Waarschijnlijk zou het Altor zijn. Nee. Natuurlijk niet. Zelfs Siuan zou nooit met zoiets te maken willen hebben. Dat kon niet. ‘Maar wie weet wat die vrouw allemaal uitspookt?’ mopperde ze. ‘Ze had nooit Amyrlin Zetel mogen worden.’
‘In jezelf aan het praten, Elaida? Ik weet dat jullie Roden nooit vriendinnen buiten je eigen Ajah hebben, maar je hebt toch zeker wel een Rode vriendin om mee te praten?’
Elaida keek om en herkende Alviarin. De Aes Sedai met de zwanenhals staarde terug met die onuitstaanbare koelheid die de Witte Ajah zo eigen was. Tussen de Roden en Witten bestond weinig liefde; in de Zaal van de Toren stonden ze al duizend jaar tegenover elkaar. Wit steunde Blauw, en Siuan was een Blauwe geweest. Maar Witten lieten zich voorstaan op hun nuchtere denken.
‘Loop met me op,’ zei Elaida. Alviarin aarzelde even voor ze zich bij haar voegde.
Terwijl ze luisterde naar Elaida’s verhaal over Siuan, trok de Witte zuster aanvankelijk afkeurend een wenkbrauw op, maar gaandeweg begon ze met een diepe frons na te denken. ‘Je hebt geen bewijs van iets... ongeoorloofds,’ zei ze toen Elaida uiteindelijk zweeg. ‘Nog niet,’ zei Elaida ferm. Ze stond zichzelf een zuinig glimlachje toe, toen Alviarin knikte. Het was een begin. Siuan moest tegengehouden worden, hoe dan ook, voor ze de Toren kon vernietigen.
Dain Bornhald hield zich goed verborgen in een bosje hoge lederbladbomen aan de noordoever van de Taren. Hij schoof zijn witte mantel met de vlammende gouden zon op de borst opzij en zette de hardleren koker van het kijkglas aan het oog. Een wolk bijters zoemde om zijn gezicht heen, maar hij lette er niet op. In het dorpje Tarenveer, aan de andere kant van de rivier, stonden grote huizen op hoge palen vanwege de jaarlijkse voorjaarsoverstroming. Uit de vensters hingen dorpsbewoners en op de stoep stonden mensen af te wachten. Allen staarden naar de dertig ruiters in hun witte mantels en glimmende wapenrusting te paard. Een groep dorpelingen voerde een gesprek met de ruiters. Voor zover Bornhald zag, luisterden ze feitelijk alleen naar Jaret Byar, wat wel zo goed was.
Bornhald kon de stem van zijn vader bijna horen. Overtuig ze dat er een kansje bestaat en de een of andere dwaas zal proberen dat te grijpen. En dan moet er gedood worden, en een andere dwaas zal proberen de eerste te wreken, en dan volgen er meer doden. Breng hun vanaf het begin de vreze van het Licht bij, laat hun weten dat niemand kwaad zal geschieden als ze doen wat hun gezegd wordt, en je hebt geen problemen.
Hij klemde de kaken opeen bij de gedachte aan zijn overleden vader. Hij zou daar iets aan doen, en snel. Hij was er zeker van dat alleen Byar wist waarom hij zo snel deze opdracht had aanvaard, die hem zou leiden naar een bijna vergeten gewest in het achterland van Andor. En Byar zou zijn mond houden. Byar was Geofram Bornhalds trouwe hond geweest, en hij had zijn toewijding op Dain overgebracht.
Bornhald had zonder aarzeling Byar tot zijn onderbevelhebber benoemd nadat Emon Valda hem het bevel had toevertrouwd. Byar keerde zijn paard, reed terug naar de kade en steeg af. De veerlieden stootten onmiddellijk af en begonnen de boot over te trekken met behulp van een dik touw boven het snelstromende water. Byar keek even naar de mannen aan het touw; ze wierpen zenuwachtige blikken op de man met het kijkglas, terwijl ze van de boeg naar het roer stapten en dan terugliepen om het touw weer op te pakken. Het zag er allemaal goed uit. ‘Heer Bornhald?’
Bornhald liet zijn kijkglas zakken en draaide zijn hoofd om. De man met het harde gezicht die in de houding achter hem stond, staarde vanonder een halfronde helm recht voor zich uit. Zelfs na de zware tocht vanuit Tar Valon – en Bornhald had hen elke span opgejaagd – glansde zijn wapenrusting even helder als zijn sneeuwwitte mantel met de vlammende gouden zon. ‘Ja, kind Ivon?’
‘Honderdman Farran stuurt me, heer. Ketellappers. Ordeith heeft met drie ervan gepraat, heer, en nu zijn ze geen van drieën te vinden.’
Bloed en as!’ Bornhald draaide zich op zijn hakken om en liep terug naar de bomen, met Ivon op zijn hielen. Tussen de lederbladbomen en pijnbomen en uit het zicht van de rivier verdrongen zich ruiters. Ze hielden hun lans vast met het zorgeloze gemak van lange ervaring of hadden hun boog dwars over de zadelknop gelegd. De paarden stampten met zwaaiende staarten ongeduldig met hun hoeven. De ruiters wachtten onaangedaan; het zou niet hun eerste oversteek in vreemd gebied worden, en ditmaal zou niemand proberen hen tegen te houden.
Achter de ruiters stond op een grote open plek een kamp van de Tuatha’an, het Trekkende Volk. Ketellappers. Er stonden bijna honderd door paarden getrokken woonwagens als kleine, vierkante huisjes op wielen. Het was een oogverblindende warreling van kleuren; rood, groen, geel en elke tint die men zich maar kon voorstellen, in samenstellingen die alleen een ketellapper mooi kon vinden. De mensen zelf droegen kleren die de wagens er maar saai deden uitzien. Ze zaten in een grote groep bij elkaar en bekeken de ruiters met een vreemd kalme onrust; het ijle gehuil van een kind werd snel door zijn moeder getroost. Onder een zwerm vliegen lagen dode bloedhonden op een hoop. Ketellappers zouden nog geen hand opheffen, zelfs niet om zichzelf te verdedigen, en de honden waren niet meer dan een soort vertoning, maar Bornhald wilde geen enkel risico nemen.
Hij had zes man voldoende gevonden om een oogje op de ketellappers te houden. Zelfs met hun strakke gezichten zagen ze er beschaamd uit. Niemand keek naar de zevende, die op een paard bij de wagens zat. Het was een kleine, magere man met een forse neus, in een donkergrijze mantel die hem ondanks de goede snit te groot leek. Farran keek hen alle zeven om de beurt nijdig aan. Hij was een grote kerel met een baard en ondanks zijn omvang was hij verrassend lichtvoetig. De honderdman groette met een gehandschoende hand tegen zijn hart, maar liet het praten aan Bornhald over.
‘Een woordje met u, meester Ordeith,’ zei Bornhald rustig. De magere man hield zijn hoofd scheef en keek Bornhald een tijdlang aan voor hij afsteeg. Farran gromde, maar Bornhald hield zijn stem zacht. ‘De drie ketellappers kunnen niet gevonden worden, meester Ordeith. Hebt u misschien uw eigen raad in praktijk gebracht?’ Toen Ordeith de ketellappers had opgemerkt, waren zijn eerste woorden geweest: ‘Dood ze. Ze zijn nutteloos.’ Bornhald had mensen gedood, maar hij zou nooit de achteloosheid kunnen evenaren waarmee de kleine man had gesproken.
Ordeith wreef met zijn vinger langs zijn grote neus. ‘Waarom zou ik ze doden? Nadat u me over mijn voorstel hebt onderhouden?’ Zijn Lugardse tongval klonk zwaar vandaag. Die kwam en ging en hij leek het zelf niet te merken; nog iets van de man wat Bornhald niet lekker zat.
‘Dus u hebt ze laten ontsnappen, ja?’
‘Tja, wat dat betreft, ik heb er een paar meegenomen om te zien of ze wat wisten. Ongestoord, begrijpt u.’
‘Wat wisten? Wat kunnen ketellappers in Lichtsnaam weten wat nut voor ons heeft?’
‘Dat weet je pas als je het gevraagd hebt, nietwaar?’ zei Ordeith. ik heb ze niet zo erg pijn gedaan en ze gezegd naar hun wagens terug te gaan. Wie zou gedacht hebben dat ze de moed hadden om ervandoor te gaan, met zoveel van uw mannen in de buurt?’ Bornhald besefte dat hij knarsetandde. Hem was opgedragen deze merkwaardige kerel zo snel mogelijk op te zoeken, want hij zou verdere bevelen voor hem hebben. Het stond Bornhald helemaal niet aan, maar alle papieren vertoonden het zegel en de handtekening van Pedron Nial, de kapiteinheer-gebieder van de Kinderen van het Licht.
Er waren te veel onduidelijkheden, zoals de juiste rang van Ordeith. De kleine man diende Bornhald raad te geven en Bornhald moest met hem samenwerken. Of Ordeith onder zijn bevel stond, was in het vage gehouden, en hij had een hekel aan de boodschap tussen de regels: neem de raad van deze kerel ter harte. Zelfs de reden voor deze veldtocht van zoveel Kinderen naar deze uithoek was vaag. Natuurlijk, om Duistervrienden op te sporen en het Licht te verspreiden; dat sprak vanzelf. Maar om zonder toestemming met zowat een half legioen over Andoraans grondgebied te trekken – men waagde wel veel als dit de koningin in Caemlin ter ore zou komen. Te veel om gerechtvaardigd te worden door de spaarzame antwoorden op Bornhalds vragen. Het draaide uiteindelijk allemaal om Ordeith. Bornhald begreep niet hoe de kapiteinheer-gebieder vertrouwen kon hebben in deze man, met zijn sluwe grijns, zijn duistere stemmingen en zijn hooghartige blikken, zodat je nooit wist met wat voor soort man je te maken had. En, niet te vergeten, zijn tongval, die midden in een zin kon veranderen. De vijftig Kinderen die Ordeith vergezelden, vormden de wonderlijkste troep die hij ooit gezien had. Hij dacht dat Ordeith hen zelf uitgezocht moest hebben, zoveel zure en norse mannen bij elkaar, en die keuze zei iets over de man. En dan zijn naam nog. Ordeith betekende in de Oude Spraak ‘wormhout’. Hoe dan ook, Bornhald had zijn eigen reden om hier te willen zijn. Hij zou met de man samenwerken omdat hij moest. Maar niet meer dan nodig was. ‘Meester Ordeith,’ zei hij vlak en zorgvuldig, ‘deze veerboot is de enige weg in of uit het Tweewatergebied.’ Dat was misschien niet waar, maar volgens zijn kaart kon de Taren alleen hier worden overgestoken. De bovenloop van de Manetherendrelle, grenzend aan het gebied in het zuiden, had geen oversteekplaatsen. In het oosten lagen veengebieden en moerassen. En er moest, ergens over de Mistbergen, een andere weg naar het westen zijn, maar zijn kaart hield op bij de uitlopers van de bergen. Het zou op zijn best een moeizame beklimming zijn, die veel mannen niet zouden overleven, en hij was niet van plan Ordeith van deze heel kleine mogelijkheid op de hoogte te brengen. ‘Als het tijd is om te vertrekken en ik Andoraanse troepen aan deze kant van de rivier zie, zult u met de eerste groep mogen oversteken. U zult een interessante ervaring opdoen tijdens de oversteek van deze brede rivier en het vestigen van een bruggenhoofd.’