Ik pakte de prop en gooide die in de prullenmand naast mijn bureau. Ik had deze ochtend werk te doen. Echt officieel gerechtelijk labwerk. Ik moest een lang rapport schrijven, de bijbehorende foto’s uitzoeken en bewijs aan het dossier toevoegen. Het was routinewerk, een dubbele moord die waarschijnlijk nooit voor de rechter zou komen, maar ik ben er graag zeker van dat alles wat in mijn handen komt, keurig georganiseerd wordt opgeborgen.
Bovendien was dit wel een interessante zaak. Het bloedspatpatroon was heel moeilijk te lezen want er was sprake van slagaderlijke bloedingen, twee slachtoffers die zo te zien in het rond hadden gelopen en een zijwaarts spatpatroon dat bijna zeker door een kettingzaag was veroorzaakt, zodat het praktisch onmogelijk was om vast te stellen waar de dader had gestaan. Om de hele kamer te doen had ik gebruik moeten maken van twee flessen Luminol, de chemische stof die zelfs de kleinste bloedspatjes zichtbaar maakt en die met twaalf dollar per fles uiterst duur is.
Om vast te stellen uit welke hoek het bloed op de vloer en de muren was gespat, had ik zelfs touwtjes door de kamer moeten spannen, een techniek zo oud dat die aan alchemie deed denken. De spatpatronen waren indrukwekkend, wild en levendig, en ze zaten overaclass="underline" op de muren, het meubilair, de tv, de handdoeken, de beddensprei, de gordijnen… een verbijsterende orgie van rondvliegend bloed. Zelfs in Miami zou je toch denken dat iemand iets gehoord moest hebben. Twee mensen waren levend in stukken gezaagd met een kettingzaag, in een mooie, dure hotelkamer, en de buren hadden gewoon het geluid van de tv wat harder gezet.
U zult misschien zeggen dat de brave, toegewijde Dexter zich laat meeslepen door zijn werk, maar ik hou nu eenmaal van een grondige aanpak en wil weten waar alle bloed zich heeft verstopt. De beroepsmatige redenen hiervoor liggen voor de hand, maar die zijn toch minder belangrijk dan de persoonlijke redenen. Misschien zal een door justitie toegewezen psychiater me ooit helpen vast te stellen waarom dat precies is.
Hoe dan ook, de lichaamsdelen waren helemaal koud tegen de tijd dat we op de plaats delict arriveerden en het was uiterst onwaarschijnlijk dat we de dader ooit zouden vinden. Die was rechtshandig, te zwaar, had een vreselijk slechte backhand en hij had handgemaakte Italiaanse schoenen maat 401/2 aangehad.
Maar ik had al het bloed gevonden en een heel knap staaltje werk geleverd. Het is niet mijn taak om de slechteriken te pakken. Waarom zou ik dat willen? Nee, ik doe mijn werk om orde te scheppen in de chaos. Om die akelige bloedspatten te dwingen zich netjes te gedragen en dan zelf naar huis te gaan. Anderen mogen mijn werk gebruiken om de daders te pakken. Dat vind ik best, maar het maakt me niet echt uit of ze dat wel of niet doen.
Als ik ooit zo onvoorzichtig ben dat ik word gepakt, zullen ze van me zeggen dat ik een psychopathisch monster ben, een doodzieke, gestoorde duivel die geen enkele menselijke trek heeft, en het is heel waarschijnlijk dat ze me met een zelfingenomen glimlach naar de elektrische stoel zullen sturen. Als ze maat 401/2 ooit pakken, zullen ze van hem zeggen dat hij een ontspoord mens is, bezweken onder de sociale druk die hij jammer genoeg niet aankon, waarna ze hem voor tien jaar naar de gevangenis zullen sturen en hem dan weer vrijlaten met genoeg geld voor een pak en een nieuwe kettingzaag.
Na elke dag op mijn werk begrijp ik Harry iets beter.
6
Vrijdagavond. Uitgaansavond in Miami. En geloof het of niet, ook uitgaansavond voor Dexter. Hoe vreemd het ook mag lijken, ik had iemand gevonden. He? Wat? De innerlijk morsdode Dexter ging uit met argeloze meisjes? Eenzijdige necrofiele seks? Ging mijn imitatie van het echte leven zover dat ik orgasmen fingeerde?
Rustig maar. Er kwam geen seks aan te pas. Na jarenlang beschamend gewriemel en zinloze pogingen om normaal te lijken had ik eindelijk de perfecte vriendin gevonden.
Rita was bijna net zo ernstig beschadigd als ik. Ze was veel te jong getrouwd en had tien jaar lang geknokt om er iets van te maken voor zichzelf en haar twee kinderen. Haar charmante levensgezel had een paar probleempjes. Eerst drank, toen heroine en ten slotte — geloof het of niet — crack. En hij sloeg haar, de bruut. Hij maakte het meubilair kapot, schreeuwde, gooide dingen naar haar en bedreigde haar. En hij verkrachtte haar ook. Besmette haar met diverse nare ziektes die crackgebruik met zich meebrengt. Dit gebeurde allemaal regelmatig en Rita verdroeg het, deed haar uiterste best en bleef hem zelfs trouw toen hij twee keer in de gevangenis zat. Toen, op een avond, wilde hij zich aan de kinderen vergrijpen en dat was het moment waarop Rita er genoeg van had.
Haar gezicht was al lang geheeld, natuurlijk. En gebroken armen en ribben zijn voor de artsen in Miami dagelijkse kost. Rita was weer heel aantrekkelijk en dat was precies wat het monster nodig had.
De scheiding was definitief, de bruut werd opgesloten, maar toen? Ah, de menselijke geest is vol mysteries. Om de een of andere reden besloot de lieve Rita dat het weer tijd was om uit te gaan. Ze was ervan overtuigd dat dat het juiste was, maar als gevolg van de talloze afranselingen van de man die ze had liefgehad, was ze absoluut niet geinteresseerd in seks. Alleen in een beetje mannelijk gezelschap, af en toe.
Ze was op zoek gegaan naar de juiste man, iemand die gevoelig en zachtaardig was en die bereid was te wachten. Wat natuurlijk niet eenvoudig was. Ze was op zoek naar een soort denkbeeldige man die het belangrijker vond dat hij iemand had om mee te praten of mee naar de bioscoop te gaan dan dat hij behoefte had aan seks, want daar was ze nog niet helemaal klaar voor.
Zei ik ‘denkbeeldige man’? Ja, dat zei ik. Want menselijke mannen zijn niet zo. De meeste vrouwen weten dat wel voordat ze twee kinderen hebben en aan hun eerste scheiding toe zijn. Maar arme Rita was gewoon veel te jong getrouwd en zodoende was deze waardevolle les aan haar voorbijgegaan. Dus als bijproduct van het herstel van haar afschuwelijke huwelijk, en in plaats van het besef dat alle mannen beesten waren, had Rita voor zichzelf het romantische beeld gecreeerd van de perfecte heer die geduldig zou wachten totdat zij zich heel langzaam, als een bloem, voor hem zou openen.
Ja, echt. Nou, misschien heeft zo’n man ooit bestaan in het Victoriaanse Engeland, waar ze op elke straathoek een bordeel hadden waar hij stoom kon afblazen tussen de demonstraties van zijn belangeloze liefde door, maar bij mijn weten niet in het Miami van de 21e eeuw.
Desondanks was ik in staat al dat soort dingen perfect te imiteren. En ik was daar ook toe bereid. Ik had geen interesse in een seksuele relatie. Wat ik wilde was een vermomming, dus was Rita de perfecte vrouw voor mij.
Ze was, zoals ik al zei, heel aantrekkelijk. Klein van stuk en met een slank, strak atletisch figuurtje, kort blond haar en blauwe ogen. Ze was een fitnessfanaat die al haar vrije uren besteedde aan joggen, fietsen en nog veel meer. Ons in het zweet werken was een van onze favoriete gezamenlijke bezigheden. We hadden al door de Everglades gefietst, veldlopen van vijf kilometer gedaan en zelfs samen met gewichten getraind.
En het beste van alles waren haar twee kinderen. Astor was acht en Cody was vijf en ze waren allebei veel te stil. Wat natuurlijk niet zo vreemd was. Kinderen van ouders die elkaar regelmatig naar het leven staan, hebben de neiging zich wat op de achtergrond te houden. Ieder kind dat in een oorlogsgebied opgroeit doet dat. Maar ze kunnen zich daar uiteindelijk overheen zetten… kijk maar naar mij. Ik had in mijn kindertijd talloze onbekende gruwelen moeten doorstaan maar desondanks was het me gelukt een oppassend burger te worden, een hoeksteen van de samenleving.
Misschien maakte dat deel uit van de merkwaardige genegenheid die ik voor Cody en Astor voelde. Want ik mocht die twee echt, hoewel ik daar zelf niets van begreep. Ik weet wat ik ben en ik begrijp veel dingen over mezelf. Maar een van de weinige karaktertrekken die me oprecht verbaast, is de genegenheid die ik jegens kinderen voel.