Hij had dat zelfs een paar keer straffeloos kunnen doen. Maar op een avond was hij een beetje te ver gegaan en had zijn vrouw een maand lang in het gips gelopen. Ze had hem bij de politie aangegeven en omdat Daryll Earl al een strafblad had, had hij geruime tijd achter de tralies gezeten.
Hij dronk nog steeds maar blijkbaar had zijn verblijf in Raiford hem genoeg schrik aangejaagd om hem min of meer op het rechte pad te houden. Hij had een baantje als schoonmaker in de Arena gekregen en was erin geslaagd dat te houden. Voorzover de politie wist, had hij zijn vrouw de afgelopen jaren met rust gelaten.
Onze vriend had zelfs zijn paar momenten van roem gekend toen de Panthers meededen in het toernooi voor de Stanley Cup. Een deel van zijn werk had er namelijk uit bestaan om het ijs op te gaan en het schoon te houden wanneer het publiek er dingen op gooide. In dat Stanley Cup-jaar was dat een hele klus geweest want elke keer dat de Panthers scoorden, hadden de fans honderden plastic ratten op het ijs gegooid. Daryll Earl moest ze allemaal bij elkaar vegen en opruimen, wat geen leuk werk was. Dus had hij op een avond, aangemoedigd door een paar glaasjes goedkope wodka, een van de plastic ratten opgepakt en er een rondedansje mee gedaan. Het publiek had het prachtig gevonden en om meer geschreeuwd. Vanaf dat moment riepen ze er al om zodra Daryll Earl het ijs op kwam en zodoende had hij de rest van het seizoen talloze keren zijn rattendansje gedaan.
Plastic ratten waren tegenwoordig verboden. En zelfs al was dat niet zo geweest, dan zou niemand ze meer op het ijs hebben gegooid. De Panthers hadden sindsdien namelijk geen doelpunt meer gescoord, maar McHale was nog altijd aanwezig bij de wedstrijden, in de hoop dat hij nog een laatste keer voor de camera zou kunnen schitteren.
Tijdens de persconferentie speelde LaGuerta dat deel van het verhaal prachtig uit. Ze deed het voorkomen alsof de herinneringen aan die momenten van glorie Daryll Earl over de rand hadden geduwd en hem hadden aangezet tot moord. En met zijn verleden van dronkenschap en geweld jegens vrouwen was hij natuurlijk de perfecte verdachte voor deze reeks brute moorden. Maar de hoeren van Miami konden weer opgelucht ademhalen want er zouden geen moorden meer worden gepleegd. Bezweken onder de immense druk van een diepgaand en nietsontziend verhoor had Daryll Earl bekend. De zaak was gesloten en de meisjes konden weer aan het werk.
De pers vrat het. Je kon het ze niet eens echt kwalijk nemen, denk ik. LaGuerta had een meesterstukje afgeleverd door net genoeg feiten te geven en die op dusdanige wijze in te kleuren dat vrijwel iedereen overtuigd was. Je hoefde natuurlijk geen intelligentietest te doen om verslaggever te worden. Desondanks hoop ik altijd op een klein wonder. En word ik keer op keer teleurgesteld. Misschien heb ik als kind te veel zwartwitfilms gezien. Waar bleef de wereldwijze cynicus met de drankneus van de grote stadskrant, die een pijnlijke vraag stelde waardoor de onderzoekers werden gedwongen nog eens heel goed naar het bewijs te kijken?
Maar helaas volgt het leven de kunst niet altijd. En op LaGuerta’s persconferentie werd de rol van Spencer Tracy gespeeld door een reeks mannelijke en vrouwelijke fotomodellen met perfecte kapsels en dure lichtgewichtkostuums. Hun diepgravende vragen gingen niet verder dan: ‘Hoe was het om het hoofd te vinden?’ en: ‘Kunnen we een paar foto’s krijgen?’
Een enkele verslaggever, Nick Dinges van het plaatselijke persbureau van nbc-tv, vroeg LaGuerta of ze er zeker van was dat McHale de dader was. Maar toen ze daarop antwoordde dat het allesoverheersende overwicht van het bewijs daarop wees en daarnaast de getuigenis doorslaggevend was, liet hij het lopen. Of hij was tevreden, of ze had te moeilijke woorden gebruikt.
Maar zo ging het dus. De zaak was gesloten en er was recht gedaan. De almachtige machinerie van het ontzagwekkende misdaadbestrijdingsapparaat van de Metro-politie had weer eens gezegevierd boven de duistere krachten die ons mooie Miami bedreigden. Het was een prachtige vertoning. LaGuerta deelde een stel heel sinistere politiefoto’s van Daryll Earl uit, met daaraan geniet haar gloednieuwe glamourfoto waarop ze zogenaamd aan het werk was, gemaakt door een heel trendy fotograaf van 250 dollar per uur op South Beach.
Samen de ironie ten top: de schijn van gevaar en de dodelijke werkelijkheid, zo volkomen verschillend van elkaar. Want hoe afstotelijk en bruut Daryll Earl er ook uitzag, de echte bedreiging voor de gemeenschap was LaGuerta. Zij had de honden teruggeroepen, de kreten van angst het zwijgen opgelegd en de mensen het brandende gebouw weer in gestuurd.
Was ik de enige die inzag dat Daryll Earl McHale de moordenaar niet kon zijn? Dat er hier sprake was van een stijl en een vernuft waar een sufkop als McHale nooit zelfs maar een fractie van zou kunnen begrijpen?
Ik voelde me eenzamer dan ooit in mijn bewondering voor het werk van de echte moordenaar. Elk lichaamsdeel zong me toe in een rapsodie van wonderlijke bloedeloosheid die mijn hart deed juichen en mijn aderen vulde met een verdovend gevoel van ontzag. Maar het zou me er zeker niet van weerhouden mijn kruistocht tegen de echte moordenaar voort te zetten, die harteloze, nietsontziende slachter van onschuldige mensen die absoluut voor de rechter moest worden gebracht. Zo was het toch, Dexter? He, hallo, Dexter?
Ik zat in mijn woonkamer, wreef mijn slaperige ogen uit en dacht na over de vertoning die ik net op tv had gezien. Als persconferentie was die vrijwel perfect geweest, zo perfect als maar mogelijk was zonder gratis eten en stripteasedanseressen. LaGuerta had duidelijk aan alle touwtjes getrokken die ze in handen had om er de sappigste, grootst mogelijke vertoning van te maken, en daar was ze in geslaagd. Het kon zelfs zo zijn dat LaGuerta voor het eerst in haar hielenlikkerscarriere echt geloofde dat ze de juiste man te pakken had. Ze moest dat wel geloven. Eigenlijk was het heel triest. Ze dacht echt dat ze deze keer alles goed had gedaan. Dit was niet alleen een politieke carrierezet. Nee, ze geloofde echt dat ze een goed staaltje politiewerk had geleverd en dat alle eer haar echt toekwam. Ze had de misdaad opgelost, op haar eigen manier, de dader gepakt en een eind gemaakt aan de moorden. Ze had goed werk geleverd en oogstte nu haar welverdiende applaus. Maar wat zou ze verrast worden wanneer het volgende lijk opdook.
Want ik wist zonder enige twijfel dat de moordenaar nog vrij rondliep. Hij had waarschijnlijk ook zitten kijken naar de persconferentie op Channel 7, de favoriete zender van mensen met oog voor stijl. Hij zou op dit moment zo hard lachen, dat hij geen mes meer kon vasthouden, maar dat zou gauw weer over zijn. En als het zover was, zou zijn gevoel voor humor hem ongetwijfeld aanzetten tot een reactie op het gebeuren.
Om de een of andere reden vervulde die gedachte me niet met angst en afkeer en evenmin met de grimmige vastbeslotenheid om deze gek tegen te houden voordat het te laat was. In plaats daarvan voelde ik iets wat op verwachting leek. Ik wist dat dit heel erg verkeerd was, maar misschien voelde het daardoor juist nog beter. O, natuurlijk wilde ik dat deze moordenaar werd gepakt en voor de rechter werd geleid, absoluut, maar moest dat al meteen?
En er moest ook nog een kleine ruil worden gemaakt. Want als ik mijn aandeel ging leveren in het tegenhouden van de echte moordenaar, dan moest daar op z’n minst iets positiefs tegenover staan. Ik zat daarover na te denken toen de telefoon begon te rinkelen.
‘Ja, ik heb het gezien,’ zei ik in de hoorn.
‘Jezus,’ zei Deborah aan de andere kant van de lijn. ‘Ik geloof dat ik moet overgeven.’
‘Nou, ik kom de rommel niet opdweilen, zusje. We hebben werk te doen.’
‘Jezus,’ zei ze nog een keer. ‘Wat voor werk?’