Tot vandaag.
Deze keer was het onnatuurlijk stil in de grote, kale ruimte. De agenten en rechercheurs stonden zwijgend bijeen in groepjes van twee of drie alsof ze te bang waren om hier alleen te staan, en het enige wat ze deden, was kijken naar wat er achter in de ruimte tentoon was gesteld. Als iemand per ongeluk een geluid maakte, schrok iedereen op en werd er boos naar de herriemaker gekeken. De hele scene was zo komisch en bizar, dat ik zeker hardop gelachen zou hebben als ik niet net zo wezenloos als iedereen naar de hoofden had staan staren.
Had ik dit gedaan?
Het was zo mooi… op een afschuwelijke manier, natuurlijk. Maar toch, de opstelling was volmaakt, oogstrelend en prachtig bloedeloos. Ze verried een grote intelligentie en een uitstekend gevoel voor compositie. Iemand had een heleboel moeite gedaan om hier een waar kunstwerk van te maken. Iemand met stijl, talent en een morbide gevoel voor speelsheid. Gedurende mijn hele leven had ik maar een persoon gekend die hiertoe in staat was.
Was het mogelijk dat die persoon de duister dromende Dexter was?
20
Ik ging zo dicht mogelijk bij de opstelling staan, zonder iets aan te raken, alleen om te kijken. Het kleine altaar was nog niet op vingerafdrukken onderzocht. Er was nog helemaal niets mee gedaan, hoewel ik aannam dat er foto’s van waren genomen. En o, wat had ik daar graag een afdruk van gehad, om die thuis op te hangen. In posterformaat, en natuurlijk in kleur. Als ik dit had gemaakt, was ik een veel groter kunstenaar dan ik zelf ooit had gedacht. Zelfs van dichtbij leken de hoofden te zweven in de ruimte, hadden ze zich verheven boven het sterfelijke aardse leven in een tijdloze en bloedeloze parodie op het paradijs, zich letterlijk losgemaakt van hun lichamen…
De lijken. Ik keek om me heen. Er was geen spoor van te zien, nergens een veelzeggende hoop zorgvuldig verpakte pakketjes. Alleen deze piramide van hoofden.
Ik bleef ernaar kijken. Na een tijdje kwam Vince Masuoka langzaam mijn kant op lopen, met open mond en een bleek gezicht. ‘Dexter,’ zei hij, en hij schudde zijn hoofd.
‘Hallo, Vince,’ zei ik. Hij schudde zijn hoofd weer. ‘Waar zijn de lijken?’ Hij bleef lange tijd naar de hoofden staren. Ten slotte keek hij me aan met een uitdrukking van verloren onschuld op zijn gezicht. ‘Ergens anders,’ zei hij.
Er klonk gestommel op de trap en de betovering werd verbroken. Ik liep weg van het altaar toen LaGuerta binnenkwam, gevolgd door drie met zorg uitgekozen persmensen: Nick Dinges en Rick Sangre van de plaatselijke tv en Eric de Viking, een excentrieke maar gerespecteerde columnist van de krant. Het was opeens druk in het vertrek. Nick en Eric wierpen een blik op het altaar en renden terug naar het trappenhuis met hun hand voor hun mond. Rick Sangre fronste zijn wenkbrauwen, keek naar de schijnwerpers en wendde zich tot LaGuerta.
‘Is er licht?’ zei hij. ‘Dan moet ik mijn fotograaf laten komen.’ LaGuerta schudde haar hoofd. ‘Pas als wij hier klaar zijn,’ zei ze. ‘Ik moet foto’s hebben,’ drong Rick Sangre aan.
Achter Sangre verscheen brigadier Doakes. De verslaggever draaide zich om en zag hem. ‘Geen foto’s,’ zei Doakes. Sangre wilde iets zeggen, keek Doakes toen aan en deed zijn mond weer dicht. Opnieuw had de strengheid van de brigadier de situatie gered. Hij liep weg en ging beschermend voor de tentoongestelde hoofden staan alsof het een schoolproject was dat hij persoonlijk had begeleid.
Er klonk gegeneerd gekuch op de trap en even later kwamen Nick Dinges en Eric de Viking schuifelend als oude mannen het vertrek weer binnen. Eric durfde niet naar de achterste muur te kijken. En Nick probeerde niet te kijken, maar zijn blik werd steeds weer die kant op getrokken en elke keer draaide hij zich snel om naar LaGuerta.
LaGuerta begon haar toespraak. Ik ging dichter bij haar staan om te horen wat ze zei. ‘Ik heb jullie drieen verzocht om dit te komen bekijken voordat we de pers officieel toestemming geven om hier verslag van te doen,’ zei ze.
‘Maar we mogen er wel officieus verslag van doen?’ onderbrak Rick Sangre haar.
LaGuerta negeerde hem. ‘We willen geen wilde speculaties in de pers over wat er hier gebeurd is,’ zei ze. ‘Zoals jullie kunnen zien, gaat het hier om een heel bizarre en buitengewoon gewelddadige moord…’ Ze zweeg even en vervolgde toen met grote nadruk: ‘Iets wat nog nooit eerder is vertoond.’ Ze sprak het uit alsof er achter elk woord een punt stond.
‘Hm,’ zei Nick Dinges en hij keek bedachtzaam. Eric de Viking begreep het meteen. ‘Ho, wacht eens even,’ zei hij. ‘Wilt u zeggen dat het hier om een nieuwe moordenaar gaat? Een compleet andere reeks moorden?’
LaGuerta keek hem met heel gewichtige blik aan. ‘Het is natuurlijk nog te vroeg om iets met zekerheid te zeggen,’ zei ze zelfverzekerd, ‘maar laten we dit geval eens nuchter bekijken, oke? Ten eerste…’ Ze stak haar wijsvinger op. ‘… hebben we iemand die de andere moorden heeft bekend. Hij zit in hechtenis en we hebben hem geen vrij gegeven om dit te doen. Ten tweede lijkt dit absoluut niet op iets wat we eerder hebben gezien, of wel soms? Want het gaat hier om drie slachtoffers en een zorgvuldige presentatie, oke?’ God zegene haar. Het was haar opgevallen.
‘Waarom mag ik mijn fotograaf er niet bij halen?’ vroeg Rick Sangre.
‘Was er bij een van de eerdere moorden geen spiegel aangetroffen?’ vroeg Eric de Viking zacht terwijl hij zijn uiterste best deed om niet naar de hoofden te kijken.
‘Zijn de slachtoffers al ge… eh…’ vroeg Nick Dinges. Zijn hoofd draaide weer in de richting van het altaar, maar hij merkte het en draaide zich meteen om naar LaGuerta. ‘Zijn de slachtoffers prostituees, inspecteur?’
‘Luister,’ zei LaGuerta. Ze klonk licht geirriteerd en even slopen er spoortjes van haar Cubaanse accent in haar stem. ‘Ik zal jullie iets uitleggen. Het kan me niet schelen of ze prostituees zijn of niet. Het kan me niet schelen dat we een spiegel hebben gevonden. Dat soort details maken me niet uit.’ Ze haalde een keer diep adem en vervolgde op rustiger toon: ‘We hebben de andere moordenaar in hechtenis. We hebben zijn bekentenis. Dit is een geheel nieuwe zaak, oke? Daar gaat het om. Jullie kunnen allemaal zien dat dit… anders is.’
‘Waarom hebben ze u er dan op gezet?’ vroeg Eric de Viking. Een heel redelijke vraag, vond ik.
LaGuerta liet hem haar haaiengrijns zien. ‘Omdat ik de andere zaak heb opgelost,’ zei ze.
‘Dus u bent er zeker van dat het hier om een andere moordenaar gaat, inspecteur?’ vroeg Rick Sangre.
‘Daar bestaat geen twijfel over. Ik kan je nog geen details geven, maar ik heb forensische bewijzen die mijn theorie ondersteunen.’ Ik wist zeker dat ze mij bedoelde en voelde een lichte huivering van trots.
‘Maar dit komt toch heel dicht in de buurt, of niet soms? Dezelfde omgeving, merendeels dezelfde aanpak…’ begon Eric de Viking, maar LaGuerta onderbrak hem.
‘Heel anders,’ zei ze. ‘Absoluut anders.’
‘Dus u bent ervan overtuigd dat McHale alle vorige moorden heeft gepleegd en dat deze anders is,’ zei Nick Dinges.
‘Voor honderd procent,’ zei LaGuerta. ‘Trouwens, ik heb nooit gezegd dat McHale de andere moorden heeft gepleegd.’
Even vergaten de drie persmensen het gruwelijke feit dat ze geen foto’s mochten nemen.