De twee buitenplaneten volgen dezelfde baan en worden Dagda en Mider genoemd, in overeenstemming met de Keltische mythologische nomenclatuur van het stelsel. Dagda is een gasreus en het Keizerrijk onderhoudt brandstofdepots op Angus en Brigit, de beide manen van deze planeet. Koopvaardijschepen dienen erop bedacht te zijn dat Brigit een Marinebasis is, die men niet zonder toestemming mag naderen.
Mider is een koude, metalen bal met een uitgebreide mijnbouw; deze planeet baart de kosmologen nogal wat hoofdbrekens, aangezien de manier van haar ontstaan blijkbaar met geen van de beide voornaamste elkaar bestrijdende theorieën omtrent het ontstaan van planeten overeen te brengen valt.
Toen Nieuw-Schotland en Nieuw-Ierland, de enige bewoonde planeten van het stelsel, voor het eerst ontdekt werden bezaten zij uitgestrekte dampkringen van waterdamp en methaan, maar geen vrije zuurstof. Tegen aanzienlijke kosten werden de beide planeten door de aanvoer van reusachtige hoeveelheden biologisch materiaal in bewoonbare werelden veranderd; tegen het einde van het project verloor Murcheson zijn invloed bij de Raad, maar de bedragen die men erin geïnvesteerd had waren inmiddels al zo hoog opgelopen dat besloten werd door te gaan totdat het project voltooid was. In minder dan honderd jaren van intensieve inspanning wist men de overkoepelde nederzettingen in open nederzettingen te veranderen, een van de grootste triomfen van het Eerste Keizerrijk.
De beide werelden werden gedeeltelijk ontvolkt tijdens de Afscheidingsoorlogen, waarin Nieuw-Ierland de zijde van de opstandelingen koos, terwijl Nieuw-Schotland onwrikbaar trouw bleef aan het Keizerrijk. Ook nadat de interstellaire ruimtevaart op de Trans-Kolenzak-Sector ophield te bestaan bleef Nieuw-Schotland de strijd nog voortzetten, totdat het opnieuw ontdekt werd door het Tweede Keizerrijk. Bijgevolg is Nieuw-Schotland thans de Hoofdplaneet van de Trans-Kolenzak-Sector.
Met een aantal schokken materialiseerde de MacArthur zich even buiten de baan van Dagda. Vele momenten lang bleven de bemanningsleden gedesoriënteerd op de plaatsen zitten die ze voor de overgang vanuit de hyperruimte ingenomen hadden, worstelend om de geestelijke verwarring te boven te komen, die altijd op zo’n ogenblikkelijke overgang volgt.
Waarom dit zo is? Volgens één groep van natuurkundigen, verbonden aan de Keizerlijke Universiteit op Sigismund, vergt het reizen door de hyperruimte niet zero tijd, maar een onbegrensde hoeveelheid tijd, en ze beweren dat dit die karakteristieke verwarring ten gevolge heeft.
die zich zowel bij mensen als bij computers voordoet. Weer andere theorieën gaan ervan uit dat de Sprong een zich uitrekken of inkrimpen van de plaatselijke ruimte ten gevolge heeft, waardoor zowel zenuwen als computerelementen beïnvloed worden; of dat niet alle delen van het schip zich op hetzelfde moment materialiseren; of dat er zich op een subatomisch niveau na de overgang verschillen voordoen tussen inertie en massa. Niemand weet het, maar de uitwerking valt niet te ontkennen.
‘Roerganger,’ zei Blaine met dikke tong. Langzaam stelden zijn ogen zich in op de instrumenten van de brug.
‘Tot uw orders, meneer.’ De stem klonk verdoofd en niet-begrijpend, maar de man reageerde automatisch. ‘Zet een koers uit naar Dagda. Breng haar op gang.’
‘Tot uw orders.’ In de begintijd van de hyperruimtevaart hadden scheepscomputers geprobeerd onmiddellijk na de materialisatie in de normale ruimte te accelereren. Het had niet lang geduurd voordat men erachter kwam dat computers zelfs nog meer in verwarring raakten dan mensen. Tegenwoordig werd alle automatische apparatuur vóór de overgang uitgeschakeld. Lichten begonnen te flikkeren op Blaines instrumentenborden, naarmate bemanningsleden de MacArthur langzaam aan weer tot leven brachten en hun bedieningssystemen controleerden.
‘We gaan landen op Brigit, meneer Renner,’ vervolgde Blaine. ‘Regel uw snelheid dienovereenkomstig. En meneer Staley, u assisteert de Eerste Stuurman daarbij.’
‘Tot uw orders, meneer.’ De brug begon weer tot leven te komen. Bemanningsleden kwamen in beweging en gingen weer aan hun werk. Stewards brachten koffie, nadat de acceleratie en de zwaartekracht weer teruggekeerd waren. Mannen verlieten hun speciale hyperruimte-posten om zich weer aan hun patrouilledienst te gaan wijden, terwijl de kunstmatig functionerende ogen van het schip de ruimte afspeurden naar eventuele vijanden. Op het controlepaneel flitsten groene lampjes aan, naarmate de ene post na de andere een succesvolle overgang meldde.
Blaine knikte tevreden, terwijl hij van zijn koffie dronk. Het was iedere keer weer hetzelfde en hoewel hij al honderden van dergelijke overgangen achter de rug had, had hij er nog steeds last van. Er was iets aan zo’n ogenblikkelijke overgang dat fundamenteel verkéérd was, iets waartegen de zintuigen in opstand kwamen, iets dat het verstand weigerde te aanvaarden op een niveau, dat ergens beneden dat van het bewuste denken lag. De in de Marine aangeleerde automatische reflexen hielpen de mannen daar overheen; ook die zaten op een dieper en fundamenteler niveau dan dat van de intellectuele functies. ‘Meneer Whitbread, mijn complimenten aan de Hoofdmarconist, en of hij onze aankomst wil melden aan het Hoofdkwartier van de Vloot op Nieuw-Schotland. Onze koers en snelheid zal Staley u opgeven en u kunt het brandstofdepot op Brigit seinen dat we daar komen landen. Verwittig het Hoofdkwartier van onze bestemming.’
‘Tot uw orders, meneer. Radiotransmissie over tien minuten, meneer?’
‘Akkoord.’
Whitbread gespte zijn veiligheidsgordel los, stond op uit zijn commandostoel achter die van de kapitein, en waggelde als een dronkeman naar de post van de roerganger. ‘Over tien minuten heb ik volle motorkracht nodig voor een transmissie, Horst.’ Toen hij zich omdraaide en de brug verliet begon hij al weer snel de oude te worden. Met jonge mannen was dit doorgaans het geval en dat was een van de redenen waarom men het commando over de schepen bij voorkeur in handen van jonge officieren legde.
‘ATTENTIE IEDEREEN,’ kondigde Staley aan. De oproep weergalmde uit alle luidsprekers van het schip, ‘ATTENTIE IEDEREEN, STOPZETTING VAN DE ACCELERATIE OVER TIEN MINUTEN. OVER TIEN MINUTEN KORTE PERIODE VAN VRIJE VAL.’
‘Maar waarom toch?’ hoorde Blaine iemand zeggen. Hij keek op en zag Sally Fowler bij de ingang tot de brug staan. Zijn uitnodiging aan de passagiers om de brug te bezoeken wanneer het schip zich niet in alarmtoestand bevond, had gunstige gevolgen gehad: Bury maakte bijna nooit van dit privilege gebruik. ‘Waarom zo gauw al vrije val?’ vroeg ze.
‘We hebben alle energie nodig voor een radiotransmissie,’ antwoordde Blaine. ‘Op deze afstand is er een aanzienlijk deel van onze energie mee gemoeid om de maserstraal op te wekken. Als het moest zouden we de motoren kunnen overbelasten, maar de normale procedure is radioberichten in vrije val uit te zenden, als je geen grote haast hebt.’