Maar goed dat dat Whitbread niet opgevallen was. Dan kreeg je allerlei geruchten onder de bemanning en paniek onder de nieuwelingen… Blaine kon zélf de metaalachtige smaak van de angst proeven. Mijn God, wat was dat ding groot.
‘Maar zo iets groots zouden ze wel móéten hebben,’ mompelde Rod in zichzelf. Vijfendertig lichtjaren door de normale ruimte! Er was nog nooit een menselijke beschaving geweest die zo’n ding voortgebracht had. Maar — hoe stelde de Admiraliteit zich voor dat hij dat ding ‘onderzoeken’ zou? Laat staan ‘onderscheppen’? Moest hij er soms een landing op uitvoeren met Mariniers?
En wat in de naam van Hannigans Hel was een lichtzeil?
‘Hier is de koers naar Brigit, meneer,’ kondigde eerste stuurman Kenner aan.
Blaine ontwaakte met een schok uit zijn gemijmer en raakte de bedieningsknoppen van zijn beeldscherm weer aan. De koers van het schip verscheen op het scherm in de vorm van een schets met cijfertabellen erboven. Met moeite zei Rod, ‘Goedgekeurd.’ Vervolgens keerde hij weer terug naar dat onmogelijk grote voorwerp op zijn beeldscherm. Plotseling haalde hij zijn zakcomputer te voorschijn en begon als een razende op het invoerschermpje te schrijven. Woorden en getallen vloeiden over het oppervlak, en toen knikte hij bij zichzelf… Natuurlijk kon je lichtdruk voor voortstuwing gebruiken. Eigenlijk was dat precies wat de MacArthur ook deed, het gebruik maken van waterstoffusie om fotonen op te wekken en die weer uit te stralen in een reusachtige, uitwaaierende lichtkegel. Met een weerspiegelend oppervlak zou je licht van buitenaf op een tweemaal zo efficiënte manier voor voortstuwing kunnen gebruiken. Natuurlijk diende die spiegel daarvoor zo groot en zo licht mogelijk te zijn en in zijn ideale vorm zou hij al het licht moeten kunnen weerspiegelen dat erop viel. Blaine grinnikte bij zichzelf. Hij had zichzelf moed zitten inpraten om met zijn maar half gerepareerde slagkruiser een ruimtevaartuig ter grootte van een planeet aan te vallen! Natuurlijk had de computer een voorwerp van die afmetingen als een bol afgebeeld. In werkelijkheid was het waarschijnlijk een lap van een of ander met een reflecterende substantie besmeerd materiaal met een doorsnee van duizenden kilometers, door middel van een verstelbare tuigage bevestigd aan de massa van het eigenlijke schip.
En inderdaad, bij een albedo ter waarde van één — vlug maakte Blaine een schets. Ja, dan zou dat lichtzeil een oppervlakte v;m ongeveer acht miljoen vierkante kilometer moeten hebben. Als hel rond was, zou het een straal van drieduizend kilometer hebben… Het werd aangedreven door licht, en dus… Blaine riep de decclcratie-factor van de indringer op zijn beeldscherm op, bracht die in overeenstemming met de totale hoeveelheid weerkaatst licht, maakte een deel-sommetje … ziedaar. Zeil en nuttige lading bij elkaar hadden dan een massa van ongeveer vierhonderdvijftigduizend kilo. Ja, eigenlijk klonk dat niet eens als een functioneel ruimtevaartuig, tenminste niet eentje om vijfendertig lichtjaren mee af te leggen door de normale ruimte. Die buitenaardse piloten moesten krankzinnig worden bij zo weinig ruimte — tenzij ze heel klein waren, of van enge ruimten hielden, of die verscheidene honderden jaren die ze al onderweg waren doorgebracht hadden in opgeblazen ballonnen met papierdunne wanden van een materiaal dat bijna niets woog… maar nee. Hij beschikte over te weinig gegevens en er was te veel ruimte voor veronderstellingen. Hoewel, hij had niets beters te doen. Peinzend voelde hij aan de knobbel in zijn neus.
Blaine stond op het punt de beeldschermen schoon te vegen, maar dacht toen nog eens na en voerde de vergroting van het beeld op. Een hele poos zat hij naar het resultaat daarvan te staren en toen vloekte hij zachtjes.
Want de indringer koerste regelrecht op de zon aan.
Met bijna drie gees decelereerde de MacArthur rechtstreeks in een baan rond Brigit om vervolgens te dalen in het beschermende Lang-ston-krachtveld van de zich op het maantje bevindende Marinebasis; een klein zwart werpspeertje dat omlaag zakte naar een reusachtig zwart kussen met elkaar verbonden door een draad van intens wit licht. Zonder dat krachtveld, dat de energie van de stuwstraal absorbeerde, zou de hoofdaandrijving van het schip enorme kraters in het oppervlak van dat op een sneeuwbal lijkende maantje gebrand hebben. Het personeel van het brandstofdepot kwam aanrennen en kweet zich met spoed van zijn taak. Vloeibare waterstof, langs elektrolytische weg verkregen uit het papperige ijs van Brigit en vervolgens vloeibaar gemaakt en gedestilleerd, stroomde de brandstoftanks van de MacArthur binnen. Tegelijkertijd joeg Sinclair zijn mannen naar buiten. Bemanningsleden zwermden uit over de romp van het schip, bij hun werk dankbaar gebruik makend van de lage zwaartekracht die hier heerste, en van het feit dat het schip aan de grond was. Bootslieden schreeuwden tegen magazijnmeesters, terwijl Brigit kaalgeplukt werd op het gebied van onderdelen.
‘Luitenant Frenzi vraagt toestemming om aan boord te komen, meneer,’ riep de officier van de wacht.
Rod trok een lelijk gezicht. ‘Stuur hem maar naar boven.’ Hij draaide zich weer om naar Sally Fowler, die zedig in de stoel van de cadet van de wacht zat. ‘Maar snap je dat dan niet, we zullen van nu af aan voortdurend accelereren onder hoge zwaartekracht tot we het punt van onderschepping bereikt hebben. Je hebt nu gevoeld wat dat zeggen wil. En trouwens, het is een gevaarlijke opdracht!’
‘Poeh. Jouw opdracht luidde mij naar Nieuw-Schotland te brengen,’ zei ze, in haar wiek geschoten. ‘Er werd met geen woord in gezegd dat je me op zo’n sneeuwbal aan de grond moest zetten.’
‘Dat was maar een algemene opdracht. Als Cziller geweten had dat we misschien zouden moeten vechten ,zou hij je nooit aan boord hebben laten gaan. Als gezagvoerder van dit schip heb ik de beslissing te nemen, en ik zeg je dat ik er niet over pieker senator Fowlers nicht mee te nemen naar een mogelijk ruimtegevecht.’
‘O.’ Ze dacht een ogenblik na. De rechtstreekse methode van aanpakken had haar niets opgeleverd. ‘Rod, luister nou eens naar me. Alsjeblieft. Jij ziet dit als een geweldig avontuur, niet waar? Hoe denk je dat ik me voel? Of die lui daarginds nu buitenaardsen zijn, of verdwaalde kolonisten die proberen het Keizerrijk weer terug te vinden, dit is mijn terrein. Ik ben hiervoor opgeleid en ik ben de enige antropologe aan boord. Je hebt me nodig.’
‘We kunnen best zonder. Het is te gevaarlijk.’
‘Je laat meneer Bury anders wél aan boord blijven.’
‘Er is geen sprake van laten. De Admiraliteit heeft me uitdrukkelijk bevolen hem aan boord van mijn schip te houden. Met betrekking tot hem heb ik geen vrijheid van handelen, maar wél met betrekking tot jou en je bedienden —’
‘Als je je soms zorgen maakt over Adam en Annie, nou, dan laten we die hier. Ze zouden trouwens toch niet tegen een dergelijke acceleratie kunnen. Maar ik kan net zoveel verdragen als jij, Kapitein Heer Roderick Blaine. Ik heb gezien hoe je na een Sprong door de hyperruimte volkomen versuft om je heen zat te staren en niet wist wat je doen moest, terwijl ik bij machte was mijn kajuit te verlaten en de trap naar de brug hier te beklimmen! Dus kom me nou niet vertellen dat ik zo hulpeloos ben! Nou? Laat je me aan boord blijven, of…’
‘Of wat?’
‘Of niks, natuurlijk. Ik weet best, dat ik je nergens mee dreigen kan. Ilè toe, Rod?’ Ze probeerde van alles en knipperde zelfs met haar ogen, waarop Rod in lachen uitbarstte.
‘Luitenant Frenzi is hier, meneer,’ kondigde de Marinier die buiten de ingang van de brug op wacht stond aan.
‘Kom binnen, Romeo, kom binnen,’ zei Rod hartelijker dan hij zich voelde. Frenzi was vijfendertig, een flinke tien jaar ouder dan Blaine, en de drie maanden die Rod onder hem gediend had waren de miserabelste maanden van zijn hele diensttijd geweest. Op het administratieve vlak was de man bekwaam, maar hij was volmaakt ongeschikt om als officier dienst te doen aan boord van een schip. Frenzi tuurde de brug rond met een vooruitgestoken onderkaak. ‘Hallo, Blaine. Waar is kapitein Cziller?’