‘Precies wat ik voorspeld heb, heren,’ zei Kutuzov somber. ‘En manschappen en schepen die gezonden worden om overgave te accepteren zullen ten dode opgeschreven zijn. Vloot misschien ook. Als wij Splinterstelsel binnengaan, dient dat in vorm van een volledige aanval te gebeuren.’
‘Allemachtig,’ mompelde senator Fowler. ‘Ja. Ik heb jullie plannetje wel door. Jullie denken dat we niet in staat zijn het bevel tot een aanval te geven zonder daartoe geprovoceerd te zijn, en dat we misschien ook niet eerst onze zelfmoordcommando’s zullen laten landen. Nou, dan heb je ons verkeerd begrepen, Charlie. Het zal me misschien mijn kop kosten, maar het enige waarvan je me hebt weten te overtuigen is dat ik de Admiraal zijn zin moet geven. Sorry, vader, maar zo zie ik het, en niet anders.’
Scherp klonk de stem van de senator door het vertrek. ‘Admiraal Kutuzov. U houdt uw vloot in gereedheid en die zal geen berichten accepteren, uit welke bron dan ook, zonder voorafgaande toestemming van mij persoonlijk. Uit welke bron dan ook. Begrepen?’
‘Tot uw orders, senator.’ Kutuzov bracht een communicator aan zijn lippen. ‘Mikhailov. Da.’ Er rolde een aantal vloeiende lettergrepen over zijn lippen. ‘Het is voor elkaar, senator.’
‘Ik ben nog niet uitgesproken,’ zei Charlie. ‘Jullie beschikken nog over een andere mogelijkheid.’
‘En wat is dat dan wel?’ wilde Fowler weten.
‘Een blokkade.’
57. Al de kunstgrepen van het verraad
Ze stonden al een hele tijd op het balkon buiten Rods vertrekken. De vage geluiden van een nachtelijke stad stegen naar hen op. De Man met de Kap rees hoog aan de hemel en zijn onheilspellende rode oog keek hen onverschillig aan: twee menselijke geliefden, die straks hele eskaders schepen tot in het Oog zelf zouden sturen en ze daar zouden doen blijven, ook nadat zijzelf er al niet meer zouden zijn… ‘Het lijkt helemaal niet groot,’ murmelde Sally. Ze legde haar hoofd tegen zijn schouder en voelde de greep van zijn armen steviger worden om haar heen. ‘Het is niet meer dan een geel spikkeltje in Murchesons Oog. Rod, zal het lukken?’
‘Die blokkade? Jazeker. We hebben het plan uitgewerkt op het Bureau Gevechtsoperaties van de Vloot. Jack Cargill heeft het opgesteld: één eskader in het Oog zelf, om de uitwerking die de schok van de Sprong op ze heeft te benutten. De Splinters weten daar niets van af, en het zal op zijn minst minuten duren voor ze hun schepen weer onder controle hebben. En als ze proberen ze onder automatische bediening erdoorheen te sturen, maakt dat de zaak alleen maar erger.’ Hij voelde haar huiveren. ‘Dat was eigenlijk niet wat ik bedoelde. Ik bedoelde het héle plan — zal het lukken?’
‘Wat hebben we voor keus?’
‘Geen enkele. En ik ben blij dat je het ermee eens bent. Ik zou niet met je kunnen leven als — ik zou het gewoon niet kunnen, dat is alles.’
‘Ja.’ En daarom ben ik de Splinters dankbaar dat ze dit plan bedacht hebben, want we kunnen de Splinters niet toestaan hun isolement te verbreken. Het zou een galactische epidemie betekenen — en er bestaan maar twee remedies voor dat soort plaag. Quarantaine en uitroeiing. Die keus hebben we tenminste.
‘Ze zijn —’ Ze onderbrak zichzelf en keek naar hem op. ‘Ik ben bang om erover te praten. Rod, ik zou niet met mezélf kunnen leven als we ons genoodzaakt zouden zien — als de blokkade niet zou slagen.’ Hij zei niets. Ergens buiten de tuinen van het Paleis klonk een lachende schreeuw. Het was een geluid zoals kinderen maken. ‘Ze zullen vroeg of laat kans zien, langs dat eskader in die ster heen te glippen,’ zei Sally. Ze hield haar stem angstvallig in bedwang. ‘Zeker. En ook langs die mijnen, die Sandy Sinclair bezig is te ontwerpen. Maar waar kunnen ze heen, Sally? Er is maar één uitgang uit het stelsel van het Oog, ze weten niet waar die zich bevindt, en als ze hem vinden ligt daar een ander slageskader op ze te wachten. En ondertussen hebben ze een tijdje door het inwendige van een ster rondgezworven. Geen enkele mogelijkheid om energie te ontladen. Waarschijnlijk zijn ze beschadigd wanneer ze eruitkomen. Er is niets wat je bedenken kunt, of we hebben eraan gedacht. Die blokkade is werkelijk waterdicht. Anders zou ik er nooit mijn goedkeuring aan gehecht kunnen hebben.’
Ze ontspande zich weer en leunde tegen zijn borst. Hij hield zijn armen om haar heen geslagen. Samen keken ze naar de Man met de Kap, en zijn schele oog.
‘Ze komen er niet uit,’ zei Rod.
‘En ze zitten nog altijd gevangen. Na een miljoen jaar… hoe zullen wij zijn, na een miljoen jaar?’ vroeg ze zich af. ‘Net als zij? Er is een fundamentele eigenschap van de Splinters, die we niet begrijpen. Er loopt een fatalistische streep door ze, die ik niet eens begrijpen kan. Het is zelfs mogelijk dat ze na een aantal mislukte pogingen het gewoon — op zullen geven.’
Hij haalde de schouders op. ‘Hoe dan ook, we zullen de blokkade in stand houden. En over een jaar of vijftig zullen we eens hun stelsel binnengaan om te kijken hoe de toestand is. En als ze dan zo grondig in elkaar gestort zijn als Charlie voorspelt, kunnen we ze in het Keizerrijk opnemen.
‘En wat dan?’
‘Ik weet het niet. We zullen iets moeten bedenken.’
‘Ja.’ Ze maakte zich van hem los en draaide zich opgewonden naar hem om. ‘Ik weet het! Rod, we zullen het probleem eens echt grondig moeten bestuderen. Ten behoeve van de Splinters. We kunnen ze helpen.’
Hij keek haar verbaasd aan. ‘Ik denk anders dat de beste breinen van het Keizerrijk zich daar al mee bezighouden.’
‘Ja, maar ten behoeve van het Keizerrijk. Niet ten behoeve van de Splinters. Wat we nodig hebben is — een Instituut. Iets wat bestuurd wordt door mensen die de Splinters kénnen. Iets wat buiten de politiek staat. En we zouden het ons kunnen permitteren ook. We zijn rijk genoeg…’
‘Hè?’
‘We zouden nog niet de helft kunnen uitgeven van wat we samen bezitten.’ Ze schoot langs hem heen naar binnen, holde zijn suite door, de voordeur uit en de gang over, haar eigen suite binnen. Toen Rod haar achterna kwam, zag hij haar wroeten tussen de stapels huwelijksgeschenken die de grote rozehouten tafel in haar vestibule bedekten. Ze knorde tevreden toen ze haar zakcomputer vond. Zou ik me nu moeten ergeren? vroeg Rod zich af. Ik denk dat ik maar beter kan leren blij te zijn wanneer ze in zo’n bui is. Ik zal er nog lange tijd mee moeten leven. ‘De Splinters houden zich zelf ook al een poosje met hun probleem bezig,’ bracht hij haar in herinnering. Lichtelijk geïrriteerd keek ze op. ‘Pfff. Ze zien de dingen niet zoals wij dat doen. Komt door dat fatalisme, weet je nog? En ze hebben nooit iemand gehad die ze dwingen kon de oplossingen die ze bedachten ook daadwerkelijk toe te passen.’ Ze ging weer verder met het maken van aantekeningen. ‘We zullen Horowitz nodig hebben natuurlijk. En hij zegt dat er een bekwame man op Sparta zit, dus die zullen we hierheen moeten laten komen. En doctor Hardy zullen we er ook bij willen hebben.’
Met iets van ontzag en verbazing keek hij haar aan. ‘Wanneer jij eenmaal ergens aan begint, loop je wel hard van stapel.’ En ik zal me aan jouw tempo moeten aanpassen, als ik je m’n hele leven om me heen wil hebben. Ik vraag me af hoe het is, met een wervelwind samen te leven? ‘Je zult Hardy wel kunnen krijgen, als je hem hebben wilt. De kardinaal heeft hem al speciaal afgevaardigd om zich met het Splinterprobleem bezig te houden — en ik geloof dat Zijne Eminentie nog iets belangrijkers voor hem in petto heeft. Hardy had allang bisschop kunnen zijn, maar hij is niet behept met de gebruikelijke dosis mijteritis. Maar nu zal hij niet veel keus hebben, denk ik. Ze zullen hem wel willen benoemen tot eerste apostolische delegaat bij een buitenaards ras, of zo iets dergelijks.’
‘Dan zal het Bestuur dus bestaan uit jou en mij, doctor Horvath, pater Hardy — en Iwan.’