‘Dié? Maar mijn Splinter zei dat ze —’ Bury zweeg plotseling toen het tot hem doordrong. Toen lachte hij: de lach van een man die niets meer te verliezen heeft. ‘Mijn Splinter.’
‘Precies.’ De senator glimlachte flauwtjes. ‘Ik kan niet zeggen dat we veel vertrouwen in uw Splinter hebben. Bury, zelfs al zouden het alleen maar de miniatuurtjes zijn die losbraken, dan zouden we al hele werelden kunnen verliezen. Ze planten zich voort als bacteriën. Niets, dat groot genoeg is om het met het blote oog te kunnen zien, plant zich zo razendsnel voort. Maar ik hoef u niets te vertellen; dat weet u immers al.’
‘Ja.’ Met moeite wist Bury zich te vermannen. Zijn gezicht ontspande zich, maar in zijn geestesoog zag hij een menigte kleine, glinsterende oogjes. Bij de schitterende pracht van Allah! Bijna had ik ze zelf naar buiten gesmokkeld! Allah de Genadige zij geloofd en geprezen… ‘Verdomme, hou op met zo te beven,’ zei Fowler gebiedend. ‘Mijn excuses. Maar u zult ongetwijfeld van mijn ontmoeting met miniatuurtjes gehoord hebben.’ Hij wierp een zijdelingse blik op Blaine en benijdde hem zijn uiterlijke kalmte. Miniatuurtjes konden de gezagvoerder van de MacArthur nauwelijks minder onplezierig voorkomen. ‘Het verheugt mij te horen dat het Keizerrijk de gevaren inziet.’
‘Ja. We gaan de Splinters blokkeren. Ze opsluiten in hun eigen zonnestelsel.’
‘Zou het niet beter zijn ze uit te roeien nu we dat nog kunnen?’ vroeg Bury zachtjes. Zijn stem klonk kalm, maar zijn donkere ogen schoten vuur.
‘Hoe zouden we dat kunnen?’
Bury knikte. ‘Het zou natuurlijk politieke moeilijkheden met zich meebrengen. Maar ik zou wel mannen weten te vinden voor een expeditie naar Splinter Alpha, en met de juiste instructies Fowler maakte een afwijzend gebaar. ‘Ik weet zelf wel aan agenten provocateurs te komen, ais ik die nodig heb.’
‘Die van mij zouden aanzienlijk minder waardevol zijn.’ Bury keek opzettelijk naar Blaine.
‘Ja.’ Gedurende een ogenblik zei Fowler verder niets, en Blaine verstijfde zichtbaar. Toen sprak de senator verder. ‘Maar wat er ook van komen mag, Handelsman, we hebben tot een blokkade besloten. De regering staat al wankel genoeg, zonder ook nog eens beschuldigd te worden van rassenmoord. Trouwens, ik geloof niet dat ik veel voor dat idee voel, intelligente wezens zonder enige provocatie aan te vallen. Nee, we doen het op deze manier.’
‘Maar denk toch aan het gevaar!’ Bury boog zich voorover, en deed geen poging de fanatieke glans in zijn ogen te verbergen. Hij wist dat hij op de rand van de waanzin zweefde, maar het kon hem niet meer schelen. ‘Denkt u dat u de djinn opgesloten hebt, omdat de kurk weer op de fles zit? Wat als een volgende generatie de Splinters anders beziet dan wij? Wat als ze de djinn weer laten ontsnappen? Bij de roem van Allah! Stelt u zich eens voor: hele zwermen schepen, die het Keizerrijk binnenstromen, stuk voor stuk aangevoerd door wezens die eruitzien als dat daar, en denken als admiraal Kutuzov! Gespecialiseerde Krijgers, die de Doodskoppen van Sauron nog overtreffen! En u wilt ze in leven laten? Ik zeg u, ze moeten vernietigd worden… Nee! Mensen laten zich nooit overreden, alleen maar omdat ze iets geloven móéten. Ze luisteren niet naar je, wanneer — Hij ontspande zichtbaar. ‘Ik zie dat uw besluit vaststaat. Waarmee kan ik u dienen?’ Of willen jullie eigenlijk wel iets van me? Is dit misschien toch een spelletje dat jullie met me spelen?
‘Naar mijn mening hééft u zich al verdienstelijk gemaakt,’ zei Blaine. Hij hief zijn kopje koffie op en nam een slok. ‘En ik dank u voor uw geschenk.’
‘ ’n Blokkade is zo ongeveer het duurste soort Marineactie dat er bestaat,’ zei Fowler peinzend. ‘En bovendien nooit erg populair.’
‘Ah.’ Bury voelde de spanning wegebben uit zijn binnenste. Ze hadden zijn leven in hun macht, maar ze hadden hem nodig — misschien zou hij kans zien hier meer aan over te houden dan alleen zijn leven. ‘U maakt zich zorgen over het Keizerlijk Genootschap van Handelslieden.’
‘Precies.’ Fowlers gelaatsuitdrukking was ondoorgrondelijk. Opluchting. Hiervoor zal ik een moskee laten bouwen. Het zou mijn vader dolgelukkig maken, en wie weet? Misschien dat Allah wel degelijk bestaat. Die borrelende lach zat nog steeds achter in zijn keel, maar hij wist dat hij nooit meer zou kunnen ophouden als hij eenmaal begon. ‘Ik heb mijn collega’s al op de nadelen van een onbeperkte handel met de Splinters gewezen. Ik ben er ten dele in geslaagd hen te overtuigen, doch maar al te veel Handelslieden zijn als die buurman, die Aladdin nasloop toen hij de grot van de tovenaar binnenging. Onmetelijke rijkdommen schitteren nu eenmaal helderder dan gevaren.’
‘Ja. Maar kunt u ze in bedwang houden? Er achter komen wie er van plan zijn ons een spaak in het wiel te steken, en hun plannetjes verijdelen?’
Bury haalde zijn schouders op. ‘Met de nodige hulp wel, ja. Ik neem aan dat ik de beschikking zal krijgen over geheime fondsen…’
Fowler grijnsde gemeen. ‘Rod, wat heeft die Stone ook alweer verder gezegd. Iets over —’
‘Het is onnodig het geraaskal van die man erbij te halen,’ protesteerde Bury haastig. ‘Ik geloof wel, dat ik zelf over voldoende middelen beschik.’ Hij rilde. Hoeveel zou hij nog over hebben, wanneer dit karweitje achter de rug was? Het zou Fowler geen zier kunnen schelen, Bury tot op zijn laatste cent dood te laten bloeden. ‘Maar mocht er zich iets voordoen dat meer middelen vereist dan waarover ik beschik —’
‘Dat bespreken we dan wel weer,’ zei Fowler. ‘En dat zal zich heus wel voordoen. Zo zal deze blokkade bijvoorbeeld een heleboel gelden opslokken, waarover Merrill had gedacht te kunnen beschikken voor de unificatie van de Trans-Kolenzak. Nu komt het me zo voor, dat een gewiekste Handelsman er wellicht toevallig wel eens een paar relaties onder de rebellen op na zou kunnen houden. En dat hij die misschien zelfs wel tot ons standpunt zou kunnen bekeren. Maar hoe je zo iets zou moeten aanleggen, weet ik natuurlijk niet.’
‘Ik geloof wel, dat ik u begrijp.’
Fowler knikte. ‘Dat dacht ik wel. Rod, zorg ervoor dat dat bandje ergens op een goed, veilig plekje opgeborgen wordt, wil je? Ik betwijfel dat we het nog nodig zullen hebben.’
‘Jawel, meneer.’ Rod deed weer iets met de knoppen van zijn zakcomputer. Het apparaatje zoemde een zwakke zoemtoon, die een nieuw soort leven voor Horace Bury inluidde.
Uitvluchten zullen me niet baten, dacht Bury. Fowler zal alleen maar resultaten willen accepteren, en geen excuses; en bij dit spelletje gaat het om mijn leven. Het zal niet gemakkelijk zijn politiek agent van deze man te zijn. Maar wat heb ik voor keus? Op Levant zou ik alleen maar angstig kunnen gaan zitten afwachten. Op deze manier weet ik tenminste hoe ze de Splinters aanpakken… en misschien kan ik zelfs wel invloed uitoefenen om te bewerkstelligen dat ze hun politiek veranderen.
‘Eén ding nog,’ zei de senator. Hij gaf een wenk, en Rod Blaine liep naar de deur. Kevin Renner kwam binnen.
Het was de eerste keer dat een van hen de Eerste Stuurman in burgerkleren gezien had. Renner had een broek met een felgekleurde Schotse ruit gekozen en een nog feller gekleurde tuniek. Zijn sjerp was van een of ander zijdeachtig materiaal, dat er natuurlijk uitzag maar waarschijnlijk synthetisch was. Zachte laarzen, sieraden; kortom, hij zag eruit zoals de meesten van Bury’s succesvolle koopvaardijkapiteins. Handelsman en gezagvoerder namen elkaar een beetje verwonderd op. ‘Wat kan ik voor u doen, meneer?’ vroeg Renner. ‘Ben je niet een beetje voorbarig, Kevin?’ vroeg Rod, ‘Je ontslag gaat pas vanmiddag in.’
Renner grijnsde. ‘Ik dacht niet dat de provoost-geweldige er iets op tegen zou hebben. En ’t is bepaald ’n lekker gevoel. Morgen, excellentie.’