‘Nee. Er zijn geen betere ideeën.’
‘We hebben tijd weten te winnen. Honderden jaren tijd. Sally en haar dwaze Instituut zullen honderden jaren de tijd hebben om het probleem dat wij voor de menswezens betekenen, te bestuderen. Wie weet, misschien leert het paard wel hymnen zingen.’
‘Zou jij daarom durven wedden?’
Van onder haar gebogen arm keek Charlie naar haar op. ‘Bij de huidige kansverhoudingen? Vervloekt nog toe, ja!’
‘Je bent Gekke Gerrit!’
‘Ja. Het is een Gekke Gerrit-oplossing. Maar wat blijft er anders over? Wat er ook gebeurt, dit betekent het einde van de Cyclussen. Gekke Gerrit heeft zijn eeuwige oorlog tegen de Cyclussen gewonnen.’ Jock keek Iwan aan, die daarop reageerde met een schouderophalen. Charlie was Gekke Gerrit geworden. Het deed er nu nauwelijks meer toe; ja, eigenlijk was het een mooie en benijdenswaardige krankzinnigheid, dit waanidee dat er voor alle vragen antwoorden bestonden, en dat niets zich buiten het bereik van een sterke linkerarm bevindt. Ze zouden het nooit te weten komen. Zo lang zouden ze niet meer leven. Maar ze hadden tijd gewonnen; de Blaines wisten wat ze daarginds onherroepelijk zouden aantreffen, en hun kinderen zouden opgroeien om de Splinters te leren kennen als méér dan een legende. Dat waren alvast twéé generaties van machthebbers, die geen haat jegens de Splinters zouden koesteren.
Als iémand een paard het zingen van hymnen kon leren, dan was het wel een geschoolde Bemiddelaar.