De capsule was cilindervormig en aan een kant rond, en wentelde langzaam door de ruimte. Toen het andere uiteinde al draaiend in het gezicht kwam zag Rod dat zich daaraan een menigte uitsteeksels bevond — tweeëndertig uitsteeksels misschien? Maar dan zouden er losse stukken van het doorgesneden tuig aan hebben moeten hangen en daarvan was niets te zien.
Het ding kwam veel te snel op de MacArthur af en het was te groot om in zijn geheel in de hangarruimte te passen. Het ding was te groot, veel te groot, verdomme! En behalve de bakboordmotoren hadden ze niets om mee af te remmen!
Daar kwam hij. De televisiecamera op het hangardek liet zien hoe het afgeronde uiteinde van de indringer zich dof metaalachtig glanzend door het Langston-veld heendrong; hij werd erdoor afgeremd en de rotatie hield op, maar toch bewoog hij zich nog altijd ten opzichte van de MacArthur. De slagkruiser maakte een angstaanjagende zijwaartse duik, zo hard dat de bemanningsleden met kracht tegen de riemen van hun harnassen aangeworpen werden, terwijl het ronde uiteinde van de capsule groter werd, en nóg groter, en: BAMM! Rod schudde zijn hoofd om het van dat rode waas te bevrijden, dat zich weer voor zijn ogen gevormd had. ‘En nu als de weerlicht hiervandaan. Meneer Renner, neem de besturing over!’ De schokmeters sloegen al uit nog vóór de waarschuwingssignalen gingen; Renner moest de koers al van tevoren uitgezet hebben en de toetsen ingedrukt hebben op hetzelfde moment dat de leiding aan hem overgedragen werd. Door de rode nevel heen tuurde Blaine naar de wijzers op het instrumentenbord. Mooi zo, Renner probeerde geen buitensporige stunts uit te halen; alleen maar een zijwaartse duik, weg van de koers waarop de MacArthur zich nu bevond, om het schip vervolgens om te laten draaien door de aantrekkingskracht van de zon. Hopelijk accelereerden ze niet binnen het vlak van Cals planeten? Het zou een moeilijke opgave zijn een ontmoeting met de Lermontov te bewerkstelligen om waterstof van haar over te nemen. Als ze de Mac niet in één keer op deze koers binnen zouden kunnen brengen, zouden de tanks droog komen te staan… duizelig draaide Blaine aan de knoppen van het beeldscherm en keek naar de uitgezette koers die de hoofdcomputer daarop deed verschijnen. Ja. Renner had het goed voor elkaar en hij had het snel voor elkaar weten te krijgen ook. Laat hem zijn gang maar gaan, dacht Rod. Renner is bekwaam en hij is een betere astrogator dan ik. Het wordt tijd dat ik het schip eens inspecteer. Wat is ermee gebeurd toen we dat ding aan boord brachten? Maar alle beeldschermen die dat deel van het schip besloegen waren buiten werking; de camera’s waren of weggebrand, of verbrijzeld. En aan de buitenkant van het schip was de toestand al niet veel beter. ‘Vlieg maar blind, meneer Renner,’ beval Blaine. ‘Camera’s zouden toch maar wegbranden, als u ze nu naar buiten stak. Wacht daar maar mee tot we ons van Cal afwenden.’
‘Ik heb een schaderapport voor u, schipper.’
‘Ga uw gang, luitenant Cargill.’
‘We hebben de indringer vastgeklemd tussen de hangardeuren. Hij zit er muurvast tussen en bij een normale acceleratie geloof ik niet dat hij rammelen kan. Het volledige schaderapport heb ik nog niet binnen, maar dat hangardek wordt nooit meer zoals het geweest is, meneer.’
‘Iets ernstigs, Nummer Een?’
‘Nee, meneer. Ik zou u de hele lijst kunnen opdreunen — problemen van ondergeschikt belang, zoals dingen die losgeschoten zijn, apparatuur die het begeven heeft door de schok — maar waar het allemaal op neerkomt is dit: als we niet hoeven te vechten redden we het wel.’
‘Mooi zo. Laat u nu maar eens zien wat u voor me te weten kunt komen van de Mariniers. De verbinding met Kelleys gevechtspost schijnt uitgevallen te zijn.’
‘Tot uw orders, meneer.’
Om die opdracht uit te voeren zou iemand zich door het schip moeten bewegen onder een druk van zes gees, bedacht Blaine. Ik hoop in godsnaam dat hij dat in een verplaatsbare stoel kan doen. Onder die druk zou een man misschien net kans zien zich plat op zijn buik voort te bewegen, maar daarna zou je niet veel meer aan hem hebben. Was het dat wel waard? Om informatie op te doen die waarschijnlijk toch negatief was? Maar stel je eens voor dat het niét negatief was… ‘Korporaal der Mariniers Pietrov maakt melding aan Kapitein, meneer.’ Hij sprak met het zware accent van de planeet St.-Ekaterina. ‘Geen activiteit aan boord van indringer, meneer.’
‘Hier Cargill, kapitein,’ mengde een andere stem zich in het gesprek. ‘Ja?’
‘Wilt u Kelley beslist spreken? Meneer Potter heeft kans gezien een kabel tot aan Pietrov te leggen zonder zijn scooter te verlaten, maar als hij nog verder moet, wordt het moeilijk.’
‘Nee, ik kan het best met Pietrov af, Nummer Een. Goed gedaan, Potter. Korporaal, kunt u van daaruit meneer Kelley zien? Is hij in orde?’
‘De sergeant stond daarnet naar mij te wuiven, meneer. Hij op post in luchtsluis nummer twee.’
‘Mooi. Rapporteer ieder teken van activiteit aan boord van de indringer onmiddellijk, korporaal.’ Blaine verbrak de verbinding, en net op dat moment gingen de waarschuwingssignalen weer. De acceleratie van het schip verminderde en er werd een gewicht van vijftig kilo van zijn borst afgenomen. Riskante onderneming is dit, dacht hij. Je moet het midden zien te houden tussen te dicht bij Cal te komen en de bemanning gaar te laten koken, en ze domweg allemaal om zeep te brengen door de gee-druk.
Op zijn post in het voorschip liet een van de roergangers zich afgemat achterover zakken tegen de gecapitonneerde rugleuning van zijn ligstoel. Zijn maat leunde naar hem over totdat hun helmen elkaar raakten. Ze schakelden hun microfoons even uit en toen zei bootsmaat eerste klas Orontez tegen zijn maat: ‘Me broer wou dat ik hem kwam helpen met z’n waterboerderij op Aphrodite, maar dat leek me te verdomd gevaarlijk. Dus toen ben ik bij die kleremarine gegaan.’
‘Luitenant Sinclair, hebben we genoeg energie voor een radiobericht naar het Hoofdkwartier?’
‘Jawel, schipperr, de motoorr’n hou’en zich uitstekend. Dat ding is lang nie zo zwaarr als we dachten en wc hebben nog waterrstof zat.’
‘Mooi.’ Blaine stelde zich in verbinding met de radiokamer om zijn rapport uit te zenden. Indringer aan boord. Cilindervormig, lengteas verhoudt zich tot breedteas als vier staat tot één. Uiterlijk uniform metaalachtig, maar nadere inspectie onmogelijk totdat acceleratie vermindert. Stel voor de Lermontov te laten proberen het zeil te bergen, dat snel vaart verliezen zou, nu er geen capsule meer aan vastzat. Geraamd tijdstip van aankomst bij Nieuw-Schotland … stel voor, de MacArthur in baan rond onbewoonde maan van Nieuw-Schotland te brengen. Geen tekenen van leven of activiteit aan boord buitenaards schip, maar…
Dat was wel een erg grote ‘maar’, dacht Rod. Wat was het eigenlijk voor een ding? Had het hem opzettelijk onder vuur genomen? Werd het bestuurd door een levend wezen, of wat voor soort robot zou het moeten zijn, om het ding lichtjaren ver door de normale ruimte te kunnen loodsen? En wie of wat er ook het bevel over mocht voeren, wat zou hij of het er wel van denken van zijn zeil losgesneden en in de hangarruimte van een slagkruiser gepropt te worden… ? Een verdomd roemloos einde na een reis van vijfendertig lichtjaren. En er was niets wat hij doen kon om daarachter te komen. Helemaal niets. De toestand waarin de MacArthur verkeerde was niet al te kritiek en Renner was de situatie goed meester, maar noch Blaine, noch Cargill kon zijn post verlaten, en hij peinsde er niet over er jongere officieren op af te sturen om dat ding te onderzoeken. ‘Is het achter de rug?’ Sally’s stem klonk klaaglijk. ‘Is alles in orde?’