‘Dat zou ik niet weten. Maar wel beschikken ze over een aantal dingen die wij niet hebben. Zo zijn er bijvoorbeeld biotemperatuur-supergeleiders,’ zei ze, de woorden in één adem uitsprekend alsof ze ze uit het hoofd geleerd had, ‘die uit strepen verf bestaan.’
‘En dan hebben we nog dit.’ Ze reikte langs hem heen om een aantal bladzijden om te draaien. ‘Hier, kijk maar eens naar deze foto, naar al die kleine meteoorgaatjes die eruitzien alsof ze door kiezelsteentjes gemaakt zijn.’
‘Micrometeorieten. Dat was te verwachten.’
‘Nou, hun afweer tegen meteoren heeft niets doorgelaten dat groter was dan vierduizend mikron. Alleen heeft niemand een afweer tegen meteoren kunnen ontdekken. En ook hebben ze geen Langston-veld, of iets van dien aard.’
‘Maar —’
‘Dat zeil moet als zodanig gefunctioneerd hebben. Begrijp je wat dat zeggen wil? Dat de automatische piloot ons aanviel, omdat het ding dacht dat de MacArthur een meteoor was.’
‘Maar de piloot dan? Waarom heeft die niet —’
‘Nee. Voor zover we te weten hebben kunnen komen was die bevroren in een soort kunstmatige winterslaap. En de apparatuur die ervoor diende om hem in leven te houden, is onklaar geraakt op ongeveer het tijdstip waarop we het schip aan boord namen. Zijn dood werd door ons veroorzaakt.’
‘Staat dat vast?’
Sally knikte.
‘Verdomme. En hij was al dat hele eind gekomen, allemaal voor niets. De Liga voor Menselijkheid wil mijn hoofd op een schaal hebben met een appel in mijn mond, en ik kan het ze niet kwalijk nemen. Aghhhh…’ Hij maakte een geluid alsof hij pijn had.
‘Hou daarmee op, je hebt er niets aan,’ zei Sally zachtjes.
‘Sorry. En hoe gaat het verhaal verder?’
‘De lijkschouwing. Die neemt het halve rapport in beslag.’ Ze sloeg bladzijden om en Rod trok een vies gezicht. Sally Fowler beschikte over een sterkere maag dan de meeste andere dames aan het Hof. Het vlees van het Splinterwezen was bleek van kleur, zijn bloed was roze en leek op een mengsel van boomsap en mensenbloed. De chirurgen hadden een diepe incisie gemaakt in de rug van het wezen, zodat de beenderen bloot waren komen te liggen vanaf de achterkant van de schedel tot aan het punt waar bij een mens het stuitbeentje gezeten zou hebben.
‘Ik begrijp er niks van. Waar is de ruggegraat?’
Er is er geen,’ deelde Sally hem mee. ‘De evolutie schijnt op de thuisplaneet van de Splinterwezens nooit wervels uitgevonden te hebben.’ De rug bestond uit drie beenderen, die stuk voor stuk zo massief en solide waren als een dijbeen bij een mens. Het bovenste ervan was een verlengstuk van de schedel, zodat het was alsof er een handvat van twintig centimeter aan de schedel zat. Het gewricht aan het onderste uiteinde ervan zat op schouderhoogte; het kon het hoofd laten knikken, maar het kon het niet doen draaien.
Het middelste en voornaamste rugbeen was langer en dikker. Het eindigde in een omvangrijke en ingewikkelde verbinding die gedeeltelijk uit een kogelgewricht bestond en zich ongeveer ter hoogte van de lendestreek bevond. Het onderste rugbeen verbreedde zich tot heupbeenderen en kommen voor de dijbeenderen.
Er was ook een soort ruggemerg, een zenuwstreng die een hoofdverbinding vormde, maar die liep aan de buikzijde langs de rugbeenderen in plaats van erdoorheen.
‘Het kan zijn hoofd niet draaien,’ zei Rod hardop denkend. ‘Als het om wil kijken moet het zijn hele bovenlichaam draaien. Daarom zit dat grote gewricht zo ingewikkeld in elkaar. Klopt dat?’
‘Ja, dat klopt. Ik was erbij toen ze dat gewricht uitprobeerden. Het kan het hele bovenlichaam rond laten draaien, totdat hij recht naar achteren kijkt. Ben je onder de indruk?’
Rod knikte en sloeg de bladzij om. In het volgende beeld hadden de chirurgen de schedel blootgelegd.
Geen wonder dat het hoofd uit zijn evenwicht was. Niet alleen was de linkerkant van het brein groter om de gevoelige, van een ingewikkeld zenuwstelsel voorziene rechterarmen te besturen, maar ook zaten de dikke pezen van de linkerschouder verbonden aan uitsteeksels aan de linkerkant van de schedel om hefkracht ervan te vergroten. ‘Alles draait om de armen,’ zei Sally. ‘Stel je de Splinters als gereedschapmakers voor, dan zul je begrijpen wat ik bedoel. De rechterarmen dienen voor het fijne precisiewerk, zoals het repareren van een horloge. De linkerarm dient om er dingen mee op te tillen en vast te houden. Hij zou waarschijnlijk met zijn linkerhand een luchtwagen op kunnen tillen, terwijl hij zijn rechterarmen gebruikt om aan de motoren te prutsen. En die idioot van een Horowitz dacht nog wel dat het een mutatie was!’ Ze sloeg nog meer bladzijden om. ‘Moet je zien.’
‘Ja, dat is mij ook al opgevallen. De armen passen te goed bij elkaar voor een mutatie.’ De foto’s lieten de rechterarmen in diverse posities zien en ze konden elkaar op geen enkele manier in de weg zitten. In uitgestrekte toestand waren beide armen ongeveer even lang, maar de onderste arm had een lange onderarm en een korte bovenarm, terwijl deze bij de bovenste arm van ongeveer gelijke lengte waren. Wanneer de armen langs de zijkant van het lichaam neerhingen, reikten de vingertoppen van de bovenste arm tot net iets onder de pols van de onderste arm.
Hij las verder. De lichaamsscheikunde van het buitenaardse wezen verschilde op een subtiele, maar niet al te opzienbarende manier van die van de mens, zoals trouwens op grond van de in het verleden opgedane ervaringen met buitenaardse biologieën te verwachten was geweest. Al het tot dusverre bekende leven vertoonde voldoende overeenkomst met elkaar om sommige theoretici aanleiding te geven tot de opvatting dat alle leven overal haar ontstaan te danken had aan een verspreiding van sporen door de interstellaire ruimte. Deze theorie had geen grote aanhang, maar er viel wel wat voor te zeggen, en dit buitenaardse wezen zou daar geen verandering in brengen. Lang nadat Sally alweer was weggegaan, zat Rod nog steeds het rapport te bestuderen. Toen hij ermee klaar was, waren er drie feiten die hem maar niet los wilden laten: De Splinter was een intelligente gereedschapmaker. Het was van vijfendertig lichtjaren ver door de ruimte komen reizen om contact te maken met de menselijke beschaving. En Rod Blaine had zijn dood op zijn geweten.
9. Zijne Hoogheid heeft besloten
Het Onderkoninklijk Paleis stak boven Nieuw-Schotlands enige grote stad uit. Bewonderend staarde Sally naar het reusachtige bouwwerk en opgewonden wees ze naar de rimpelende kleuren, die met iedere beweging van hun vliegtoestel veranderden.
‘Waar komt dat effect vandaan?’ vroeg ze. ‘Het lijkt me geen olicfilm.’
‘Tis uitgehakt uit goed Nieuwschotlan’s gesteente,’ antwoordde Sinclair. ‘Zulk gesteente hebt ge vast nog nie eerrderr gezien. Totdat ’t Eerrste Keizerrrijk vrruchtbaarre grrond op deze planeet liet aan-brrengen was d’rr totaal geen leven hierr; ginds paleis bestaat uit gesteente dat compleet met al gindse kleurr’n prrecies zo uit ’t inwendige van de planeet omhoog is komen borrrelen.’
‘Het is prachtig,’ zei ze tegen hem. Het Paleis was het enige gebouw met open ruimte eromheen. De Nieuwschotlanders hokten bijeen in kleine woonhuizen en vanuit de lucht kon je gemakkelijk cirkelvormige patronen onderscheiden die op de jaarringen van een boom leken, waarbij elke ring de constructie aangaf van nieuwe en grotere veldgeneratoren voor de bescherming van de stad. ‘Zou het nu niet eenvoudiger zijn een stadsplan te ontwerpen, waarbij gebruik werd gemaakt van rechte hoeken?’ vroeg Sally.
‘Eenvoudigerr wel, ja,’ antwoordde Sinclair. ‘Maarr we hebben twee-honderrd jaarr oorrlog achterr de rrug, meiske. D’rr benne d’rr nie veel die d’rvoorr voelen om buiten de bescherrming van ’n Veld te leven — nie dat we geen fiducie hebben in de Marrine en ’t Keizerrrijk,’ voegde hij er haastig aan toe. ‘Maarr tis nie gemakkelijk afstand te doen van oude gewoonten. We blijven lieverr dicht op elkand’rr zitten in de wetenschap dat we ons verrdedigen kunnen, als ’t nodig is.’ Het vliegtoestel cirkelde rond, daalde en landde op het lavastenen dak van het Paleis. In de smalle straatjes beneden hen verdrongen de mensen elkaar in een bonte mengeling van kleurige tartans en plaids. Sally zag verbaasd hoe klein de keizerlijke sectorhoofdstad was.