Het geluid was oorverdovend. De kracht van de twee krachtige betoveringen scheurde de grond uiteen. De aarde onder Raistlins voeten schudde. De zingende stenen spleten wijd open. De metalen drakenkoppen barstten...
De Poort zelf begon uiteen te vallen.
Raistlin viel op zijn knieën. Het magische veld begon te vervagen, uit elkaar te vallen als de botten van de wereld zelf. Het was aan het afbreken, aan het versplinteren en het begon hem, omdat Raistlin er zich nog steeds aan vastklampte, ook uit elkaar te trekken. Pijnscheuten trokken door zijn hoofd. Zijn lichaam begon te stuiptrekken. Hij kronkelde van de helse pijn.
Het was een verschrikkelijke keus waar hij voor stond. Liet hij het los, dan zou hij ten onder gaan, ten onder gaan in zijn doem, in een leegheid waarbij de ellendigste duisternis nog te prefereren viel. En toch, als hij zich eraan vast zou houden, wist hij dat zijn lichaam uiteen zou worden gerukt door de magische krachten die hij zelf had opgeroepen en niet langer kon beheersen.
Zijn spieren zouden van zijn botten worden gescheurd, pezen zouden verschrompelen en knappen.
‘Caramon!’ kreunde Raistlin, maar Caramon en Tas waren al verdwenen. Het magische toestel, gerepareerd door de enige gnoom wiens uitvindingen slaagden, had inderdaad gewerkt. Ze waren weg. Er was geen hulp meer.
Raistlin had nog seconden te leven, nog enkele momenten om te handelen. Maar de pijn was zo ondraaglijk dat hij niet meer kon nadenken.
Zijn gewrichten werden uit hun holtes gescheurd, zijn ogen uit zijn gezicht getrokken, zijn hart uit zijn lichaam gerukt en zijn hersens uit zijn schedel gezogen.
Hij kon zichzelf horen schreeuwen en hij besefte dat het zijn doodskreet was. Toch vocht hij nog door, zoals hij zijn hele leven al had gevochten.
Ik... zal... de controle behouden...
De woorden kwamen uit zijn mond, besmeurd met zijn eigen bloed...
Ik zal de controle behouden...
Zijn hand sloot zich rond de Staf van Magius.
Dat zal ik doen!
Toen stortte hij zich voorwaarts in een verblindende en rondwervelende golf van veelkleurig licht...
Kom naar huis... kom naar huis...
Dankwoord
Er zijn vele mensen die geïnteresseerd zijn in en werken voor de Dragonlance-boeken en modules en die de serie tot een succes hebben gemaakt. Wij waarderen hun hulp en steun erg.
Het Dragonlance-team: Harold Johnson, Laura Hickman, Douglas Niles, Jeff Grubb, Michael Dobson, Michael Breault, Bruce Heard en Roger E. Moore.
Songs en gedichten: Michael Williams
Artwork voor het omslag: Larry Elmore
Artwork voor het binnenwerk: Valerie A. Valusek
Ontwerp: Ruth Hoyer
Kaarten: Steve Sullivan
Redacteur: Jean Blashfield Black
Waardevolle assistentie en advies: Patrick L. Price, Dezra en Terry Phillips, John ‘Dalamar’ Walker, Carolyn Vanderbilt, Bill Larson, Janet en Gary Pack
De tekenaars van de Dragonlance-kalender 1987: Clyde Caldwell, Larry Elmore, Keith Parkinson, Jeff Easley
En ten slotte willen we iedereen bedanken die de tijd heeft genomen ons te schrijven. Dat waarderen we zeer.