Robert Jordan & Brandon Sanderson
De Torens van Middernacht
Al snel werd duidelijk, zelfs in de stedding, dat het Patroon broos begon te worden. De hemel verduisterde. Onze doden keerden terug; ze stonden in rijen langs de grenzen van de stedding en keken naar binnen. Nog het meest verontrustend was dat bomen ziek werden en zich met geen enkel lied lieten genezen.
Het was in deze tijd van verdriet dat ik me meldde bij de Grote Stronk. Aanvankelijk werd me de toegang verboden, maar mijn moeder Covril stond erop dat ik gehoord werd. Ik weet niet wat haar ertoe had aangezet van gedachten te veranderen, aangezien zijzelf voorheen nog behoorlijk nadrukkelijk voor het tegenovergestelde had gepleit. Mijn handen trilden. Ik zou de laatste spreker zijn, en de meesten schenen al te hebben besloten het Boek van Vertaling te openen. Ze beschouwden mij als een bijgedachte.
En ik wist dat als ik de waarheid niet uitsprak, de mensheid alleen tegenover de Schaduw zou komen te staan. Op dat ogenblik verlieten mijn zenuwen me. Ik voelde niets dan rust en een kalme doelgerichtheid. Ik opende mijn mond en begon te spreken.
Proloog
Kenmerken
Mandarbs hoeven sloegen een vertrouwd ritme op de gebroken grond terwijl Lan Mandragoran zijn dood tegemoet reed. De droge lucht raspte door Lans keel en de aarde was wit bestoft met zoutkristallen die uit de grond omhoog waren gekomen. Ver in het noorden doemden rode rotsformaties op, bevlekt met de ziekte. Sporen van de Verwording, als een kruipend, donker korstmos.
Hij reed verder naar het oosten, parallel aan de Verwording. Dit was nog steeds Saldea, waar zijn vrouw hem had achtergelaten. Ze had beloofd hem naar de Grenslanden te brengen, maar dit was wel de uiterste rand ervan. Deze weg strekte zich al heel lange tijd voor hem uit. Twintig jaar geleden had hij zich ervan afgewend en beloofd Moiraine te volgen, maar hij had altijd geweten dat hij zou terugkeren. Dit was wat het betekende om de naam van zijn vader, het zwaard aan zijn middel en de hadori om zijn hoofd te dragen. Dit rotsachtige gedeelte van noordelijk Saldea stond bekend als de Proskavlakte. Het was een grimmige plek; er groeide geen enkele plant. Er stond een noordenwind die een smerige stank meedroeg, als van een diep, broeierig moeras vol opgezwollen lijken. De hemel boven hem was een donkere, dreigende storm. Die vrouw toch, dacht Lan hoofdschuddend. Wat had Nynaeve snel leren praten en denken als een Aes Sedai. Het deerde hem niet zozeer dat hij zijn dood tegemoet reed, maar te weten hoe ze voor hem vreesde... dat deed pijn. Heel erg.
Hij had al dagen geen andere mensen gezien. In het zuiden stonden de forten van de Saldeanen, maar hier droeg het land de littekens van kartelige ravijnen die het Trolloks lastig maakten; zij vielen liever in de buurt van Maradon aan.
Dat was echter nog geen reden om op zijn gemak te zijn. Je moest je nooit op je gemak voelen, zo dicht bij de Verwording. Hij merkte een heuvel op; dat zou een goede plek zijn voor een verkenners-post. Hij hield er een oogje op om zeker te weten dat daar niets bewoog. Een laagte in het landschap omzeilde hij, gewoon voor het geval dat daar een hinderlaag was, en hij hield zijn hand op zijn boog. Zodra hij wat verder naar het oosten was, zou hij Saldea ingaan en Kandor doorkruisen over de goede wegen daar. En daarna... Er rolde wat grind van een nabijgelegen helling. Lan schoof behoedzaam een pijl uit de koker die hij aan Mandarbs zadel had gebonden. Waar was dat geluid vandaan gekomen? Van rechts, stelde hij vast. Ten zuiden van hem. De heuvel daar; er naderde iemand vanaf de andere kant.
Lan hield Mandarb niet in. Als zijn hoefslagen veranderden, zou dat die ander waarschuwen. Hij hief geruisloos zijn boog, zich bewust van het zweet in zijn hertenleren handschoenen. Hij zette de pijl aan, trok zachtjes, tilde hem naar zijn wang en ademde de geur ervan in: ganzenveren en hars.
Een gestalte kwam om de zuidkant van de helling gelopen. De man verstijfde, maar een oud pakpaard met ruige manen haalde hem in en liep door. Het stopte pas toen het touw om zijn nek strak ging staan.
De man droeg een zandkleurig hemd met veters en een stoffige broek. Hij had een zwaard aan zijn middel en zijn armen waren indrukwekkend gespierd, maar hij zag er niet dreigend uit. Eigenlijk had hij vaag iets bekends.
‘Heer Mandragoran!’ riep de man. Hij kwam haastig naderbij en trok zijn paard mee. ‘Eindelijk heb ik u gevonden. Ik nam al aan dat u over de Kremerweg zou reizen!’
Lan liet zijn boog zakken en hield Mandarb in. ‘Ken ik jou?’
‘Ik heb proviand meegebracht, heer!’ De man had zwart haar en een gebruinde huid. Waarschijnlijk een Grenslander. Hij bleef gretig doorlopen en rukte met zijn dikke vingers aan het touw van het overbelaste pakpaard. ‘Ik nam aan dat u niet voldoende voedsel zou hebben. Ik heb tenten bij me – vier stuks, voor de zekerheid – en ook water. Voer voor de paarden, en...’
‘Wie bén jij?’ blafte Lan. ‘En hoe weet je wie ik ben?’
De man bleef ogenblikkelijk staan. ‘Ik ben Buien, heer. Uit Kandor?’ Uit Kandor... Lan herinnerde zich een slungelige boodschappenjongen. Verrast merkte hij de gelijkenis op. ‘Buien? Dat is twintig jaar geleden, man!’
‘Ik weet het, heer Mandragoran. Maar toen in het paleis het nieuws werd verspreid dat de Gouden Kraanvogel was geheven, wist ik wat ik moest doen. Ik heb goed met het zwaard leren omgaan, heer. Ik wil met u meerijden en...’
‘Heeft het nieuws over mijn tocht zich naar Aesdaishar verspreid?’
‘Ja, heer. El’Nynaeve kwam naar ons toe, begrijpt u. Ze vertelde ons wat u had gedaan. Er verzamelen zich nog anderen, maar ik ben als eerste vertrokken. Ik wist dat u spullen nodig zou hebben.’ Het Licht verzenge die vrouw, dacht Lan. En ze had hem laten zwéren dat hij iedereen zou toelaten die met hem mee wilde rijden! Nou, als zij spelletjes kon spelen met de waarheid, dan kon hij dat ook. Lan had gezegd dat hij iedereen zou toelaten die met hem mee wilde rijden. Deze man was niet te paard, en dus kon Lan hem wegsturen. Een kinderachtig verschil, maar twintig jaar met de Aes Sedai hadden hem een paar dingen geleerd over hoe je op je woorden moest passen.
‘Ga terug naar Aesdaishar,’ zei Lan. ‘Zeg maar dat mijn vrouw zich vergist heeft, en dat ik de Gouden Kraanvogel niét heb geheven.’
‘Maar...’
‘Ik heb je niet nodig, jongen. Vort.’ Lan spoorde Mandarb aan door te lopen en reed langs de man die op de weg stond. Even dacht Lan dat zijn bevel zou worden gehoorzaamd, hoewel het omzeilen van zijn belofte zijn geweten wel een beetje stak. ‘Mijn vader was Malkieri,’ zei Buien, die was blijven staan. Lan reed door.
‘Hij overleed toen ik vijf was,’ riep Buien hem na. ‘Hij was getrouwd met een Kandoraanse vrouw. Ze vielen allebei ten prooi aan bandieten. Ik herinner me niet veel van hen. Alleen maar iets wat mijn vader me een keer vertelde: dat we op een dag voor de Gouden Kraanvogel zouden strijden. Het enige wat ik nog van hem heb, is dit.’ Lan kon zichzelf er niet van weerhouden te kijken terwijl Mandarb doorliep. Buien stak een smal reepje leer omhoog: de hadori, de hoofdband van een Malkieri die had gezworen tegen de Schaduw te strijden.
‘Ik zou graag de hadori van mijn vader dragen,’ riep Buien met luidere stem, ‘maar ik heb niemand die ik om toestemming kan vragen. Dat is toch het gebruik? Iemand moet me het recht schenken om hem te dragen. Nou, ik zou al mijn dagen tegen de Schaduw willen vechten.’ Hij keek naar de hadori, toen weer omhoog, en riep: ‘Ik wil tegenstand bieden aan de duisternis, al’Lan Mandragoran! Wilt u me dat verbieden?’
‘Ga naar de Herrezen Draak,’ riep Lan hem toe. ‘Of naar het leger van je koningin. Bij allebei zul je welkom zijn.’
‘En u? Wilt u helemaal naar de Zeven Torens rijden zonder proviand?’
‘Ik vind onderweg wel wat te eten.’
‘Vergeef me, heer, maar hebt u het land de laatste tijd wel eens goed bekeken? De Verwording kruipt almaar verder naar het zuiden. Er groeit niets, zelfs niet in voorheen vruchtbare grond. Er is weinig wild.’