In deze kamer hing of stond verder helemaal niets. Er was alleen dit opvallende schilderij, dat alle aandacht opeiste. Aan beide kanten van het schilderij ontdekte ze twee grote gouden kandelaars met kaarsen die niet brandden. Alsof de eigenaar met het kaarslicht nog eens extra de aandacht op het schilderij had willen vestigen.
‘Zij is zijn vrouw.’
Cyane schrok zo van de stem achter haar dat ze bijna haar fakkel liet vallen. Verschrikt draaide ze zich om.
In de deuropening stond Fabian. Ook hij had een fakkel in zijn handen. Hij liep naar de kandelaars en stak voorzichtig de kaarsen aan. Meer details van het portret werden zichtbaar. De versierselen op het brokaten kleed, de minuscule diamanten die in haar haren gevlochten waren. De schilder had dit werk duidelijk met veel liefde gemaakt.
Fabian staarde zwijgend naar de beeltenis. Ongetwijfeld had hij Ikor bedoeld. Dan was deze vrouw dus Elenia, de koningin der Feeën. Cyane wist niet hoe ze moest reageren. Het was duidelijk dat Fabian de ware identiteit van Ikor kende.
‘Ik heb het gemaakt vlak voor ze met Tronador het Feeënrijk verliet,’ zei Fabian.
Verbijsterd luisterde Cyane naar hem. Zijn bekentenis hield meer in. Een portret met zoveel liefde en aandacht geschilderd… Ze rilde. Hier klopte iets helemaal niet.
‘Ze is mooi, zo mooi. Vind je niet?’ Fabian wendde zijn blik niet af van het schilderij.
Cyane vermoedde dat het niet veel uitmaakte of ze antwoord gaf, dus zweeg ze. Dit was de vrouw die het leven van Geronimo had vernietigd. Veel sympathie kon ze niet voor haar opbrengen.
‘Ik had alles voor haar over,’ mompelde Fabian. ‘Alles.’ Hij leek helemaal van de wereld te zijn, zo gebiologeerd was hij door de vrouw op het schilderij.
Cyane negeerde het onaangename gevoel dat in haar opkwam.
‘Ik heb je kind laten verdwijnen, liefste.’ Fabian sprak in gedachten tot het schilderij alsof Elenia in levenden lijve voor hem stond.
Rillend van afschuw deed Cyane enkele stappen naar achteren. Welk kind bedoelde hij? Plotseling herinnerde ze zich dat Sindra had verteld dat Elenia een kind van Tronador verwachtte toen ze het Feeënrijk verliet.
‘Ach, ik kon het niet doden, zoals je vroeg,’ ging Fabian als in trance verder. ‘Hij was nog maar een baby, maar de Varénen wisten wel raad met hem. Je zult echt niets meer van hem horen, dat beloof ik je.’ Hij liep naar voren en raakte de hand van de vrouw aan. ‘Je hoeft je toch nergens meer zorgen om te maken. Ik doe alles voor je. Ik ben zo blij dat ik je weer gevonden heb na al die jaren.’
Cyane schuifelde verder naar achteren. Ze wilde weg uit deze kamer.
‘Ikor?’ Fabian knikte. ‘Maar natuurlijk ken ik hem.’
Cyane, die al bijna bij de deur was, bleef staan.
‘Meisje, je hoeft je toch geen zorgen te maken om Ikor,’ mompelde Fabian. ‘Jij kent hem als geen ander. Wat? Weet je het dan niet?’
Het bleef even ijzingwekkend stil toen het langzaam tot Cyane doordrong wat er gebeurde.
‘Hij is je man, liefste. Ikor is Geronimo,’ zei Fabian triomfantelijk.
Cyane hapte naar adem en staarde verbijsterd naar de Elf. Dus hij was het. Hij had Ikor verraden. Blind van liefde voor de Feeënkoningin had hij de identiteit van Ikor prijsgegeven en zijn leven in gevaar gebracht.
‘Ach, weet je…’ ging Fabian verder, maar Cyane had genoeg gehoord. Ze draaide zich om en rende de kamer uit. Ze begreep waarom Fabian het had gedaan. Hij wist niet beter, hij wilde de grote liefde van zijn leven helpen. Een vrouw die waarschijnlijk handig gebruikgemaakt had van zijn liefde. Maar ze begreep Ikor nu ook. Fabians loslippigheid had heel zijn levenswerk op het spel gezet en hem bijna de dood in gejaagd.
Wat bezielde Fabian? Hij liet zich weerloos heen en weer rukken door de hogere machten. Hij verraadde Ikor aan Elenia en gaf zijn dochter over aan Adanar. Hij was een willoze speelbal in het spel van het kwaad.
Snel probeerde Cyane haar weg te vinden naar de vleugel waar Sindra en Iss waren. Ze wilde zo ver mogelijk weg zijn van Fabian wanneer hij weer bij zinnen kwam. Ze had hem betrapt op iets wat ze niet mocht weten.
Hoe makkelijk zou het voor Ikor zijn geweest om aan iedereen te verkondigen dat dit de man was die hem had geruïneerd. Maar dat had hij niet gedaan. Hijgend rende ze verder. Plotseling werd ze door twee stevige handen bij de schouders gegrepen. Ze gilde het uit van schrik.
‘Houd je mond.’ Het was de kille stem van Ikor.
Angstig keek ze in zijn donkere ogen.
‘Wat doe je hier, Cyane?’
‘Ik…’ begon ze hulpeloos.
‘Bespaar me je smoesjes,’ beet Ikor haar toe. ‘Ga terug naar de anderen en vlug een beetje. Je hebt hier niets te zoeken. Dit is mijn huis.’
Ze rukte zich los uit zijn stevige greep. Ze schaamde zich. Bang was ze ook. Ze vertrouwde Ikor op dat moment helemaal niet.
Ze glipte langs hem heen en zag de deur die deze vleugel scheidde van het bediendengedeelte. Snel rukte ze hem open en schoot de kale gang in, waarbij ze de deur met een klap achter zich dichttrok. Ze rende het hele stuk terug naar de woonkamer. Hijgend kwam ze binnen, alleen om te ontdekken dat ze ook hier niet alleen was. Iss zat bij het haardvuur.
‘O, begin jij nou ook niet,’ zei Cyane geërgerd, nog voordat de mismaakte man iets kon zeggen. Op dit moment wilde ze met rust gelaten worden. Ze deed vlug de fakkel uit.
‘Ik wist dat je dit zou doen,’ merkte Iss op. ‘Ik hoop dat je er wat van hebt opgestoken.’
‘Heel veel. Dank je,’ zei ze uit de hoogte.
Iss trok zich niets aan van haar ergernis en schaamte. Hij stond op en porde wat in het vuur. ‘Geronimo was een echte natuurliefhebber,’ vertelde hij. ‘Hij was vaak buiten, hechtte weinig waarde aan hoe zijn paleis eruitzag. Hij wist precies hoe hij in de wildernis moest overleven, maar van kunst had hij geen verstand.’
Cyane kon hem alleen maar aanstaren. Soms was het alsof Iss gedachten kon lezen.
Hij liep naar een van de slaapkamers. ‘Ik dacht dat je dat wel wilde weten,’ zei hij. ‘Slaap lekker.’
Eindelijk was ze alleen. Haar gedachten tolden rond in haar hoofd toen ze op de grond bij het vuur ging zitten. De woorden van Iss hielden een betekenis in die ze nauwelijks kon bevatten. Ze was in het huis van Ikor geweest. Iemand die een enorme kunstcollectie bezat en zijn woning met zorg en smaak had ingericht. Geronimo hield niet van kunst, en over de inrichting van een paleis maakte hij zich geen zorgen.
Hoe was het mogelijk dat diezelfde Geronimo iemand als Ikor had gecreëerd? Ikor was echt iemand anders dan Geronimo. De Feeënkoning had zijn gruwelijke werk grondig gedaan. Ikor was een zelfstandig opererend persoon, die Geronimo helemaal niet nodig had om op de juiste manier te functioneren. Het beangstigde haar. Wat als Geronimo niet meer in staat was Ikor te verjagen? Wat als…?
Ze kreunde en sloeg haar handen voor haar ogen. Ze begreep het niet. Ze snapte niet hoe de geest van Ikor of Geronimo in elkaar zat en ze kreeg hoofdpijn als ze het probeerde te ontleden. Haar gedachten gleden af naar Fabian, die vermoeide oude Elf. Wat had hem bezield? Hij had alles wat hem dierbaar was verloren door zijn eigen toedoen.