‘Ik ben Geronimo niet.’ Ikor deed een stap naar voren en greep haar keel. ‘Hoor je. Ik ben Geronimo niet.’
Elenia’s kreet verstomde toen de Fee in één beweging haar hals doorsneed. Levenloos gleed haar lichaam langs de boomstam naar beneden.
Cyane staarde naar de dode zwarte ogen en naar het bloed dat uit haar hals stroomde. Voor het eerst voelde ze geen spijt of wroeging. Juist daarom walgde ze van zichzelf. Het was Elenia’s verdiende loon. Ze had Iss vreselijk vernederd en bijna gedood. Ze verdiende niets anders.
Voorzichtig keek Cyane naar Ikor. Hij zag lijkbleek en opeens viel hij op zijn knieën en verborg zijn gezicht in zijn handen. Ze zag zijn schouders schokken en geroerd luisterde ze naar zijn wanhopige kreet. ‘O, Elenia, waarom?’
Voorzichtig liep ze naar hem toe en legde een hand op zijn schouder. Hij keek op.
‘Geronimo.’ Cyane sloeg haar arm om hem heen.
‘Hij heeft haar vermoord, Cyane.’ De tranen stroomden de Feeënkoning over de wangen.
‘Ikor had geen keus,’ zei ze rustig. ‘Ze had Iss gestenigd.’
‘Dit had hij niet hoeven doen.’
Ze dacht daar even over na. Toen knikte ze vastbesloten. ‘Jawel, hij moest wel. Het was hij of zij. Ikor is een berekenende moordenaar, weet je nog wel?’
Bevreemd keek Geronimo haar aan.
‘Hij had het in die cel al moeten doen, voordat ze Iss meenamen, maar jij hield hem tegen. In de buurt van Elenia denk jij niet meer na, Geronimo. Ikor wist dat. Elenia had jou alweer in haar macht en met jou ook Ikor. Dat had hem zijn leven kunnen kosten.’ Cyane was verbaasd over haar eigen woorden. Nu zag ze alles heel erg duidelijk. ‘Ikor is niet langer slechts een masker, hè?’ vroeg ze zacht.
Wanhopig schudde Geronimo zijn hoofd. ‘Ik heb hem niet meer in de hand. Hij leeft zijn eigen leven.’
‘Bedank hem dan maar, want hij heeft zojuist jouw leven gered,’ zei Cyane nuchter. Terwijl ze dit zei drong het besef van deze waarheid tot haar door. Ikor had Geronimo’s verslaving aan zijn genadeloze vrouw verbroken.
Geronimo pakte Elenia’s hand. ‘Ik hield meer van haar dan ik je ooit kan vertellen, Cyane.’
‘Waarom in vredesnaam?’ vroeg ze. ‘Ze genoot van haar optreden tegen Iss. Van zo iemand kun je toch niet houden?’
‘Zo was ze niet altijd.’ Geronimo staarde naar het bleke gezicht van zijn vrouw. ‘Ze was mijn nichtje. We kenden elkaar al van jongs af aan. Ach, Cyane, ze zat altijd vol energie, ze was zo vrolijk en enthousiast. Ze had grootse plannen en dromen. We zouden samen het Feeënrijk weer in zijn oude luister herstellen. Maar ik faalde, ik faalde jammerlijk.’
‘Dat snap ik niet,’ zei Cyane. ‘Zij ging er toch vandoor met Tronador?’
‘Het was net zo goed mijn schuld. Ik was niet de echtgenoot die ze verwachtte. Zij hield van pracht en praal terwijl ik gelukkig was in de wilde natuur van ons land. Ze gaf grote feesten om de banden met andere rijken te verstevigen. Ik was er zelden bij aanwezig. Elenia begreep de machtsverhoudingen beter dan menig hoffunctionaris. Toen ik Tronador uitnodigde, was ze dan ook erg blij. Ja, ik heb hem uitgenodigd, Cyane. ‘Hij zweeg even en haalde diep adem om op dezelfde toon verder te gaan.’ Tronador kwam niet alleen. Hij had die vervloekte Elf bij zich. Een kunsthandelaar in hart en nieren, die zelf ook aardig kon schilderen. Hij wilde graag een portret van haar maken. Elenia stemde daarin toe. Achteraf denk ik dat ze Fabian alleen gebruikte om bij Tronador in de gunst te komen, maar hij werd hopeloos verliefd op haar. Ach, dat kan ik hem niet eens kwalijk nemen. Ik kende de waarheid toen ik dat portret zag. Hij zag haar zoals ik haar zag: door de ogen van een verliefd man. Elenia deed geen moeite haar verhouding te verbergen. Ze verweet me dat ik er nooit was en daar had ze natuurlijk ook gelijk in. Ik vluchtte weer. Ik kon de sfeer in het paleis niet aan. Toen heeft ze zich in de armen van Tronador gestort. Hij was wél de man die aan haar eisen voldeed. Hij was net zo eerzuchtig als zij en hij kende het machtstoneel nog beter. Hij zou haar dromen over het Feeënrijk waarmaken, maar ons koninkrijk moest dan wel even flink wat noordelijker geplaatst worden.
Ze volgde hem blind. Je hebt gezien wat ze met de Feeën kon doen. Ze hielden van haar, droegen haar op handen. Toen ik haar weer terugzag, was ze zwanger van Tronador en stond ze op het punt om met mijn volk weg te trekken naar het Rijk der Duisternis.
Het heeft me gebroken. Ik kon het niet verdragen. De pijn kon ik niet aan. Mijn vrouw, mijn leven, mijn volk, ik wilde het terug. Ik wist dat dat niet kon. Ik had door dit alles geleerd wie ik werkelijk was: een zwak persoon. Tegen Tronador maakte ik geen kans. En dus schiep ik Ikor. Eerst was hij slechts een houding, toen werd hij een masker en geleidelijk aan ging hij zijn eigen leven leiden. Ik had hem niet meer in de hand. Ik had de grootste moeite om mijn eigen persoonlijkheid tegen hem te handhaven.
Ik haat Ikor, maar ik kan niet zonder hem. Hij heeft het ver geschopt. Het is aan hem te danken dat we zo ver zijn gekomen. Ik kan echter niet leven met de dingen die hij gedaan heeft. Op een gegeven moment kon ik niet anders dan mijn ogen ervoor sluiten. Letterlijk. Toen heeft hij de regie overgenomen. Maar ik vergeet het nooit. Elke dag zie ik de gezichten van de personen die hij gedood heeft. Het zijn er zo veel. Ik zie hun angst. En nu… nu ben ik net als hij.’ Geronimo verborg zijn gezicht in zijn handen en huilde.
Cyane kon niets anders doen dan stil naast hem zitten. Had zij Geronimo zelf niet voor moordenaar uitgemaakt nadat hij had toegegeven dat hij Fabian vermoord had? Twee mannen in één lichaam. De een was een gewetenloze moordenaar met maar één doel voor ogen. De ander was een gevoelige man, die een afschuwelijke misstap had begaan. Geronimo was geen partij voor Ikor, maar anderzijds had Ikor geen reden meer om te leven als straks alles voorbij was.
Op dit moment, moest Cyane toegeven, was het waarschijnlijk beter als Ikor de overhand had, want Geronimo kon zijn geweten nauwelijks meer verdragen. Hij ging ten onder aan de dingen die Ikor gedaan had. Ze vond het wel vreemd dat Geronimo vaak over Ikor sprak, maar dat de meesterspion het nooit over hem had. Het was bijna alsof Ikor Geronimo helemaal niet kende.
Zwijgend zaten ze naast het lichaam van de vrouw die het leven van Geronimo geruïneerd had. De vrouw die verantwoordelijk was voor de geboorte van Ikor en daarmee haar eigen doodvonnis had getekend. De cirkel was bijna rond. Cyane rilde. Er was maar één mogelijkheid tot het sluiten ervan en dat was Ikors dood. Nu begreep ze de wanhoop van Geronimo pas goed. Er was geen uitweg meer. Hij zou met hem ten onder gaan.
Ze sloot haar ogen. Ze wilde hier niet meer over nadenken. Het was te moeilijk, te zwaar. Dit tweetal zou ze nooit helemaal doorgronden. Niemand kon dat. Ze stond op. ‘Ik wil terug,’ zei ze.
Geronimo keek op. ‘Ja, dat is goed. Maar ik laat haar zo niet achter. Help me haar te begraven, Cyane.’ Ze knikte.
Acht
Lang zwoegden ze om met hun blote handen een graf voor de koningin te graven onder de boom waar Ikor haar gedood had.
Voorzichtig legde Geronimo zijn vrouw in het graf. Hij streelde haar lange blonde haren nog een keer en sloot de gebroken ogen. Hij legde de handen gevouwen over haar borst en streek haar purperen japon glad. Toen stond hij op en wierp nog een laatste blik op haar. Daarna bedekte hij langzaam haar lichaam met zand.
Cyane hielp hem, maar hield zich zo veel mogelijk afzijdig. Dit was Geronimo’s afscheid. Ze had het recht niet zich erin te mengen, hoe ze verder ook over Elenia dacht. Minutenlang staarde Geronimo naar het graf. Toen draaide hij zich naar haar om. ‘Laten we maar teruggaan.’
Ze knikte zwijgend en besteeg haar paard.
In stilte reden ze naar Néfer a Tagalet terug. De poort stond wijdopen en Feeën reden verwilderd in en uit. Niemand schonk veel aandacht aan hen.
In de straten hoorde Cyane gemompel over zwarte slangen en de vlucht van Elenia. Geen enkele Fee leek nog te beseffen dat ze hun koningin nooit meer terug zouden zien.