Hij antwoordde: ‘Ik wacht wel tot er een zo dichtbij vliegt dat ik kan zien of zijn vleugels van leer of veer zijn.’ Toen daagde het besef dat hij niet noodzakelijk een grapje had verkondigd en hij keek snel omhoog naar de Zwerver en huiverde cynisch. Toen stond hij op, rekte zich uit en nam het platform in ogenschouw.
‘Ha, ik zie dat jullie de truck hebben ingeladen terwijl ik sliep,’ verklaarde hij zonder blikken of blozen. ‘Dat was vriendelijk. Zelfs de watertanks niet vergeten — ik neem aan dat ik jou daarvoor moet bedanken, Doddsy?’ Toen, zachter, tegen Hunter: ‘Hoe is het met Ray Hanks?’
‘Werd nauwelijks wakker toen we de draagbaar in de truck zetten en hem met touwen aan de zijkanten vastmaakten. ‘k Heb hem een deken gegeven.’
Er klonk een gegons in de lucht. Iedereen werd heel stil. Verscheidene mensen keken vreesachtig naar de Zwerver, alsof ze dachten dat daar iets vandaan kon komen. Toen riep Harry opgewonden: ‘’t Is een helikopter van Vandenberg — geloof ik…’
Het leek inderdaad een helikopter te zijn, toen hij naar de zee zwenkte, omdraaide en langs het strand kwam, op een hoogte van niet veel meer dan twintig meter. Plotseling kwam hij op hun af en bleef boven ze hangen. Het gegons werd een gebrul. De tocht van de wieken deed de stapel ongebruikte programma’s als witte spookjes weg dwarrelen.
‘Probeert die stomme idioot boven op ons te landen?’ vroeg Doc kwaad. Evenals de anderen zat hij op zijn hurken en loerde hij omhoog.
Een luide stem bereikte hen ondanks het brullen van de motor. ‘Ga weg! Ga weg van hier!’
‘Goddomme, de klootzakken!’ brulde Doc, zodat wat de stem daarna zei verloren ging. ‘Ze zijn niet tevreden met het dichtsmijten van de deur in ons gezicht. Nu bevelen ze ons uit de buurt te verdwijnen!’ Naast hem zwaaide Kleine Man dapper en vurig met zijn vuist.
‘Ga weg van het strand!’ eindigde de luide stem. De helikopter ging scheefhangen en vervolgde zijn koers langs de kust.
‘Hé Doc!’ schreeuwde Wojtowicz terwijl hij de ander bij de schouder greep. ‘Misschien waarschuwen ze ons voor de vloed!’
‘Maar dat duurt nog minstens zes uur —’
Doc brak af toen het duidelijk werd dat het gebrul niet met de helikopter verdween, en toen er op een tiental plaatsen water omhoog spoot door de spleten tussen de planken. Rondom het platform woelde een chaos van bleek schuim. De golf was binnengelopen toen aller ogen op de helikopter waren gericht en zijn lawaai dat van de golf had gemaskeerd.
‘Maar — vroeg Doc, zelf een beetje op de manier van Koning Kanoet.
‘Geen vloed, maar een tsunami!’ schreeuwde Hunter naar hem. ‘Schokgolven door de aardbevingen!’
Doc sloeg zich voor het hoofd.
Over het sissende zand en het hol kletterende grind trok het water zich terug, en liet een spookachtig netwerk van schuim achter.
‘Daar komt er weer een!’ riep Paul uit, die angstig een verre, bleke muur zag oprijzen. ‘Start de truck!’
De Hixons doken al op de voorbank. De motor kuchte en viel uit. De starter gierde. Hunter, Doddsy, Doc en Harry McHeacth sprongen omlaag en maakten zich klaar om aan de zijkanten te duwen. Rama Joan droeg Ann min of meer over het platform, duwde haar in de truck, en gaf haar een klap in het gezicht toen ze probeerde terug te gaan. ‘Hier blijven en hou je vast!’ snauwde ze. Wanda probeerde Ann te volgen, maar Wojtowicz omklemde haar in de berengreep en vertelde haar: ‘Deze keer niet, dikzak!’ Paul klapte de laadklep op en trachtte hem vast te zetten.
De motor sloeg aan. Wojtowicz duwde Wanda achter hem, en hij en Paul duwden tegen de achterkant van de auto. Toen de truck een meter of zo naar voren schokte doken ze op de planken. De achterwielen piepten toen ze slipten in het natte zand. Nog een stoot van de mannen, een nieuwe ruk voorwaarts, de wagen aarzelde, weer een stoot van de mannen terwijl ze meeliepen, en plots reed de truck snel weg, met zwaaiende laadklep. De achterlichten schenen op het schuimende water dat aan hun hielen knabbelde.
De tweede golf was hoog genoeg om een hoek van het platform te overspoelen en het te doen schommelen. De spleten spoten water uit als een blussysteem. Toen de golf terugliep spoorde Paul Margo aan snel over de gladde planken naar de truck te gaan. Ze hield Miauw stevig vast. Hij bleef even staan aan de achterste rand van het podium en keek rond naar de anderen en naar de mannen die overeind krabbelden in het ondiepe water onder hem.
‘Kom mee! Snel, voor de derde komt!’ schreeuwde hij en plonsde omlaag met Margo. Toen zette hij de stormloop op de truck in.
Arab en Pepe en High verwachtten dat blauwe golven politie het station van de metro zouden binnengolven. Daarom verstopten ze zich op de wc’s. Arab stond gereed hun resterende sticks in het toilet te snipperen en High hield zich klaar om ze door te trekken, terwijl Pepe aan de deur luisterde. Erg slim was het niet maar het ging bijna instinctief.
Maar niemand anders probeerde binnen te komen; ze hoorden geen politiemensen rondstappen en schreeuwen, ze hoorden zelfs helemaal niemand. Kort daarna kwamen ze eruit.
Het lege station zag eruit als een spookhuis, zodat ze een tijd lang steels rondslopen. Pepe probeerde wat chocola uit een machine te trekken maar het ding zat vast. Hij gaf er een dreun op maar vanwege het lawaai hield hij op. Ze stapten achterin de lege, wachtende trein, die het centrum als bestemming had, en liepen helemaal naar voren. Daar zat Arab een poos aan een hendel te knoeien en gooide hem toen om. De deuren begonnen te sluiten en hij zette hem vlug terug. Hij duwde tegen een andere hendel en het zoemen werd luider, de trein scheen kracht te zetten, en ook die hendel gooide hij gauw om.
‘Kan beter niet met die dingen rotzooien,’ giechelde hij zacht. Ze bestudeerden de dubbele zwarte tunnel door de voordeur, wachtten tot er een andere trein hun kant uitkwam, maar dat gebeurde niet.
Hoe langer het station leeg bleef, hoe meer ze het als een privéwereldje gingen beschouwen. Met het rijke gevoel van wereldeigenaars staken ze drie sticks aan en rookten ze in het hok van de bestuurder.
Tenslotte zei Arab: ‘Wat denken wij dat er werkelijk is gebeurd, High?’
High fronste ingespannen. Toen: ‘De Russen zijn geland in haven uit superduikboten. Ze verslaan smerissen in Slag om Union Square. Smerissen trekken zich terug naar noorden, met achterhoedegevechten. Russen rukken op. Mijn dagorders: laag liggen, mannen, en doe alsof je doofstom bent.’
Arab knikte. ‘Pepe?’
‘Die vuurbal! Zij duikt op in de haven en splijt in twee zonder te ontploffen en dan komt ze naar het centrum rollen door de straten. Mensen denken: zij is gifgas en vluchten naar de daken, maar in werkelijkheid is zij lachrook, mengsel van opium en weed. Iedereen behalve ons stikken dood. Te bang om te inhaleren. Arab?’
Een warme bries begon uit de tunnel langs te stromen. De lucht was zwaar van de stank van een metro: metaal, droge aarde, verschraalde mensenlucht, een vleugje elektriciteit. ‘Schiet op, Arab, het was jouw werk,’ spoorde Pepe hem aan.
‘Okay, ik weet het nu,’ zei Arab. ‘Rivier staat hoog, hebben we gezien. Blijft hoger komen. Het water duikt op uit de haven, komt aan wal en stroomt naar het noorden. Zondvloed als die van Noach! Mensen moeten op de daken en veranderen in zoutpilaren. Kelders en metro worden geëvacueerd. Smerissen vluchten. Brandweervogels staan klaar met spuiten, maar water is iets waar ze niet tegen kunnen vechten. Zij vluchten ook. Water komt maar en komt maar door.’
‘Hé, dat is goed, man,’ zei High. ‘Echt ree-a-listisch.’
De bries werd sterker en ook de metrostank, maar nu was de laatste vermengd met een ontoepasselijke geur.
Ver in de tunnel laaide een blauwe flits.
‘Komt een trein,’ zei Pepe.