Plotseling vlogen er drie vogels tegelijk op uit het gras, en de meest nabije groep eenhoorns stond trillend stil, snoof de lucht op en tuurde vreesachtig rond, nam toen met grote sprongen de vlucht. Tegelijkertijd sprong er vanachter een rots een grijs gestreepte bruine katachtige die voor het overige op Dons begeleider leek. Hij rende de eenhoorns na met flitsende benen, wierp zich op de laatste, en sloeg er samen mee tegen de grond, greep hem vast bij zijn borst en kin, en reikte met zijn kaken naar de keel van het dier.
Een topazen vogel ruiste langs een boomgroepje en daaruit dook een katachtige met een groene vacht, aan haar kleinere gestalte en iets andere lijnen te zien een vrouwelijk exemplaar. Zij sprong op met de gratie en de bijna ongelooflijke hoogte van een balletdanseres die een grand jeté uitvoert. Haar lange arm schoot uit en schampte de vogel, haar drie lange klauwen prikten in de borst van de vogel. Terwijl ze het dier met de andere hand bij de kam vasthield bracht ze het naar haar lippen en beet vakkundig in de beveerde nek. Haar mat-olijven lippen zagen rood, evenals de ene witte slagtand die zichtbaar was toen ze boven de gele veren uit recht naar Don keek met haar grote, bloemachtige ogen, waarvan de irissen van jade waren. Misschien was het toeval, maar hij voelde dat ze hem zag. En toen ze het bloed opzoog, met achter haar de bloedrode hemel, glimlachte ze. Toen overviel hem een geweldige slaperigheid, en alles werd vaag en neutraalkleurig, en Don realiseerde zich dat hij opnieuw in zijn kleine hut zweefde. Hij probeerde omlaag te kijken naar het bed, maar weer lukte dat niet. Het volgende ogenblik lag hij erop. Hij voelde van top tot teen een sussende aanraking toen alle zicht verdween en zijn gevoel van vliegende beweging wervelend in duisternis en rust oploste.
34
Doc toeterde met de claxon en liet de Corvette vlak voor de rotshelling stoppen waar ze ’s nachts hadden gekampeerd. Hixon reed weer in zijn truck. In de Corvette zat Ann tussen Doc en haar moeder, en Margo en Hunter zaten op de achterbank.
Alle vijf zaten goed gestemd te kletsen, ondanks dat of misschien juist doordat hun gezichten vol zwarte vegen zaten en hun kleren vochtig en vuil waren van de vreemde, warme, zwarte regen, die net was opgehouden. Hun conclusie was dat de kleur veroorzaakt werd door vulkanische as die vanuit Mexico en andere zuidelijke plaatsen door de wind werd aangevoerd.
‘Of het is rommel uit de zee die door de lage waterstand bloot is gekomen en omhoog geblazen,’ was Docs tweede gissing geweest. ‘Het smaakt een beetje zout.’
De hemel bestond uit woeste massa’s donkere lage wolken die helder zilver licht gevangen hielden.
‘Allemaal eruit,’ beval Doc vrolijk. ‘Ross, ren naar voren en kijk of er water in de kuil zit. Ik wil de auto’s er overheen hebben voor het kouder wordt.’
Hunter gehoorzaamde. Margo ging met hem mee.
De truck kwam achter de Corvette tot stilstand, en daarachter de schoolbus, waarvan de gele kleur nog meer schuil ging onder zwarte strepen dan eerst.
Doc riep naar Hixon in de truck: ‘Zeg tegen je passagiers dat ze uitstappen voor we oversteken, net als vanochtend. McHeath! — geef het door aan Doddsy, en zeg dat zijn mensen snel uit de bus gaan. We moeten hier niet meer tijd verspillen dan noodzakelijk. Ga dan bij de bus staan en bewaak de weg achter ons.’
Ann kroop tegen Doc aan. Opgewonden zei ze: ‘Ik wil bij u in de auto blijven. Ik ben niet bang dat we van de weg glijden.’
‘Dat zou geweldig zijn, lieveling, maar je moeder zou beweren dat ik Kali in verleiding bracht,’ zei Doc. Hij neeg het hoofd en wreef zijn besmeurde wang tegen de hare. Rama Joan glimlachte hem gelukkig toe terwijl ze haar giechelende dochter uit de wagen trok.
‘Geen water in de kuil,’ riep Hunter. Op dat moment gleden zijn benen onder hem vandaan en hij zat in de modder. ‘Maar het is wel erg glad,’ verbeterde hij terwijl hij overeind krabbelde. Margo grijnsde gevoelloos. ‘Dit laagje natte as is verraderlijk.’
Rama Joans glimlach verflauwde. Staand naast de Corvette fluisterde ze met aandrang: ‘Kunnen we die kuil niet met stenen opvullen en aarde, of hem tenminste schoonvegen?’ Hij boog zich naar haar toe en antwoordde met lage, snelle stem: ‘Kijk, lieveling, die moordlustige dronken kinderen komen zonder twijfel zeer binnenkort met een paar auto’s deze weg afracen. Een heleboel van ze hebben hun hele leven niets anders gedaan. Is hun tweede natuur. We hebben echt geen minuut te verliezen.’
Hij toeterde eenmaal en liet de motor brullen. ‘Ik kom eraan!’ waarschuwde hij.
Hij reed snel en de Corvette sprong door de kuil zonder opzij te schuiven. Hij parkeerde een eind verder, draafde toen terug naar waar Rama Joan, Hunter en Margo bij de kuil stonden. Ann stond weer bij de bus met McHeath te kletsen en zijn geweer te bewonderen.
‘Dat was een geweldige anticlimax,’ zei Doc. ‘Ik vermoed dat ik op mijn oude dag laf word.’ Hunter en Margo lachten. Rama Joan glimlachte onzeker.
Ida riep met dunne stem van naast de truck: ‘Mr. Brecht! Ray Hanks wil niet opnieuw uit de auto worden getild.’ Doc keek naar de anderen, haalde zijn schouders op, en zei: ‘Dat spaart tijd,’ en riep: ‘Goed, als hij risico wil nemen! Rij hem erover, Hixon!’
Ook de truck maakte een snelle start. Pas toen hij veilig langsreed zagen ze dat Mrs. Hixon achterin zat, over Hanks heen gebogen, en de draagbaar op zijn plaats hield. De passagiers van de schoolbus liepen langs: Stastok, Wanda — en Ida — maar niet Wojtowicz, die bij McHeath en Ann was blijven staan; tenslotte Clarence Dodd en Pop in discussie. De laatste protesteerde.
Doc trok zijn dubbelzwarte hoed omlaag en liep met flinke passen op hun af. ‘Ik weet het, ik weet het,’ zei hij toen Pop zijn tandeloze mond opensperde. ‘De achterbanden zijn gladder dan ooit… enzovoort. Laat het maar over aan Hotrod Rudy.’
‘Een van de cilinders doet het ook niet,’ riep Pop hem na, maar Doc liep gewoon door.
Clarence Dodd bekeek de zwarte gezichten van Margo en de anderen. ‘Die bui zou Charles Fort in verrukking hebben gebracht,’ zei hij met een glimlach. ‘Jullie zien eruit alsof jullie allemaal gereed zijn voor een Indiaanse begrafenis.’
Voor de eerste keer sinds de vorige nacht dacht Margo aan het gemartelde meisje in de heuvelwand.
Rama Joan liep plotseling Doc achterna naar de schoolbus. Ann wuifde naar haar. ‘Hi, mammie!’ Rama Joan bleef staan en wuifde onzeker terug.
Ann giechelde, en McHeath en Wojtowicz lachten om iets dat Doc zei toen hij in de bus klom. De motor sloeg aan en de bus begon te rijden, kreeg meer vaart maar aarzelde toen.
Pop mompelde: ‘Als je naar twee schakelt stribbelt ze soms tegen.’
De bus reed de kuil heel langzaam in. De voorwielen draaiden door bij de verste rand, en toen begon de achterkant snel opzij te glijden. Doc gaf hard gas. De achterbanden gierden tegen het slijmerig zwarte steen. Doc remde. De bus gleed achteruit de helling af.
McHeath smeet zijn geweer naar Wojtowicz en rende de helling af naar de bus.
De bus aarzelde, balanceerde toen op de rand van de afgrond van tweehonderd meter met een voorwiel tegen een kei in een klein gat. Ze konden allemaal zien dat Doc oprees uit de achterover hellende stoel, zich vastklemde aan de scheefhangende deur, en naar de hendel graaide die de voordeur moest openmaken.
Hunter greep plots Margo bij haar schouder, stak zijn hand in haar jasje, en trok er het momentumpistool uit.
McHeath had de bus bijna bereikt. Wojtowicz vroeg zich af wat de jongen wilde doen: misschien zich schrap zetten en Doc steun bieden als hij op de glibberige helling sprong.