20.00
– Кім жа ты будзеш?
– Настаўнікам.
– Які зь цябе настаўнік? Ты ж п’яны ўвесь.
Так, трэба неяк адсюль выбірацца, бо гэты ўблюдак мяне дакладна расстраляе. Здаецца, я памыліўся. На гэтых фашыстаў ніколі нельга спадзявацца, абавязкова здадуць.
– Скажыце, як вас завуць?
– Мяне? Хм. Мікалай Іванавіч. Мікалай Іванавіч Плоскіх.
–Як?
– Плоскіх.
– Можна я вас буду проста Мікалаем Іванавічам называць?
– Валяй.
– Мікалаю Іванавічу...
– Ну?
– Вы разумееце, я наагул ня п’ю.
– Я бачу.
– Сур’ёзна. Ня п’ю. Наагул.
– А што ж ты так нахуячыўся?
– Мікалаю Іванавічу, вы разумееце.. Гэта мой дэкан.
– Што дэкан?
– Ну, у яго народзіны сёньня, разумееце?
– Ага, і ўвесь факультэт бухаў, так?
– Ну, не, канешне. Ён проста папрасіў дапамагчы яму пераехаць. У новую лябараторыю.
– Якую лябараторыю?
– Новую. Пераехаць. Там, рэчы перавезьці, апаратуру.
– Апаратуру?
– Ну, да. Колбы.
– Якія колбы?
– Ну, колбы, такія, ведаеце, – я спрабую патлумачыць яму як выглядае колба, але сам не магу гэтага ўзгадаць.
– Ну і што?
– Мы хімікі.
– Я бачу.
– Сур’ёзна. Ведаеце, колбы там розныя. – (Чаго я да гэтых колбаў прычапіўся?) – Мікалаю Іванавічу...
– Ну?
– У вас жа дзеці ёсьць?
– Ёсьць, – кажа Мікалай Іванавіч, папраўляючы свой фашысцкі кіцель. – Сын. Такі самы раз’ябай, як ты, – Мікалай Іванавіч, здаецца, супакойваецца. – Клей вось пачаў нюхаць, зараза такая. Я нядаўна палез у тумбачку.
– Палезлі ў тумбачку? – не разумею я.
– Ну, у мяне там МАЕ рэчы, разумееш? Палез, значыць, гляджу – клею няма, я да яго – ты што, кажу, ахуёк – раней цыгарэты МАЕ паліў, цяпер МОЙ клей нюхаеш?
– Ваш клей? – я яго ніяк не магу зразумець. Што ён кажа?
– Я для рамонту купіў, – абражаецца Мікалай Іванавіч. – Для рамонту, ясна? А цяпер які рамонт, бяз клею?
– Да, – кажу я.
– А абрыгаўся чаго?
– Ня ведаю, Мікалаю Іванавічу, у мяне нешта ў апошні час з носам. Сплю дрэнна, ува сьне задыхаюся. Рыгаю вось.
– Гэта ў цябе глянды.
– Думаеце?
– Дакладна, глянды. Табе іх трэба выразаць.
– Выразаць?
– Ага.
– Ну, да, – кажу я. – Як жа я іх выражу? Што тады застанецца? Магчыма, глянды, гэта наагул лепшае, што ў мяне ёсьць.
– Эх, сынок-сынок. Што ж мне з табой рабіць?
– Мікалаю Іванавічу...
– Ну?
– Адпусьціце мяне. Я больш ня буду.
– Ды куды ж я цябе адпушчу? Цябе ж такога празь пяць хвілін зноў падбяруць. Гэтыя ж вось два підарасы, што цябе прыцягнулі, і падбяруць. Яны маладыя, для іх гэта як варожы самалёт зьбіць – можна новую зорачку на борце маляваць. Так што сядзі тут. Тут ты зараз у найбольшай бясьпецы. Так, зараз, дзе МАЕ ключы, пайшлі – я пакіну цябе да ранку ў камэры.
– У газавай?
20.30
У камэры цёмна, уздож сьцен стаяць дзьве лавы, на адной валяецца чувак у скуранцы, паміж лавамі наглуха закратаванае акно, Мікалай Іванавіч забірае мой пас і матузкі і пакідае мяне ў цемры. Я адразу кідаюся да вакна, ня можа быць, – думаю, – каб адсюль нельга было ўцячы, зь любой газавай камэры можна ўцячы, натуральна, што і з гэтай таксама. Што ты робіш? пытаецца чувак, парыпваючы ў цемры скуранкай, ды вось, хачу неяк вылезьці адсюль, ага, кажа чувак, а ты падкоп зрабі. А што, – кажу, – адсюль ніяк ня вылезьці? Не, – кажа ён, – ніяк. Толькі падкоп. А ты адкуль ведаеш?– пытаюся. Я, – кажа ён, – вось у гэтай самай камэры сядзеў яшчэ тры з паловай гады таму, калі мяне ўзялі першы раз. Ух ты, – кажу, дык ты тут свой? Ты фільтруй базар, – кажа чувак, – які я ментаўні свой? Ну, прабач, – кажу, – не хацеў цябе абразіць. А за што цябе ўзялі? На кічы, – павучальна кажа чувак, і яго скуранка пакрыўджана рыпіць, – не пытаюцца за што, на кічы пытаюцца – па якім артыкуле, зразумеў? Зразумеў, – кажу.
Так мы зь ім да раніцы і прасядзелі. Ён апавядаў пра кічу, а я думаў пра сваё. Лавы пахлі клапамі.
18.06.93 (пятніца)
7.00
– Мікалай Іванавіч?
– Давай, сынок – падымайся. Хадзем на выправіцельныя работы.
– Бывай, – кажу я чуваку, але той у адказ толькі сонна парыпвае.
Значыць так, – Мікалай Іванавіч вядзе мяне абадранымі калідорамі, выводзіць праз бакавыя дзьверы, я бачу, што мы трапілі у калідоры пашпартнага стала, ён таксама знаходзіцца ў адным памяшканьні з руус, тут яшчэ зусім нікога няма, ніякіх наведвальнікаў, толькі дзьве прыбіральніцы мыюць калідор з двух бакоў і глядзяць на мяне асуджальна, кожная па-свойму, канешне, але асуджальна, Мікалай Іванавіч адчыняе яшчэ нейкія дзьверы і заводзіць мяне ў вялікі пакой, дзе стаіць вялікая лядоўня і газавая пліта, падлога залітая вапнай, відаць, тут робяць рамонт, можа менавіта гэта і ёсьць газавая камэра, – думаю я, – а народ яны труцяць, пэўна, з дапамогай газавай пліты.