– Чым? – пытаю.
– Газам.
– Якім газам?
– Ня ведаю, – кажа Маруся. – Але дакладна – газам. І я, ведаеш, што падумала – гэта ў прынцыпе магло быць зроблена наўмысна, разумееш – яны наўмысна падмешваюць у ваду для паліваньня танізуючы газ, скажам, для таго, каб, з аднаго боку, насельніцтва прастымуляваць перад пачаткам працоўнага дня, а зь іншага – скіраваць энэргію гэтага самага насельніцтва ў прадуктыўнае рэчышча, паколькі газ гэты павінен быў быць выраблены на аснове псыхатропных штук, народ бы па-свойму заводзіўся і весела валіў бы на вытворчасьць.
– І ты ўсё гэта напісала?
– Так, – кажа Маруся, – напісала. У мяне ж відзежа была. Я яшчэ пачала прыдумляць розныя варыяцыі на гэтую тэму, там, скажам, усе элементы, прысутныя ў газе, трапіўшы ў паветра, пачыналі дзейнічаць толькі праз 45 хвілін. І калі палівалкі выкідалі газ у паветра, напрыклад, а 6.15, да 7 ён дзейнічаў толькі часткова і быў якраз надзвычай шкодным для чалавечага арганізму.
– А гэта для чаго?
– Каб адрэгуляваць распарадак дня ў гарадох. Калі ты выпрэшся на вуліцу да 7 – ты хапаеш сваю пайку шкодных рэчываў і цябе цэлы дзень выкручвае, разумееш? Пры гэтым, калі ты выходзіш з дому, ну хаця б роўна а 7 – ты нармальна закачваешся правільнай сумесьсю і цэлы дзень кілбасішся ў імя дабрабыту бацькаўшчыны, выходзіць эканомна і рацыянальна.
– І ты ўсё гэта напісала?
– Ага.
– Ведаеш, – кажу я, – я б на тваім месцы ўсё-ткі пагаварыў бы з татам. Пара бэтээраў – і пра твой газ ніхто не даведаецца... Альбо адна вадародная бомба, – дадаю, падумаўшы.
12.00 – 13.00
– Не, – кажа яна, – я лепш проста перапішу. Напішу пра нешта іншае. Скажам, пра трамвайнае дэпо.
– Уяўляю сабе гэтую работу, – кажу. – Слухай, у нас тут насамрэч праблема. У нашага сябра бацькі памерлі.
– Усе? – перапытвае Маруся.
– Не, – кажу. – Часткова. Айчым.
– А што за сябар?
– Карбюратар. Памятаеш яго?
– А які ён?
– Ну, – кажу, – у яго такі сьмешны твар, далёкаўсходні. Скулы высокія, вочы вузкія, памятаеш?
– Гэта такі, – гаворыць яна, – падобны да кітайца?
– Хутчэй да мангола, – адказваю.
– А якая розьніца?
– У манголаў няма пісьмовасьці.
– А ў кітайцаў?
– А ў кітайцаў пісьмовасьць была, яшчэ калі не было манголаў.
– Так, – гаворыць Маруся, – я яго памятаю. Ты калісьці зь ім прыходзіў. І што цяпер?
– Ну, што, – кажу, – цяпер нам трэба яго знайсьці. Заўтра пахаваньне. А яго нідзе няма. Уяўляеш?
– Да, – гаворыць Маруся, – лажа. А як ты кажаш яго завуць?
– Карбюратар.
– Дзіўнае імя.
13.00 – 14.00
– Карбюратар?
– Ну.
– Слухай, – Маруся нарэшце падымае галаву і глядзіць на мяне больш-менш прытомна. – Дык гэта той чувак, у якога тата памёр?
– Айчым.
– Ды адзін хуй, – канчаткова прачынаецца Маруся. – мне ўчора тэлефанаваў ваш знаёмы, гэты, такі тоўсты, брудны.
– Какава, – кажу.
– Што?
– Завуць яго так – Какава.
– Кашмар, – кажа яна. – Вось, дык ён учора тэлефанаваў, вас шукаў.
– Табе тэлефанаваў?
– Ну, а каму? – Маруся спрабуе падняца на ногі. – Шукаў вас, казаў акурат пра гэтага вашага, як ты сказаў?...
– Карбюратара.
– О, – Карбюратара. Сказаў, здаецца, што ведае, дзе ён.
– А дзе ён?
– Карбюратар?
– Ды не Карбюратар, – я таксама падымаюся, – гэты – тоўсты ўблюдак?
– Ён у Гошы. Адтуль і тэлефанаваў.
– Хто такі Гоша?
– Ты што? – пытаецца яна. – Ты дзе жывеш? Гоша – гэта рэдактар нашай наймаднейшай газэты. Гэтая ж вось скаціна, здаецца, у яго працуе, – Маруся паказвае на соннага Сабаку.
– Гэта рэдактар, ці што? – да мяне нарэшце даходзіць.
– Ну, а я табе пра што кажу?
– А як да яго наш Какава трапіў?
– Адкуль я ведаю, – гаворыць Маруся і ідзе ў пакой.
– Пачакай! – крычу я ёй. – А ты яго тэлефон ведаеш?
– Ня ведаю, – крычыць Маруся аднекуль з кухні. – Адрас ведаю. Я зь ім спала некалькі разоў, у яго дома. У яго вялікая кватэра, тут недалёка, на Гогаля. Ён там адзін жыве.
– Усё адно, пачакай, – я знаходжу Марусю на кухні, яна корпаецца ў лядоўні, дастае адтуль слоічак зь мёдам, падае ў крэсла і пачынае есьці. – Пачакай, – паўтараю, – а што ён табе сказаў?
– Што яшчэ? – Маруся на хвіліну задумваецца. – Больш нічога. Сказаў, што ведае, дзе гэты ваш... ну карацей, у якога тата памёр... то бок – айчым. Сказаў, што калі захочаце – можаце знайсьці яго ў Гошы.
– А як ён там апынуўся?!
– Ды адкуль я ведаю! – не вытрымлівае Маруся і пачынае крычаць. – Адкуль я ведаю? Можа, Гоша яго недзе зьняў!
– Як зьняў? – не разумею я.
– Моўчкі! Узяў – і зьняў. Ты што – ня ведаеш Гошу?