– Што нада? – пытаецца ён.
– Нам Какаву нада, – адказвае яму Сабака.
Чувак моўчкі дастае з кішэні халату газавы пісталет і прыстаўляе яго да Сабачае пысы.
– Якую какаву? – пытаецца ён.
– Наш сябра, – перапужана говарыць яму Сабака. – Какава.
– Што ты грузіш? – нэрвуецца чувак, па ўсім відаць – Гоша.
Вася хаваецца за маёй сьпіной, а я думаю – як жа яго завуць, гэтага нашага Какаву – як жа ж яго завуць, як могуць назваць данбаскага інтэлігента? мабыць, Андрушай, сапраўды – Андрушай.
– Андруша, – кажу я. – Нам патрэбны Андруша. Мы яго сябры.
– Да? – недаверліва перапытвае Гоша. – Ну, ладна, заходзьце, – кажа ён. Але пісталет не хавае. Раптам ён бачыць у Сабакі заплечнік і кажа: што там?
– Бухло, – кажа Сабака.
– Давай, – гаворыць Гоша.
Сабака дастае пляшку каньяку, аддае Гошу, той моўчкі запіхвае яе ў кішэню халата, і мы заходзім за ім і апынаемся ў велічэзнай кватэры, калідор цягнецца некуды ўглыб, мы ідзем за Гошам і выходзім на бязьмежную кухню, нехуёва яму, відаць, плоцяць за аплёўваньне нашых сьвятыняў, думаю я з зайздрасьцю, на кухні сядзіць Какава, праўда, без касьцюму, таксама ў нейкім халаце, такое ўражаньне, што ў іх тут баня, сядзіць і п’е нешта зь вялікага кубка, магчыма, менавіта какаву і п’е, Андруша, гэта да цябе, кажа яму підар-рэдактар і, страціўшы да нас усякі інтарэс, зьнікае ў нетрах сваёй підарскай кватэры.
– Прывітаньне, – радасна ўсьміхаецца нам Какава, мудак тоўсты.
– Прывітаньне, Какава, – кажа Вася. – прыкольны халат. Ты ў ім цяпер заўжды будзеш хадзіць?
– Гэта мне Гоша даў, – тлумачыць Какава.
– Ну, хопіць, – перапыняю я. – Маруся казала, што ты тэлефанаваў, нешта пра Карбюратара казаў.
– Ага, – кажа Какава. – Я вам яшчэ ўчора хацеў сказаць, а вы і слухаць ня сталі.
– Чаго нам цябе слухаць, – пачынае Сабака, але Вася яго спыняе, маўляў, няхай гаворыць.
– Вось, – працягвае радасна Какава. – вы пайшлі, а я потым думаю, трэба ж вас неяк папярэдзіць.
– Пра што папярэдзіць? – пытаецца Вася.
– Пра Карбюратара.
– Ты ведаеш дзе ён?
– Ведаю.
– Ён у горадзе?
– Вы, што – лохі? – храбрыцца Какава, адчувае, мудак, што ён на сваёй тэрыторыі. – Ладна гэтыя прыдуркі, але ты, Жадан, павінен быў ведаць, вы ж, здаецца, разам вучыцеся.
– Я хварэў, – кажу.
– Ага, – пагаджаецца ён, – у цябе гэта надоўга. Карбюратар даўно ў лягеры.
– У якім лягеры? – пужаюся я.
– Ён што – сеў? – пужаецца ў сваю чаргу Сабака.
– Ды не, куды ён сядзе, – сьмяецца Какава. – Ён у гэтым, у піянерскім лягеры, ці як гэта цяпер называецца, працоўным, о. Там зараз акурат гэты, як яго, першы тэрмін, не, ня тэрмін, завоз. Не, не завоз, зьмена. Прыедзе процьма малалетніх уёбкаў, і Карбюратар будзе іх вучыць, як ставіць намёт.
– Ні фіга сабе, – зьдзіўляюся.
– Да, – кажа Какава, – у лягеры прыкольна. Цёлак шмат. Я некалі, яшчэ ў школе, езьдзіў раз, дык там да мяне адзін важаты чапляўся. Уяўляеце – підарам выявіўся.
– Вось і Карбюратар, мабыць, да кагосьці чапляецца, – кажа Вася.
– Ён што – таксама підар? – не разумее Сабака.
– Не, Карбюратар ня підар, – кажу я, – я яго добра ведаю. Хоць па-свойму – підар, канешне.
– Ну, і што рабіць? – пытаецца Вася ў Какавы.
– Яжджайце да яго, – кажа Какава. – Там класна. Цёлкі.
– Важатыя-підары, – дадае Сабака.
– А дзе гэта? – пытаецца Вася.
– За Вузлавой, – адказвае Какава. – Лягер «Хімік».
– Гэта што – для нейкіх мутантаў лягер? – пытаюся.
– Не, гэта для хімікаў. Значыць, сядаеце на электрычку і едзеце праз Чугуеў да Канцавой. Там чакаеце пару гадзін наступнай электрычкі і едзеце да Вузлавой. Там чакаеце яшчэ пару гадзін і едзеце проста ў «Хімік». З Вузлавой можна і пешкі. Але выяжджаць трэба сярод ночы, інакш не пасьпееце. Там першая электрычка а чацьвёртай ранку. Акурат да абеду даедзеце. У Чугуеве можна бухнуць, – дадае ён чамусьці.
– Гэта як – на перакладных? – пытаецца Вася Камуніст.
– Ну, як хочаце, – незадаволена адказвае Какава. Відаць, у яго свая нейкая фішка па Чугуеве, часам такое трапляецца.
16.00
– А калі зараз выехаць? – пытаюся на ўсякі выпадак.
– Там, здаецца, апошняя электрычка а палове на пятую адыходзіць, – тлумачыць Какава. – Не пасьпееце. Яжджайце начной, – усьміхаецца ён.
– Ты што, сьмяешся? – незадаволена пытаюся ў яго. – Чаго гэта ты ўсьміхаешся, а?