Яны тут-такі выклікаюць дзяжурнага кіроўцу, забірай, кажуць яму, гэтую навалач, якая нам тут усё абрыгала, і вязі яе ў Кіеўскі руус, у яе там нейкі непарадак з дакумэнтамі, ага, кажа кіроўца, вось зараз усё кіну і павязу вашую навалач выпраўляць дакумэнты, можа, яго яшчэ ў загс адвезьці? рабіць мне няма чаго, у прынцыпе, ён нядаўна заступіў на зьмену і рабіць яму сапраўды няма чаго, ты давай не выёбвайся, гаворыць яму старшая дзяжурная мэдсястра, чыя зьмена заканчваецца, адвязеш яго і адразу назад, у нас тут яшчэ работы мора, ну да, кажа кіроўца, чорнае мора, і грэбліва ўзяўшы пад руку аслабелага і дэмаралізаванага Сабаку, вядзе яго ўніз, адчыняе заднія дзьверы хуткай, давай, кажа Сабаку, залязай, сядай вунь на насілкі, а лепш кладзіся, а то ўпадзеш на павароце, разаб’еш якое-небудзь шкло, або парэжашся, або фарбу перакуліш, якую фарбу? пытаецца Сабака, якую-небудзь, гаворыць кіроўца, кладзіся давай, можа я пасяджу? баязьліва пытаецца Сабака, ты давай не выёбвайся, кажа яму кіроўца і сядае за штурвал. Сабака спрабуе легчы, але яму адразу ж робіцца дрэнна, і ён пачынае рыгаць – на насілкі, на сьцены, на нейкую фарбу, ну вы разумееце. Кіроўца ў адчаі тармазіць, бяжыць да задніх дзьвярэй, адчыняе іх, атрымлівае сваю порцыю Сабачых рыгакаў і выкідае напаўахаладзелага Сабаку на ранішні харкаўскі асфальт, і ўжо лаючыся на чым сьвет стаіць, вяртаецца назад у шпіталь, дзе яго, калі сказаць па праўдзе, ніхто асабліва не чакае.
Уступ № 2
9.00
– Ведаеце, што найгоршае – я ня ведаў, што там іх дзьве. Адна на балконе была.
– Ну.
– Ну, я зайшоў, а яна там адна. Я ж ня ведаў, разумееце? І яна ляжыць амаль поўнасьцю распранутая, там нейкія трусікі, бюстгальтары.
– Што, некалькі бюстгальтараў?
– Не, ну, проста розная бялізна.
– Як гэта?
– Ну, рознага колеру, разумееш?
– Нават гаварыць пра гэта не хачу.
– Я ж кажу. Я наагул не люблю бялізну. Жаночую, маецца на ўвазе.
– Ну, зразумела.
– Карацей, я бачу, яна ўгашаная, ну, таксама пачынаю распранацца. А я ж ня ведаў, што яны ўжо зранку. Яны там, значыцца, спачатку наглыталіся нейкай брыдоты, а потым вадзярай залілі, уяўляеце? Сукі п’яныя. А я стаю, і ў мяне эрэкцыя.
– Нішто сабе.
– А тут гэтая сука з балкону выходзіць, ну, другая. Пужаецца, канешне.
– Зразумела...
– Тая, што ў пакоі, нічога, мабыць, прывыкла ўжо.
– Да чаго?
– Да мяне. Яна мяне такога ўжо бачыла, ну, з эрэкцыяй.
– Завал.
– Я ж кажу. А тая, што на балконе, ужо ўгашаная, вы разумееце, яны зранку пілі, сукі. Я жанчынам наагул забараніў бы піць. Вы разумееце, пра што я?
– Да, бабы. У мяне сусед ёсьць, дык ён зранку выходзіць і бярэ літры два вадзяры.
– Два літры?
– Сур’ёзна.
– Пра гэта нават думаць непрыемна.
– Я пытаюся ў яго – на хуя табе, мужык, два літры? Ты ж ня вып’еш. А ён, ведаеце, што кажа?
– Што?
– Я, кажа, калі вып’ю, ну там першы пузыр, ужо баюся кудысьці выходзіць. А выпіць хачу, не магу спыніцца.
– Сур’ёзна?
– А хулі ён баіцца?
– Ну, ня ведаю, страшна яму. Стром пачынаецца ад вадзяры. А выпіць хочацца. Ну, ён і бярэ адразу два літры. Сядзіць і квасіць.
– Ну, пачакай, раздушыць ён пузыр, раздушыць другі, ды хрэн зь ім – вып’е ўсё. А далей?
– Што – далей?
– Ну, выпіць жа і зноў хочацца?
– Хочацца.
– Але ж выходзіць страшна.
– Не, не фіга, там, разумееце, такая сыстэма – ён калі выпівае свае два літры...
– Два літры!
– ...ну, два літры, яго перамыкае, і яму ўжо ня страшна.
– Сур’ёзна?
– Я сам бачыў.
– Ну, а як яму?
– Што значыць – як?
– Ну, як яму, калі ня страшна?
– Яму по хуй.
– І што?
– Ну, і ён далей валіць за вадзярай. Падае, а ідзе.
– Да...
– Ну яшчэ б. А ты кажаш – эрэкцыя.
– Што эрэкцыя?
– Ты кажаш – эрэкцыя.
– Ну, эрэкцыя.
– І што?
– Нічога. Ну, стаю я са сваёй эрэкцыяй.
– Завал...
– Ну.
– І тут выходзіць гэтая п’яная сука з балкону, уяўляеце?