— Гэта пройдзе.
— Гэта ніколі не пройдзе.
— Я прашу цябе, не чапай яго, — яна плакала. — Мы з’едзем з гэтага горада і ніколі, ніколі ты не ўбачыш нас. I ніколі не пачуеш пра нас.
— Я буду ведаць, што ты з ім...
Нейкі час яны маўчалі. Рэгіна плакала.
Твар Альберта па-ранейшаму быў змрочны і жорсткі. Слёзы жонкі ніколькі не краналі яго.
— Скажы праўду, вельмі прашу, ты мяне ўжо не кахаеш? — ціха спытала яна і сцялася, напалоханая сваім пытаннем.
— Мацней чым калі.
Па яго твары прабегла сутарга.
— А калі я паабяцаю, што на гэтым парываю з ім? Назаўсёды. Ніводнай сустрэчы, ніводнага тэлефоннага званка.
Кароткі іранічны смяшок вырваўся ў яго з горла
— Ты ідзеш на гэта, каб уратаваць яго. I яшчэ болей будзеш мяне ненавідзець. I жыццё тваё ператворыцца ў пякельную пакуту. I няўжо ты думаеш, што я ўсяго гэтага не буду заўважаць? Няўжо буду спакойна і шчасліва глядзець на ўсё гэта? Самападман не для мяне.
— Самападман не спатрэбіцца, — прамовіла яна.
— Што ты хочыш гэтым сказаць?
— Тое, што хавала ад сябе апошнія месяцы. Нікога, апроч цябе, я не кахала і не кахаю. Гэта праўда. А Казімір... Ты не памыліўся, гэта ачмурэнне. Толькі напоі і чары тут ні пры чым. Спакуса падзення — так можна гэта растлумачыць. У здрадзе, у падзенні ёсць свая асалода — пранізлівая, грахоўная, дэманічная. Яна ні з чым не параўнальная, паглынае цалкам, адбірае душу. Ёй немагчыма працівіцца. I хто аднойчы трапіў у яе нераты, таму з іх не выбрацца. I я не магла спыніцца. Калі б ты ведаў, як стамілася мая душа ад грэху, ад віны перад табой. Я злачынца, роўных якой няма. Як хацелася мне хоць нечым змякчыць сваю вінаватасць! Адсюль і страснасць, і апантанасць.. Але і тут дэманічная слодыч не выпускала мяне. Я губляла пачуццё рэальнасці, і зноў перада мной з'яўляўся Казімір, потым зноў ўсведамляла, што я з табою.
— Выдатна! — у захапленні ўсклікнуў Альберт. — Лепшага абгрунтавання паводзін гераіні не знойдзеш. А ты — акторка вышэйшага класа. Далібог, я проста забыўся, што мы іграем. Я быў тым няшчасным Альбертам, а ты грахоўніцай Рэгінай. Я проста згараў ад пакут рэўнасці.
— Ты пра што? — яна недаўменна пазірала на мужа.
— А ты яшчэ не хацела інсцэніра- ваць, — узбуджана папракнуў ён. — Цяпер Гран-Пры наш. Вось толькі б фінал, фінал даць забойны!
У яе раптам закружылася галава, пачалі падгінацца ногі.
“Божа, — жахнулася яна, — дык гэта ўсё-такі быў спектакль. А я ўсё прыняла Ён нічога не ведае..."
— У якім сэнсе — забойны? — аблі- заўшы засмяглыя вусны, спытала яна.
— Забойны — у сэнсе эфектны. Хаця не выключана спалучэнне і з іншым паняццем. Але гуляем далей. — I ўжо другім голасам — насмешлівым і злым - спытаў:
— Выходзіць, ты кахаеш абодвух. Толькі па-рознаму.
— Так, але не зусім...
— Але я не хачу ні з кім цябе дзяліць. Аднак і няволіць не буду. Ты павінна застацца з тым, каго больш кахаеш. Гэта будзе справядліва. Ты згаджаешся са мною?
— Згаджаюся...
— Тады рабі выбар.
Яна разгублена пазірала на яго і маўчала.
Ён злавесна ўсміхнуўся, вочы пад шкельцамі акуляраў нядобра загарэліся.
— Я бачу, ты яшчэ не зрабіла выбару. Добра, я дапамагу. Адзін з нас павінен быць забіты. Ён альбо я. Гэта адзінае выйсце.
Нешта вар'яцкае з'явілася ў позірку Альберта. Ён зглынуў сліну раз, другі. Шчокі яго зноў заторгаліся.
I хаця яна разумела, што ён проста выконвае сваю ролю ў гэтым спектаклі, ёй зрабілася страшна. З‘явілася прадчуванне, што наперадзе яе чакае нешта яшчэ.
— Нашто забіваць? — запярэчыла яна.
— А таму што нам з ім дваім цесна на зямлі. Помніш, як у Пячорына з Грушніцкім.
— Ты хочаш наладзіць дуэль?
— Ну не. Гэта зробіць кілер. I ты будзеш выбіраць, каму з нас жыць, каму памерці.
— Я? О не!
— I ўсё-такі давядзецца.
Яна ўжо не магла асэнсаваць, спектакль гэта ці рэальнасць.
— I давядзецца неўзабаве, — ён зірнуў на гадзіннік, — праз чатыры хвіліны.
Яна з палёгкай уздыхнула — усё-такі спектакль. Можа, кілер і ёсць недзе непадалёку, але Валерыя няма.
— Я недаказаў табе пра сустрэчу з Эдвінам, — загаварыў Альберт. — 3 ім была дамова, што кілер застрэліць таго, на каго пакажа жанчына. I, па-мойму, ён чакае нашага выхаду на сцэну. Нам трэба паспяшацца.
Але перш чым ісці, ён адламаў з бліжэйшай бярозы галінку з яркімі жоўтымі лістамі, падаў яе Рэгіне.
— Яна табе спатрэбіцца, — сказаў ён, убачыўшы здзіўленне на яе твары. — Хадзем.
— Куды?
— Помніш альтанку, вось там, на ўзгорку? Мы любілі там сядзець, у свой час. Прыйдзем туды, і праблем з фіналам не будзе.
Яна адчула, як цяжкай злавеснасцю напоўніўся гай, неба быццам пацямнела. Ногі зрабіліся млявымі, і яна мусіла трымацца за руку Альберта.