Dat gevoel bleef gedurende de volgende paar dagen bij me, en ten slotte vervaagde dat zo ver naar de achtergrond dat ik dit als mijn nieuwe, permanente lot accepteerde. Onderdrukte Dexter. Ik zou krom leren lopen en me helemaal in het grijs kleden, en overal zouden kinderen gemene truukjes met me uithalen omdat ik zo treurig en vervelend was. En uiteindelijk, op een bepaalde pathetische leeftijd, zou ik eenvoudig onopgemerkt omvallen en zou de wind mijn stof door de straat blazen.
Het leven ging door. Dagen gingen over in weken. Vince Masuoka kreeg het hevig op z’n heupen, vond een nieuwe, schappelijker cateraar, mat me mijn smoking aan en ten slotte zorgde hij er op de trouwdag zelf voor dat ik op tijd in de overwoekerde kerk in Coconut Grove aanwezig was.
Dus daar stond ik bij het altaar, luisterde naar de orgelmuziek en wachtte met mijn nieuwe doffe geduld tot Rita door het gangpad zou paraderen en zich voor eeuwig aan me zou binden. Het was een heel mooi tafereel, als ik maar in staat was geweest om ervan te genieten. De kerk zat vol mooi aangeklede mensen… ik had nooit geweten dat Rita zoveel vrienden had! Misschien zou ik nu ook mijn best doen er een paar te verzamelen, die me konden bijstaan in mijn nieuwe grijze, nutteloze leven. Het altaar was overladen met bloemen en Vince stond aan mijn zijde, transpireerde nerveus en veegde om de paar seconden zijn handen krampachtig aan zijn broekspijpen af.
Toen zwol de orgelmuziek aan en iedereen in de kerk stond op en keek achterom. En daar kwamen ze: Astor voorop in haar prachtige witte jurk, haar haar in pijpenkrullen en ze had een enorme mand bloemen in haar handen. Daarnaast kwam Cody in zijn smoking, zijn haar op zijn hoofd geplakt, terwijl hij het fluwelen kussentje met de ringen vasthield.
En als laatste kwam Rita. Toen ik haar en de kinderen zag, scheen het me toe alsof de hele kleurloze ellende van mijn nieuwe bestaan naar me toe paradeerde, een leven vol oudervergaderingen en fietsen, hypotheken en buurtwachtvergaderingen, en de padvinderij voor jongens én meisjes, voetbal en nieuwe schoenen en bretels. Het was een volkomen levenloos, kleurloos tweedehandsbestaan, en de marteling was zo verblindend scherp, dat ik haar bijna niet kon verdragen. Ze spoelde met een voortreffelijk kwellende pijn over me heen, een marteling erger dan wat ik ooit had gevoeld, een pijn zo bitter dat ik mijn ogen sloot…
En toen voelde ik vanbinnen een vreemde beroering, een soort opzwellende vervulling, een sensatie dat de dingen precies zo waren als ze hoorden te zijn, nu en altijd, een wereld zonder einde; dat wat samengebracht was, mocht nooit meer gescheiden worden.
En me verwonderend over dit gevoel dat alles goed was, opende ik mijn ogen en draaide me om om naar Cody en Astor te kijken, die de treden op liepen en naast me kwamen staan. Astor zag er zo stralend gelukkig uit, een uitdrukking die verder ging dan ik ooit bij haar had gezien, en het vervulde me met een gevoel van troost en dat het goed was. En Cody, zo waardig met zijn kleine, voorzichtige stappen, heel ernstig op zijn stille manier. Ik zag dat zijn lippen bewogen en me een geheime boodschap overbrachten, en ik keek hem vragend aan. Hij bewoog zijn lippen opnieuw en ik boog me iets naar voren om hem te kunnen verstaan.
‘Je schaduw,’ zei hij. ‘Hij is terug.’
Ik ging langzaam rechtop staan en sloot mijn ogen op zoek naar de kleinste beweging. Net lang genoeg om het onderdrukte sissen van een welkom-thuisgrinnik te horen.
De Ruiter was teruggekeerd.
Ik opende mijn ogen, weer terug in de wereld zoals die hoorde te zijn. Het maakte niet uit dat ik omgeven was door bloemen, licht, muziek en geluk, ook niet het feit dat Rita nu de treden opliep om zich voor de eeuwigheid aan me vast te klampen. De wereld was weer heel, precies zoals het hoorde. Een plek waar de maan hymnes zong en de duisternis eronder volmaakte harmonie prevelde, slechts onderbroken door het contrapunt van scherp staal en de vreugde van de jacht.
Geen grijs meer. Het leven was op zijn plek van glanzende lemmeten en donkere schaduwen teruggekeerd, een plek waar Dexter zich achter het daglicht verschool zodat hij uit de nacht kon springen om datgene te zijn waarvoor hij bestemd was: Dexter de Wreker, vanbinnen wederom de Zwarte Rijder.
En ik merkte dat zich een glimlachje over mijn gezicht verspreidde toen Rita naast me kwam staan, een glimlach die tijdens al die mooie woorden en handje schudden bij me bleef, want nogmaals, voor altijd en eeuwig, kon ik het weer zeggen.
Dat doe ik. En ja, ik wil, ik wil het echt.
En gauw ook.
Epiloog
Ver boven de doelloze jachtigheid van de stad waakte HET, en HET wachtte. Als altijd was er genoeg te zien en HET had geen haast. HET had dit vele malen eerder gedaan, en zou het weer doen, eindeloos en voor altijd. Daar was HET HET voor. Op dit moment moest HET over zoveel verschillende keuzes nadenken, en er was geen reden om iets anders te doen dan ze te overpeinzen tot de juiste kwam bovendrijven. En dan zou HET weer opnieuw beginnen, de gelovigen verzamelen, ze hun het klare wonder geven, en HET voelde opnieuw de verbazing, de vreugde en de oprijzende gerechtigheid van hun pijn.
Dat zou allemaal opnieuw gebeuren. Het was slechts een kwestie van wachten op het juiste moment.
En HET had alle tijd van de wereld.
Dankwoord
Schrijven kun je niet in een vacuüm, dat is onmogelijk. De atmosfeer voor dit boek was geschapen door Bear, Pookie en Tink. Ik ben Jason Kaufman en zijn aide de camp Caleb dankbaar voor hun enorme hulp tijdens de schepping van dit manuscript.
En als altijd gaat mijn bijzondere dank uit naar Nick Ellison, die het allemaal mogelijk heeft gemaakt.
© 2007 Jeff Lindsay
Published by Vintage Books, a division of Random House, Inc., New York
All rights reserved
Published by arrangement with The Nicholas Ellison Agency c/o Sanford J. Greenburger Associates
© 2011 Nederlandse vertaling
Uitgeverij Luitingh ~ Sijthoff B.V., Amsterdam
Alle rechten voorbehouden
Oorspronkelijke titeclass="underline" Dexter in the Dark
Vertaling: Fanneke Cnossen
Omslagontwerp: Edd, Amsterdam
Omslagfotografie: Bjorn van der Zwaard
==
E-ISBN 978 90 245 8584 7
NUR 332
Deze digitale editie is gemaakt naar de 1e druk 2010 met ISBN 978 90 245 7091 1
==