‘Pardon? Hij weet wie de volgende is?’
Deborah fronste haar wenkbrauwen. ‘Praat niet zo. Kyle zei dat er vier mensen in Miami wonen die op zijn lijst staan. Een van hen wordt vermist, Kyle dacht dat hij al gepakt was, maar daarmee hadden we wat tijd om voor de andere drie bewaking te regelen.’
‘Wie zijn die vier lui dan, Deborah? En hoe kent Kyle ze?’
Ze zuchtte. ‘Kyle heeft geen namen genoemd. Maar ze maakten allemaal deel uit van een of ander team. In El Salvador. Samen met deze... dr. Danco. Dus...’ Ze spreidde haar handen en zag er hulpeloos uit, dat was nieuw voor haar. En hoewel ze er een meisjesachtige charme door kreeg, kreeg ik alleen maar des te meer het gevoel dat ik werd misbruikt. De hele wereld draaide vrolijk door, wist zichzelf in de allerverschrikkelijkste problemen te storten en Drieste Dexter mocht alle rotzooi weer opruimen. Het is zo oneerlijk als wat, maar wat kun je eraan doen?
Concreter nog, wat kon ik nu doen? Ik zag met geen mogelijkheid hoe we Kyle zouden kunnen vinden voordat het te laat was. En hoewel ik bijna zeker weet dat ik dat niet hardop zei, reageerde Deborah alsof ik dat wel had gedaan. Ze sloeg met de vlakke hand op tafel en zei: ‘We moeten hem vinden voordat hij aan Kyle begint. Nog voordat hij begínt, Dexter! Omdat hij... ik bedoel, moet ik er soms op hopen dat Kyle tegen de tijd dat we daar zijn slechts één arm kwijt is? Of een been? En Kyle is...’ Ze wendde zich af zonder haar zin af te maken en ging bij het tafeltje uit de openslaande deuren naar de duisternis buiten staan staren.
Ze had natuurlijk gelijk. Het zag ernaar uit dat we maar heel weinig konden doen om Kyle intact terug te krijgen. Zelfs niet met alle geluk van de wereld, zelfs niet als mijn duizelingwekkende intellect ons mogelijkerwijs, voor hij aan de slag ging, naar hem toe zou leiden. En dan nog... Hoe lang zou Kyle het volhouden? Waarschijnlijk had hij wel een soort training gehad om met dit soort dingen om te gaan, en hij wist wat eraan zat te komen, dus...
Maar wacht eens even. Ik deed mijn ogen dicht en dacht erover na. Dokter Danco wist dat Kyle een professional was. En, zoals ik Deborah reeds had uitgelegd, was het doel om het slachtoffer onherroepelijk in schreeuwende onherstelbare stukken te verdelen. Dus...
Ik deed mijn ogen weer open. ‘Deb,’ zei ik. Ze keek me aan. ‘Ik verkeer in de zeldzame positie dat ik een sprankje hoop te bieden heb.’
‘Gooi het eruit,’ zei ze.
‘Het is alleen maar een vermoeden,’ zei ik. ‘Maar ik denk dat de Demente dokter Kyle een tijdje te gast houdt zonder dat hij met hem aan de slag gaat.’
Ze fronste haar voorhoofd. ‘Waarom zou hij dat doen?’
‘Om het langer te laten duren en hem murw te maken. Kyle weet wat er gaat gebeuren. Hij zal zich schrap zetten. Maar stel je nu eens voor dat hij daar in het donker ligt, vastgebonden, dan gaat zijn fantasie aan het werk. En dus lijkt het mij niet uitgesloten,’ zei ik, mijn gedachten hardop uitsprekend, ‘dat eerst een ander slachtoffer aan de beurt is. De vermiste man. Kyle krijgt het allemaal te horen, de zagen, de scalpels, het kreunen en fluisteren. Hij ruikt het zelfs, hij weet dat het eraan zit te komen maar hij weet niet wanneer. Nog voor hij ook maar een teennagel verliest, is hij al half gek.’
‘Jezus,’ zei ze. ‘Is dat jouw idee van hoop?’
‘Absoluut. Want daardoor hebben we iets meer tijd om hem te vinden.’
‘Jezus,’ zei ze nog een keer.
‘Ik kan het mis hebben,’ zei ik.
Ze keek uit het raam. ‘Nee, Dex. Heb het nu maar eens niet mis, deze keer niet.’
Ik schudde mijn hoofd. Dit werd een puur geestdodende klus, totaal geen lol aan. Ik kon maar twee dingen verzinnen, en die moesten allebei tot de volgende morgen wachten. Ik keek de kamer rond op zoek naar een klok. Op de videorecorder stond: 00.00 00.00 00.00. ‘Heb je hier ook een klok?’
Deborah fronste haar wenkbrauwen. ‘Waar heb je een klok voor nodig?’
‘Om te kijken hoe laat het is,’ zei ik. ‘Dat doe je meestal met die dingen.’
‘Wat maakt dat nou in jezusnaam uit?’
‘Deborah, we hebben maar heel weinig informatie. We moeten teruggaan en het hele routineonderzoek waar Chutsky ons vanaf heeft gehaald alsnog doen. Gelukkig kunnen we met onze badge in de hand rondstruinen en rondvragen. Maar dat moet tot morgen wachten.’
‘Shit,’ zei ze. ‘Ik haat wachten.’
‘Kom, kom,’ zei ik. Deborah wierp me een zure blik toe, maar hield verder haar mond.
Ik hield ook niet van wachten, maar ik had dat de laatste tijd zoveel moeten doen dat het mij gemakkelijker afging. Hoe dan ook, we bleven tot zonsopgang in onze stoel zitten dezelen. En aangezien ik de laatste tijd van ons tweeën het meest huiselijk was, zette ik koffie voor ons — één kopje per keer, want Deborahs koffiezetapparaat was zo’n eenpersoonsding voor mensen die nauwelijks een sociaal leven hebben, die feitelijk helemaal geen leven hebben. In de koelkast vond ik niets wat ook maar in de verste verte eetbaar was, tenzij je een zwerfhond was. Erg teleurstellend. Dexter is een gezonde jongen met een snelle stofwisseling. Zo’n zware dag met een lege maag te moeten beginnen was geen prettige gedachte. Ik weet dat familie boven alles gaat, maar zou die niet na een ontbijt moeten komen?
Nou ja. Onverdroten Dexter zou dit offer wel weer brengen. Pure edelmoedigheid van de geest, en op een bedankje hoefde ik niet te rekenen, maar men doet wat men moet doen.
15
Dokter Mark Spielman was een rijzige man die er eerder uitzag als een gepensioneerde linebacker dan als een eerstehulparts. Maar hij was wel de dienstdoende arts geweest toen de ambulance Het Ding bij het Jackson Memorial-ziekenhuis had afgeleverd, en daar was hij helemaal niet blij mee. ‘Als ik ooit nog zoiets onder ogen krijg,’ zo vertelde hij ons, ‘ga ik met pensioen en teckels fokken.’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Je weet hoe het er op de eerste hulp van het Jackson aan toegaat. Het is een van de drukste. De gekste gevallen komen hier binnen, dit is nou eenmaal de meest doorgedraaide stad ter wereld. Maar dit...’ Spielman sloeg tweemaal met zijn knokkels op de tafel in de lichtgroene personeelskamer waar we met hem zaten te praten. ‘Iets heel anders,’ zei hij.
‘Wat is de prognose?’ vroeg Deborah aan hem, en hij keek haar scherp aan.
‘Maakt u een grapje?’ zei hij. ‘Er is geen prognose, en die komt er ook niet. Van het lichaam is er net genoeg over om het leven te handhaven, als je dat zo wilt noemen. En geestelijk?’ Hij hief zijn handen met de palmen omhoog op en liet ze op tafel vallen. ‘Ik ben geen zielenknijper, maar daar is niets meer van over, en er is geen sprake van dat hij ooit nog een enkel helder moment krijgt. De enige hoop die hem rest is dat we hem zo verdoven zodat hij niet meer weet wie hij is, totdat hij sterft. Laten we allemaal voor hem hopen dat dat snel zal zijn.’ Hij keek op zijn horloge, een heel mooie Rolex. ‘Gaat dit lang duren? Ik heb dienst, weet u?’
‘Zijn er in het bloed sporen van medicijnen aangetroffen?’ vroeg Deborah.
Spielman snoof. ‘Sporen? Jezus, dat bloed van die vent is een cocktailsaus. Zo’n mix heb ik nog nooit gezien. Er helemaal op gericht om hem wakker te houden en de fysieke pijn van de amputaties tegen te gaan, zodat hij niet dood zou gaan aan de shock van de meervoudige amputaties.’
‘Is u iets aan de sneden opgevallen?’ vroeg ik.
‘De man wist wat hij deed,’ zei Spielman. ‘Ze waren allemaal uitgevoerd met uitstekende chirurgische technieken. Maar dat kun je op elke medische opleiding ter wereld leren.’ Hij blies een adem uit en er trok even een verontschuldigende glimlach over zijn gezicht. ‘Sommige wonden waren zelfs al geheeld.’
‘Over hoeveel tijd hebben we het dan?’ vroeg Deborah aan hem.
Spielman haalde zijn schouders op. ‘Vier tot zes weken, van begin tot eind,’ zei hij. Hij heeft er minstens een maand over gedaan om die vent chirurgisch te ontleden, stukje bij beetje. Ik kan me niets gruwelijkers voorstellen.’