We liepen onze achterstand iets in, en het witte busje kwam ook steeds dichter bij de 4Runner. Maar Oscar meerderde weer vaart; negeerde een stopbord, waardoor wij voor een pick-uptruck moesten uitwijken die in een bocht zwenkte tijdens zijn pogingen de 4Runner en de bestelbus te omzeilen. De truck zwalkte klunzig om zijn as en botste op een brandweerpaaltje. Maar Debs klemde alleen maar haar kaken op elkaar, zwenkte om de vrachtwagen heen het kruispunt over, het getoeter en de fontein water uit het brandweerpaaltje negerend, en bij het volgende huizenblok kwam ze weer dichterbij.
Een paar straten voor Oscar uit zag ik bij een groot kruispunt een verkeerslicht op rood staan. Zelfs van hieraf kon je zien dat zich gestaag een verkeersstroom naar het kruispunt bewoog. Natuurlijk heeft niemand het eeuwige leven, maar als ik er iets over te zeggen had, zou ik toch zeker niet op deze manier dood willen gaan. Tvkijken met Rita leek plotseling een stuk aantrekkelijker. Ik deed mijn best om een beleefde, maar overtuigende manier te bedenken om Deborah over te halen te stoppen en even de rozengeur op te snuiven, maar net toen ik mijn machtige brein het meest nodig had, liet die het afweten en voor ik het weer op gang kreeg, naderde Oscar het kruispunt.
Het was heel goed mogelijk dat Oscar deze week naar de kerk was geweest, want het licht sprong op groen toen hij over het kruispunt schoot. De witte bestelbus volgde dicht achter hem, die hard moest remmen om een door rood rijdende, kleine, blauwe auto te ontwijken, en toen was het onze beurt terwijl het licht nu helemaal op groen stond. We zwenkten om de bestelbus heen en haalden het bijna... maar dit was tenslotte Miami, en een cementtruck reed achter de blauwe auto door rood en kwam recht op ons af. Ik slikte hevig toen Deborah op de rem stond en om de truck zeilde. We stootten hard tegen de stoeprand en de twee linkerwielen reden even over de stoep voor ze weer op de weg stuiterden. ‘Heel fijn,’ zei ik, toen Deborah weer wegspurtte. En het zou best eens zo kunnen zijn dat ze de tijd had genomen om me voor mijn compliment te bedanken, ware het niet dat het witte busje precies dat moment had gekozen om van ons oponthoud te profiteren, weer naast ons op te duiken en naar ons toe zwenkte. De achterkant van onze auto schoot naar links, maar Deborah vocht om op de weg te blijven.
De bestelbus beukte opnieuw op ons in, harder nu, vlak achter mijn deur, en terwijl ik voor de klap wegdook, vloog het portier open. Onze auto zwenkte en Deborah remde, misschien niet de beste strategie, want op hetzelfde moment accelereerde de bus en deze keer sloeg hij zo hard tegen mijn deur dat die losschoot en wegstuiterde, met een ferme klap tegen het achterwiel van de bestelbus aan sloeg en als een misvormd wiel vonken schietend wegrolde.
Ik zag dat de bestelbus licht wiebelde en hoorde het ratelende geluid van een lekke band. Toen sloeg de muur van wit nog één keer tegen ons aan. Onze auto bokte hevig, slingerde naar links, stuiterde naar de berm en brak door een hek dat de zijweg van het talud van de I-95 scheidde. We tolden rond alsof onze banden van boter waren. Deborah vocht met opgetrokken lippen met het stuur en we haalden het bijna over de afslag. Ik was deze week níét naar de kerk geweest, en toen we met onze voorwielen tegen de wegrand aan de overkant van de afrit tot stilstand kwamen, botste een grote, rode suv tegen onze achterbumper. We schoten de grassige berm tussen autoweg en afrit op waar in het midden een grote vijver was. Ik had slechts een ogenblik om te zien dat de nachtelijke hemel in de plaats leek te komen van het gekortwiekte gras. Toen sprong de auto hevig op en explodeerde de airbag aan passagierszijde in mijn gezicht. Ik had het gevoel alsof ik een kussengevecht met Mike Tyson had uitgevochten; ik was nog steeds verbijsterd toen de auto op z’n kop rolde, in de vijver belandde en het water naar binnen stroomde.
20
Ik ben niet te verlegen om mijn bescheiden talenten te erkennen. Ik geef bijvoorbeeld met alle liefde toe dat ik bovengemiddeld slimme opmerkingen kan maken, en ik heb ook een zekere flair zodat mensen me mogen. Maar heel eerlijk gezegd, ben ik er ook meer dan toe bereid mijn tekortkomingen te bekennen, en nadat ik bij mezelf te rade was gegaan, kon ik niet anders dan toegeven dat ik absoluut niet goed ben in het inademen van water. Terwijl ik daar verdwaasd aan mijn autogordel hing, het water naar binnen zag gutsen en om mijn hoofd zag kolken, begon het erop te lijken dat dit een heel grote tekortkoming in mijn karakter was.
Het laatste wat ik van Deborah had gezien toen het water zich boven haar hoofd sloot, was niet bemoedigend. Ze hing roerloos in haar gordel, met haar ogen dicht en haar mond open, eigenlijk precies het omgekeerde van hoe ze normaal gesproken was, wat wellicht geen best teken was. Toen stroomde het water tot over mijn ogen en kon ik helemaal niets meer zien.
Ik mag ook graag denken dat ik goed reageer op onverwachte gebeurtenissen die zich zo nu en dan voordoen, dus ik was er vrij zeker van dat mijn plotselinge verbijstering en apathie het gevolg waren van het feit dat ik door elkaar was geschud en vervolgens tegen een airbag was gebotst. Hoe dan ook, ik hing naar het scheen een behoorlijke tijd ondersteboven in het water en ik schaam me te moeten toegeven dat ik vooral eenvoudigweg treurde om mijn eigen heengaan. Dierbare Dode Dexter, hij had zoveel in zich, wilde nog zoveel donkere medereizigers ontleden, en werd nu zo tragisch in de bloei van zijn leven weggerukt. Helaas, de Zwarte Ruiter, ik heb hem goed gekend. En de arme jongen stond eindelijk op het punt om te trouwen! Wat verschrikkelijk verdrietig, ik stelde me Rita in het wit voor, huilend bij het altaar, twee kleine kinderen snikkend aan haar voeten. Lieve kleine Astor, haar haar in een getoupeerde ballon opgestoken, een lichtgroene bruidsmeisjesjurk doorweekt van de tranen. En de stille Cody in zijn kleine smoking, starend naar de achterkant van de kerk en wachtend, terwijl hij aan ons laatste vistochtje dacht en zich afvroeg of hij ooit nog eens het mes erin zou zetten, het zachtjes omdraaide, het helderrode bloed op het lemmet zag borrelen en glimlachte, en dan...
Kalm aan, Dexter. Waar haal je dat nou weer vandaan? Een retorische vraag, natuurlijk, maar ik had niet het zachte geamuseerde gerommel van mijn oude, innerlijke vriend nodig om het antwoord te weten. Maar op zijn aanwijzingen legde ik een paar verspreide stukjes tot een halve puzzel, en realiseerde me dat Cody...
Is het niet merkwaardig waar we aan denken als we doodgaan? De auto had zich op zijn afgeplatte dak genesteld, deinde nu slechts zacht wiegend heen en weer en was helemaal vol water gelopen, zo dik en modderig dat ik het nog niet had kunnen zien als er een schot op het puntje van mijn neus zou worden afgevuurd. En toch kon ik Cody glashelder voor me zien, duidelijker dan de laatste keer dat ik met hem in dezelfde ruimte was geweest, en achter het scherpe beeld van zijn kleine gedaante torende een reusachtige zwarte figuur uit, een zwarte schim zonder gelaatstrekken, die op de een of andere manier leek te lachen.
Zou het? Ik zag weer voor me met hoeveel plezier hij het mes in zijn vis had gezet. Ik dacht na over zijn vreemde reactie op de vermiste hond van de buren; ongeveer hetzelfde als mijn reactie toen mij als jongen naar een hond uit de buurt werd gevraagd, die ik had meegenomen en waarmee ik had geëxperimenteerd. En ik herinnerde me dat ook hij net zo’n traumatische ervaring had gehad als ik, toen zijn biologische vader in een angstaanjagende, door drugs veroorzaakte woede hem en zijn zusje had aangevallen en hem met een stoel had geslagen.
Het was volslagen ondenkbaar om over na te denken. Een belachelijke gedachte, maar... Alles stukjes lagen er. Het werd perfect, in poëtische zin.