Mijn flat lag er nog net zo bij als ik hem had achtergelaten en dat was geruststellend. Omdat Deborah er niet meer verbleef, was zelfs het bed opgemaakt. Algauw zoemde mijn computer en begon ik aan mijn zoektocht. Eerst controleerde ik de onroerendgoeddatabase, maar er waren geen nieuwe transacties geweest die in het patroon van de andere pasten. Toch was het duidelijk dat dr. Danco ergens moest zijn. We hadden hem uit zijn van te voren geregelde schuilholen gejaagd en toch was ik er behoorlijk zeker van dat hij niet zou wachten om met Doakes en verder wie dan ook van Chutsky’s lijstje te beginnen.
Hoe stelde hij trouwens de volgorde van zijn slachtoffers vast? Naar leeftijd? Hoe kwaad ze hem hadden gemaakt? Of was het willekeurig? Als ik dat wist, was er ten minste een kans dat ik hem kon vinden. Hij moest ergens heen, en zijn soort operaties was niet iets wat je in een hotelkamer deed. Dus waar zou hij heen gaan?
Uiteindelijk kwam het toch niet door een door het raam gegooide steen die op mijn hoofd afketste, maar een heel klein idee sijpelde op de bodem van Dexters brein. Het was duidelijk dat Danco ergens heen moest om met Doakes aan het werk te gaan, en hij kon niet wachten tot hij een ander veilig huis had geregeld. De plek waar hij heen was gegaan moest zich wel binnen de contreien van Miami bevinden, dicht in de buurt van zijn slachtoffers, en hij kon het zich niet permitteren om de onzekere factoren van een willekeurig gekozen huis te riskeren. Een ogenschijnlijk leegstaand huis kon de volgende dag plotseling door toekomstige kopers worden overspoeld en als hij een bewoond huis zou nemen wist je nooit of neef Enrico niet de volgende dag op de stoep zou staan. Dus waarom ging hij dan niet gewoon naar het huis van zijn volgende slachtoffer? Hij moest wel denken dat Chutsky, de enige die tot nu toe van de lijst wist, een tijdje was uitgeschakeld en niet achter hem aan zou zitten. Door met de volgende op de lijst te beginnen, kon hij om zo te zeggen twee ledematen met één scalpel afsnijden; hij gebruikte het huis van zijn volgende slachtoffer om het werk aan Doakes af te maken en begon dan op z’n dooie akkertje aan de volgende.
Daar zat wel wat in en het was een veel concreter uitgangspunt dan de lijst namen. Maar zelfs als ik gelijk had, wie van de mannen was dan nu aan de beurt?
Buiten rolde de donder. Ik keek weer naar de namenlijst en zuchtte. Waarom was ik niet ergens anders? Zelfs galgje spelen met Cody en Astor was nog veel beter dan dit frustrerend geestdodende werk. Ik zou Cody erop moeten blijven wijzen dat hij eerst de klinkers moest raden. Dan zou de rest van het woord vanzelf in beeld komen. En als hij dat beheerste, kon ik hem andere, interessantere dingen leren. Heel merkwaardig om uit te kijken naar het onderwijzen van een kind, maar eerlijk gezegd popelde ik om ermee te beginnen. Jammer dat hij zich al over de hond van de buren had ontfermd; die zou een perfecte gelegenheid zijn geweest, als startpunt om hem over zowel veiligheid als techniek te instrueren. De kleine deugniet had nog zoveel te leren... Al die aloude lessen van Harry, doorgegeven aan een nieuwe generatie.
Terwijl ik nadacht over hoe ik Cody verder kon helpen, realiseerde ik me dat daar een prijskaartje aan hing, dat ik mijn verloving met Rita moest accepteren. Kon ik daar werkelijk mee doorgaan? Mijn zorgeloze vrijgezellenbestaan aan de wilgen hangen en me nestelen in een leven vol huiselijke heerlijkheid? Gek genoeg dacht ik dat ik ermee weg zou kunnen komen. Natuurlijk waren de kinderen wel een beetje opoffering waard en door Rita als permanente vermomming te gebruiken, kon ik me nog meer op de achtergrond houden. Gelukkig getrouwde mannen zijn bepaald niet geneigd het soort dingen te doen waar ik voor leef.
Misschien moest ik het maar doorzetten. We zouden wel zien. Maar natuurlijk was dit maar uitstel. Ik kwam geen stap dichter bij mijn avondje uit met Reiker en ook niet dichter bij het vinden van Danco. Ik riep mijn verstrooide verstand weer bij elkaar en keek naar de namenlijst: Borges en Aubrey waren klaar. Acosta, Ingraham en Lyle nog te gaan. Zich er nog altijd niet van bewust dat ze een afspraakje met dr. Danco hadden. Twee gehad, drie te gaan. Daar zat Doakes niet bij, die voelde op dit moment vast het lemmet, met op de achtergrond Tito Puentes dansmuziek, terwijl de dokter zich over hem heen boog met zijn o zo glanzende scalpel en de brigadier meevoerde door zijn amputatiedans. Dans met me, Doakes. Baila con migo, amigo, zoals Tito Puente het zou zeggen. Natuurlijk een beetje lastig om zonder benen te dansen, maar het is de moeite meer dan waard.
Intussen danste ik hier net zo zeker in rondjes als had de menslievende dokter een van mijn benen verwijderd.
Goed, laten we eens aannemen dat dr. Danco in het huis van zijn huidige slachtoffer was, Doakes niet meegerekend. Uiteraard wist ik niet wie dat kon zijn. Dus wat moest ik nu? Als wetenschappelijk onderzoek was uitgesloten, bleef een gelukkige gok over. Zo makkelijk als wat, lieve Dexter. Iene, miene, mutte...
Mijn vinger landde op het schrijfblok op Ingrahams naam. Nou, dat was dan besloten, ja? Absoluut. En ik was koning Olaf van Noorwegen.
Ik stond op en liep naar het raam waardoor ik zo vaak naar brigadier Doakes had staan kijken, aan de overkant geparkeerd in zijn kastanjebruine Taurus. Hij was er niet. En algauw zou hij feitelijk helemaal nergens zijn, tenzij ik hem vond. Hij wenste mij dood of in de gevangenis, en ik zou gelukkiger zijn als hij eenvoudigweg verdween, één stukje tegelijk of alles ineens, dat maakte niet uit. Daar stond ik dan overuren te draaien, maakte Dexters machtige mentale machinerie ontzagwekkende stappen om hem te redden — zodat hij me kon doden of in de gevangenis gooien! Is het nog een wonder dat ik het hele concept leven overgewaardeerd vind?
Wellicht getroffen door ironie gniffelde de bijna perfecte maan tussen de bomen door. En hoe langer ik naar buiten staarde, hoe meer ik het gewicht voelde van die verdorven ouwe maan, die het net onder de horizon zachtjes uitproestte en al heet en koud over mijn ruggengraat hijgde, me tot actie aanzette, tot ik merkte dat ik mijn autosleutels pakte en naar de deur liep. Waarom zou ik het tenslotte niet gewoon natrekken? Langer dan een uur zou het niet duren en ik hoefde mijn gedachtegang niet aan Debs en Chutsky uit te leggen.
Ik besefte dat ik het een aantrekkelijk idee vond, want het was gemakkelijk en snel, en als het iets opleverde zou ik op tijd terugkeren naar mijn zwaarbevochten vrijheid voor het speelafspraakje met Reiker van morgenavond. Sterker nog, ik begon behoorlijk trek te krijgen in een voorgerecht. Waarom zou ik me met dr. Danco niet een beetje warmlopen? Wie kon het mij aanrekenen dat ik dingen met hem deed die hij maar al te graag met anderen deed? Als ik Doakes moest bevrijden om Danco te pakken te krijgen, nou ja, niemand heeft ooit gezegd dat het leven perfect was.
En zo reed ik via Dixie Highway naar het noorden, en daarna de I-95 helemaal af naar de 79th Street Causeway en verder naar de omgeving van Normandy Shores van Miami Beach, waar Ingraham woonde. Het was donker toen ik de straat inging en langzaam langs het huis reed. Op de oprit stond een donkergroene bestelbus geparkeerd, die heel erg leek op de witte die Danco een paar dagen geleden in de prak had gereden. Hij stond naast een zo goed als nieuwe Mercedes en viel in deze chique buurt erg uit de toon. Wel wel, dacht ik. De Zwarte Ruiter begon me mompelend aan te sporen, maar ik nam de bocht langs het huis en stopte pas bij een vrije parkeerplek.
Te oordelen naar het soort buurt hier, hoorde de groene bus hier niet thuis. Natuurlijk kon het zo zijn dat Ingraham wat stucwerk liet doen en dat de werklui hadden besloten te blijven tot de klus geklaard zou zijn. Maar dat leek me niet waarschijnlijk, en dat gold ook voor de Zwarte Ruiter. Ik pakte mijn telefoon en belde Deborah.
‘Ik denk dat ik iets heb gevonden,’zei ik toen ze opnam.