En dat had hij gedaan. Hij was me naar mijn leger gevolgd en had beelden geschoten terwijl Dexter aan het spelen was, en dat was dat.
Mijn vinger stuiptrekte bijna onwillig op de muis en ik bekeek de video nogmaals.
Ik was het nog steeds. Op de video. Dat was ik.
Ik haalde diep adem en liet de zuurstof zijn magische werk met mijn denkproces doen, of wat ervan over was. Dit was een probleem, dat was een ding dat zeker was, maar als elk ander probleem bestond er een oplossing voor. Tijd om de logica uit de kast te halen, de volle kracht van Dexters ijzige biocomputer op het probleem los te laten. Wat wilde deze vent? Waarom had hij dit gedaan? Het was duidelijk dat hij een reactie van me wilde, maar welke? Het lag het meest voor de hand dat hij op wraak uit was. Ik had zijn vriend vermoord, zijn partner? Minnaar? Het maakte niet uit. Hij wilde me laten weten dat hij wist wat ik had gedaan, en, en…
En hij had de clip naar me toegestuurd, niet naar iemand die er waarschijnlijk iets mee zou doen, zoals rechercheur Coulter. Wat betekende dat dit een persoonlijke uitdaging was, iets wat hij niet in de openbaarheid zou brengen, nog niet, althans.
Behalve dat het wél in de openbaarheid was, het stond op YouTube, en het was slechts een kwestie van tijd voordat iemand anders erop stuitte en de clip zag. En dat betekende dat de factor tijd een rol speelde. Dus wat probeerde hij te zeggen? Vind mij voordat zíj jóú vinden?
Tot zover oké. Maar wat dan? Een duel, zoals ze dat in het Oude Westen deden; met de cirkelzaag in de aanslag tien passen doen? Of wilde hij me alleen maar martelen, achter me aan zitten tot ik een fout zou maken, of totdat hij zich ging vervelen en het hele gedoe naar het avondnieuws zou sturen?
Het was genoeg om ten minste de schijn van een beginnende paniek te veroorzaken. Maar Dexter was uit hardhout gesneden. Hij wilde dat ik hem zou proberen te vinden, maar hij wist niet dat ik een graad heb in zoeken. Zelfs als ik maar half zo goed was als de bescheidenheid me gebiedt te zeggen, dan zou ik hem heel wat sneller vinden dan hij dacht. Oké, als Weiss wilde spelen, dan zou ik meespelen.
Maar we zouden het spel volgens Dexters regels spelen, niet volgens die van hem.
20
Eerst de belangrijkste dingen, dat is altijd mijn motto geweest, vooral omdat het tenslotte absoluut nergens op slaat als de belangrijkste dingen op de tweede of derde plaats zouden staan, want dan zouden ze niet het belangrijkste zijn, wel? Maar toch, clichés bestaan om de dommen soelaas te bieden, niet om echt iets te betekenen. Aangezien ik me momenteel wat zwakjes tussen de oren voelde, haalde ik uit die gedachte enige troost terwijl ik de politiedossiers over Brandon Weiss opzocht.
Er was niet veel, een parkeerboete die hij had betaald en de aanklacht die het toeristenbureau tegen hem had lopen. Er liepen geen gerechtelijke bevelen tegen hem, en behalve een rijbewijs had hij geen speciale vergunningen, geen vergunning voor een vuurwapen en trouwens ook niet voor een verborgen cirkelzaag. Zijn adres kende ik al, dat was waar Deborah was neergestoken. Een beetje doorgraven leverde een vorig adres in Syracuse, New York, op. Daarvoor had hij in Montreal, Canada, gewoond. Een snelle check leerde me dat hij nog altijd Canadees staatsburger was.
Daar vond ik geen echte aanwijzingen; niets wat kon doorgaan voor welk aanknopingspunt ook. Dat had ik eigenlijk ook niet verwacht, maar mijn werk en mijn pleegvader hadden erop gehamerd dat grondig onderzoek van tijd tot tijd loont. Dit was nog maar het begin.
De volgende stap, Weiss’ e-mailadres, was lastiger. Met een beetje illegaal manoeuvreren, kwam ik op de abonneelijst van AOL en kwam ik een stukje verder. Als thuisadres stond daar nog steeds het Design District vermeld, maar er stond ook een mobiel nummer bij. Ik schreef het op voor het geval ik het later nodig zou hebben. Los daarvan kwam ik hier ook niet verder. Eigenlijk verbazingwekkend dat een organisatie als AOL verzuimd had eenvoudige en cruciale vragen te stellen als: ‘Waar zou u zich verschuilen als Dexter achter u aan kwam?’
Maar niets wat de moeite van het doen waard is, is gemakkelijk, alweer zo’n fascinerend, stom cliché. Tenslotte is ademhalen behoorlijk gemakkelijk, meestal althans, en ik denk dat veel geleerden het met me eens zijn dat je er knappe winsten mee scoort. Hoe dan ook, van het AOL-dossier werd ik ook niet veel wijzer, behalve dan het telefoonnummer, dat ik als laatste redmiddel in de wacht zette. De gegevens van het telefoonbedrijf zouden me voor het merendeel hetzelfde vertellen als die van AOL, maar er was een kans dat ik de locatie van de mobiele telefoon zelf kon opsporen, een truc die ik wel vaker had uitgehaald. Onder andere toen ik brigadier Doakes op het nippertje van een chirurgische aanpassing had gered.
Zonder speciale reden keerde ik weer naar YouTube terug. Misschien wilde ik gewoon nog een keer naar mezelf kijken, ontspannen en mezelf zijn. Ik had het tenslotte nooit eerder gezien, en nooit verwacht te zullen zien. Dexter in actie, zoals alleen hij dat kan. Ik bekeek de video nog één keer, me erover verwonderend hoe elegant en natuurlijk ik overkwam. Hoe ik met zo’n schitterend gevoel voor stijl de zaag naar de camera zwaaide. Prachtig. Een ware kunstenaar. Ik zou meer filmwerk moeten doen.
En daarmee schoot een volgende gedachte mijn traag ontwakend brein binnen. Naast het videoschermpje lichtte een e-mailadres op. Ik wist niet echt veel van YouTube, maar ik wist wel dat als een e-mailadres oplichtte, dat ergens heen ging. Dus klikte ik erop en bijna onmiddellijk verscheen er een oranje achtergrond op het scherm en was ik op een persoonlijke YouTube-pagina. In grote, felle letters stond boven aan de pagina: HET NIEUWE MIAMI. Ik scrolde een stukje omlaag naar een box waarop stond: VIDEO’S (5), met een rijtje thumbnails van elke video. De video waarop mijn rug te zien was, was nummer vier.
In een poging systematisch te werk te gaan en niet domweg opnieuw de meeslepende vertoning van mezelf te gaan bekijken, klikte ik op de eerste, waarop een mannengezicht in een walgende grimas was vertrokken. De video begon en de titel verscheen opnieuw in felle letters: HET NIEUWE MIAMI — DEEL 1.
Daarna volgde een heel mooi shot van een weelderige tropische begroeiing bij zonsondergang — een rij prachtige orchideeën, een vlucht vogels die op een meertje landde — en toen zoomde de camera uit om het lijk dat we in Fairchild Gardens hadden gevonden te laten zien. Buiten de camera klonk een verschrikkelijk gegrom, een enigszins verwrongen stem zei: ‘O, jezus,’ en toen volgde de camera zijn rug terwijl de spreker een doordringende kreet slaakte. Die klonk me merkwaardig bekend in de oren. Even was het een raadsel voor me, en ik zette de video stil, spoelde terug en speelde de kreet opnieuw af. Toen wist ik het; het was dezelfde kreet die op de eerste video te horen was, die we op het toeristenbureau hadden gezien. Om welke vreemde reden dan ook had Weiss hier die kreet weer gebruikt. Mogelijk wilde hij het als handelsmerk gebruiken, zoals McDonald’s steeds dezelfde clown gebruikt.
Ik startte de video weer, de camera bewoog zich in de menigte op het parkeerterrein van Fairchild Gardens, terwijl alleen de geschokte, walgende en nieuwsgierige gezichten eruit werden gepikt. Opnieuw wervelde het scherm en werden al die expressieve gezichten in een rij neergezet met op de achtergrond het openingsshot van de ondergaande zon en de begroeiing, en de letters boven aan de pagina:
HET NIEUWE MIAMI: VOLMAAKT NATUURLIJK
Hoe dan ook, elke overgebleven twijfel die ik had over Weiss’ schuld was daarmee verdwenen. Ik was er heel zeker van dat de andere video’s de andere slachtoffers zou tonen, compleet met shots van de reacties in de menigte. Maar om grondig te werk te gaan besloot ik ze allemaal in volgorde te gaan bekijken, alle vijf…