ПОКЛІЧ КРЭЎНАСЦІ
У чэрвені 1962 года Ніна Іванаўна ў складзе турысцкай групы адправілася ў падарожжа — круіз па Дунаі, Тады, пасля дзесяцігоддзяў «жалезнага занавесу», у часы «хрушчоўскай аддігі», гэта пачало рабіцца модным — азнаямляльныя паездкі за мяжу. Мне з цяжкасцю ўдалося ўгаварыць яе на гэта сціплае дзесяцідзённае падарожжа. Сам я тым часам збіраўся з сябрамі-пісьменнікамі на Далёкі Усход. У плане круізу я ўбачыў гарады, у якіх будзе спыняцца група, і сярод іх, з адхіленнем ад Дунаю, сталіцу Чэхаславацкай рэспублікі — Прагу. Успомніў, натуральна, што там жыве знакаміты беларускі спявак Міхась Забэйда-Суміцкі — жывая легенда нашага нацыянальнага пеўчага мастацтва, яго прызнаная светам слава. Імя Забэйды было мне вядома даўно, у апошнія гады я не аднойчы гутарыў пра яго з Максімам Танкам, Рыгорам Шырмам, з некаторымі сябрамі-равеснікамі. Азарыла ідэя: трэба, каб Ніна Іванаўна, будучыў Празе, знайшла магчымасць абавязкова наведаць славугага земляка. Адрас Забэйды ўзяў у знаёмага літаратуразнаўцы А. Мажэйкі, які быў звязаны з Чэхаславакіяй сваімі навуковымі інтарэсамі i праз гэта меў сувязі з Міхасём Іванавічам. Просьба мая была вельмі гарачай, i Ніна Іванаўна паабяцала ўсімі праўдамі i няпраўдамі атрымаць ад кіраўніка групы (а мы ведаем, каго назначалі кіраўнікамі) дазвол на сустрэчу. Ужо ў самой Празе, раніцай, Ніна Іванаўна заявіла кіраўніку, што ёй трэба кроў з носу пабачыцца вось з такім чалавекам i яна вымушана дзеля гэтага ахвяраваць экскурсіяй па гораду, можа, неўсёю, але палавінай дня напэўна. Кіраўнік, відаць, зразумеўяе просьбу-заяву па-свойму, відаць, падумаў, што ў Мінску яму не ўсё сказалі, i спачатку збянтэжыўся, але паколькі турыстка была членам КПСС, — не запярэчыў. А, можа, і чалавек быў добры, разумны, i ведаў, хто такі Міхась Забэйда: не толькі беларус-эмігрант, але i гонар нацыі.
Калі ў траўні наступнага года ў Беларусі рыхтаваліся да прыезду Забэйды на гастролі, Ніна Іванаўна апублікавала да гэтай падзеі ў газеце ЛіМ невялікі артыкул «Чакаем яго песень» (пад сваім дзявочым прозвішчам Н. Кавалёва). У артыкуле засведчыла:«Будучы летась у складзе турысцкай групы ў братняй Чэхаславакіі, мне давялося сустрэцца i пагутарыць з нашым дарагім земляком, які праславіў на ўвесь свет сваім цудоўным выкананнем лепшыя ўзоры беларускай народнай песеннай творчасці». «Давялося сустрэцца i пагутарыць» — i ўсё. I ні слова пра самую сустрэчу i гутарку. Інфармацыя наколькі звышсціслая, настолькі i звышсціплая. Бо насамрэч на сустрэчу пайшоў амаль увесь дзень, пабачыць выдатнасці Прагі ёй не выпала. Так, амаль цэлы дзень Ніна Іванаўна прабыла ў гасцях у Забэйды. Апавядала, вярнуўшыся: «Два разы спускаліся ўніз, у кавярню, піць каву, у яго там свой персанальны столік. Мне ён амаль нічога не даў сказаць — я толькі слухала. Каб ты пабачыў, як яму хацелася выгаварыцца! Гаварыў і гаварыў, не запыняючыся, і пра многае перажытае, ад часоў маленства, і пра свае сцэнічныя поспехі ў вялікіх тэатрах свету, а найбольш, мабыць, пра свае сённяшнія балючыя клопаты. Як яму не хапае людзей з Радзімы і самой Радзімы, духу-водару яе, як моцна прамаўляе ў ім покліч крэўнасці! Ён спяшаўся не толькі выгаварыцца, але і выспявацца — з дапамогай пласцінак (на яго мове — кружэлак, ці плітак). Сёе-тое выканаў і жывым голасам, з нашых народных, з яго рэпертуару...» Мяркуючы па ўсім, ён быў незвычайна рад сустрэчы з зямлячкай і ў знак удзячнасці лёсу абрынуў на яе, ва ўзнагароду, цэлы лівень аповедаў і спеваў. Падараваў і вялікую кружэлку з запісамі яго любімых беларускіх народных песень. А Ніна Іванаўна яму — мой зборнік «Неспакой» і здымак, на якім нас трое: яна, я і сын Сяргей.
I вось чым яшчэ была ўражана Ніна Іванаўна ў часе гэтай незабыўнай сустрэчы. «Ты знаеш, у яго вельмі адметная мова — не наша сучасная, якою мы тут гаворым, а якаясьці трохі архаічная, ці што. Гэта заўважаецца і ў лексіцы, і ў сінтаксісе, у інтанацыі. Наогул, нейкі трохі іншы стыль гаворкі. I стыль адносін, зваротаў іншы — і да людзей, назірала ў кавярні, і да мяне як да госці. Нешта вельмі нашае, але ці старамоднае, ці сапраўды шляхетнае, забытае намі? Я ніколі тут не сустракалася з такім стылемгаворкіі пачцівасці...» Мне, больш начытанаму ў заходнебеларускай, віленскай прэсе, гэта было зразумела. Тое маўленне, той стыль мы туг, у БССР, на працягу дзесяткаў гадоў трацілі. I ўрэшце амаль страцілі.
Пасля той сустрэчы ў Празе на наш адрас у Мінску пачалі прыходзіць ад Забэйды лісты. Завязалася перапіска, якая цягнулася цэлых трынаццаць гадоў. Лісты адрасаваліся або Ніне Іванаўне, або нам абоім, або мне. («Даражэнькая Ніна Іванаўна!», «Дарагія сябры Гілевічы!», «Дарагі Ніл Сямёнавіч!») Паступова гэтае ліставанне стала пераважна маім клопатам. Выканаўшы маю просьбу — (кантакт з М. I. Забэйдам быў устаноўлены), Ніна Іванаўна няйначай як палічыла сваю місію ў асноўным выкананай, далей няхай вядзе рэй той, хто быў ініцыятарам. Дарэчы, яе першыя словы пры суетрэчы са знакамітасцю былі: «Я — жонка паэта і фалькларыста Ніла Гілевіча і зайшла да вас па яго просьбе». Прызнацца, лістоў я паслаў Міхасю Іванавічу няшмат, часцей адпраўляў віншавальныя тэлеграмы і паштоўкі, і абавязкова — свае новыя кнігі паэзіі, манаграфіі па фалькларыстыцы і зборнікі выдаваных мною беларускіх народных песень.