Але гэта — асобная старонка ўжо ўласна маёй біяграфіі, а я хацеў бы тут яшчэ трохі сказаць пра моманты, якія датычаць перш за ўсё Ніны Іванаўны. У першым жа лісце, адрасаваным ёй, Міхась Іванавіч повен і захаплення і ўдзячнасці сваёй новай знаёмай зямлячцы. «Вы, напэўна, заўважылі, што калі мы прачытаем добрую кнігу, убачым харошы фільм (кінакарціну), праслухаем прыгожую песню, то нам хочацца быць лепшымі. Вось такое ж самае ўражанне зрабіла на мяне і Ваша пісьмо. (...) Вельмі-вельмі Вам дзякую за харошыя, шчырыя, душэўныя словы, якімі Вы мяне абдарылі. Вы ведаеце, мая мастацкая дарога не была лёгкай... Часта я сябе пытаўся, ці не заблудзіў, ці не памыліўся, ідучы па ёй. Але словы, падобныя Вашым, адказваюць мне, што так і трэба было рабіць, і дадаюць мне сілы да далейшае працы, узмацняюць веру ў чалавека, якую я не раз траціўці мог страціць...» (15.07.1962). Ліст ад 22.10 таго ж года: «У першую чаргу вітаю Вас з перамогай, што значыць з аспірантурай. Вельмі рад, што Вы выбралі сабе «Беларускую мову», якая і спеўная і мілагучная, але вельмі-вельмі патрабуе распрацоўкі. Калі б я быў малодшы, дык зрабіў бы тое самае, што і Вы зрабілі». I далей: «Я ўжо Вам казаў, што да пісання я «цяжкі», але затое многа-многа аб Вас, маіх дарагіх суайчынніках, думаю. Справа ў тым, што мне прадпісана памалу, але шмат хадзіць. Вось у такія хвіліны я Вам і «пішу», размаўляю з Вамі, і калі б Вы ўсё гэта «прачыталі», дык напэўна маглі б знайсці і нешта цікавае.(...) За Ваша другое пісьмо (без даты) шчыра дзякую: чытаючы яго, адчуваеш цяпло на душы. З тых, каго Вы «заразілі» Забэйдам, напісаў мне адзін Саламевіч I. Ул.». Далей Міхась Іванавіч палічыў патрэбным паведаміць, што гэны здымак, на якім нас трое (Н. I., я і Сяргей), «стаіць у мяне на раялі разам з іншымі выдатнымі суайчыннікамі (Глебка, Танк, Шырма, Александроўская і інш.)». Дарэчы, пра гэта — што здымак на ганаровым месцы — казалі нам і сябры, якія пабывалі ў Забэйды пазней.
У лісце за 28.XII. 1962 Забэйда піша: «Дарагія Гілевічы! Вельмі мяне парадавала, што ўспомнілі. I я ўспамінаю Вас часта, а лепш кажучы, у думках бываю больш з маімі дарагімі суайчыннікамі, чым з тымі, хто блізка мяне. (...) Нашы пісьменнікі і паэты часта мяне падтрымліваюць. Напішыце мне больш аб сабе. Ці Сяргей усё яшчэ кажа: «Пастаў Забэйду»? Пацалуйце яго за мяне (люблю дзяцей!)». Відаць, Ніна Іванаўна штось пытала ў Забэйды наконт яго архіву, бо ў лісце за 03.02.1963 г. М. I. піша: «Беларускаму Музею (архіву) памагу, чым змагу, і без грошай: пакуль што маю, што есці». Праз колькі дзён Ніна Іванаўна атрымала ад яго яшчэ адзін ліст. «За 7 ліпеня (дзень спаткання ў Празе. — Н. Г.) мне дзякаваць не трэба: Вы ж прыблізілі да мяне Радзіму, аб якой цяпер яшчэ больш думаю, чым раней». Вельмі важнае прызнанне! Можна і паганарыцца.
У траўні 1963 года Міхась Забэйда прыехаў—нарэшце! — на гастролі ў Беларусь. «На гастролі» — сказана занадта гучна: адбыліся ўсяго тры-чатыры канцэрты. Праўда, яны праходзілі з фурорам, поспех быў незвычайны. А мне не пашанцавала: ні пабачыць, ні паслухаць Забэйду не змог, — быў у Балгарыі. На пероне, у дзень прыезду Забэйды, разам з Шырмам і Танкам, сустракала яго і Ніна Іванаўна, з шыкоўным букетам кветак. I ўручыла газету ЛіМ са сваім артыкулам пра яго. У артыкуле, між іншага, гаварылася: «Значэнне М. Забэйды ў справе папулярызацыі беларускай песеннай культуры вельмі вялікае і яго нельга пераацаніць. (...) Шкада, што да гэтага часу ў нас не знойдзеш у продажы пласцінак з запісамі беларускіх песень у выкананні М. Забэйды». Не сказаць гэтага Ніна Іванаўна не магла.
Па ад'ездзе Міхася Іванавіча з Беларусі перапіска працягвалася. «Ужо два тыдні, як я сяджу ў спакойнай Празе, і кветкі Вашы ўжо апалі, але той шчыры, сардэчны прыём, з якім я спаткаўся на Радзіме, астанецца ў памяці назаўсёды. I пра «дундукоў» забыўся. Шкада толькі, што так мала ўдалося зрабіць у параўнанні з тым, колькі зрабіць хацелася. Ні радыё, ні тэлебачанне не змаглі выкарыстаць. А колькі новых людзей змаглі б яшчэ пачуць нашу прыгожую жывую песню. А грампласцінкі?! Таксама—нічога. А час уцякае! I мой жыццёвы акраец танчэе...» (Ліст за21.06.1963). У адным з наступных лістоў піша: «Вельмі шкадую, што на канцэрце ні разу не быў Ніл Сямёнавіч. Я ж для яго ўключыў у праграму «Чырвоную калінаньку» (29.ХІ. 1963). I маё шкадаванне было вялікае: была страчана, як аказалася, адзіная магчымасць спаткацца. Другой, на вялікі жаль, не выпала. Шмат гадоў я прыносіў на практычныя заняткі па фальклору яго «кружэлку», каб студэнты паслухалі і зразумелі, які гэта Божы цуд — беларуская народная песня. Ён ведаў пра гэты мой педагагічны клопат і высока яго цаніў. Добрыя водгукі я атрымліваў ад Міхася Іванавіча і на пасыланыя яму мае кнігі. «Дарагі Ніл Сямёнавіч! Шчыра Вам дзякую за Ваш новы зборнік «А дзе ж тая крынічанька». Чытаў і чытаю з асалодай, з захапленнем. Якая мілагучнасць, колькі музыкі ў Вас у нашай роднай матчынай мове! Ваш верш — гэта песня, якая так і льецца з душы. Я меў білет на вячэрні канцэрт, але як пачаў чытаць Вашу кнігу, так і астаўся ўдома. I на сэрцы стала лягчэй. «Адну трывогу ўсё ж не заглушу: А колькі родных танцаў, родных песень Тым часам будзе на адну душу?» (23.03.73). «Шчыра дзякую за кніжку «Песні сямі вёсак». Добрая праца! I патрэбная, і цікавая. Якія каштоўнасці там знаходзяцца! (...) Не раз у бяссонныя ночы лезуць у голаў думкі: каму патрэбна была мая праца? Колькі энергіі і часу каштавала пашырэнне і наспяванне на пліткі нашых песень! А хто іх чуе? І таму парадавалі мяне Вашы радкі: «У тым, што гэта кніга выйшла, ёсць і Ваша вялікая заслуга: Ваша песня натхняла мяне ў працы!» (07.07.1973).