З гэтага часу яе першым клопатам стаў клопат маці. Малечыя, школьныя і студэнцкія гады Сяргея прайшлі пад яе шчыльнай апекай. Што да мяне — памочнік ёй тут я быў слабаваты. Ну дзе ж там! Усё іншыя, іншыя клопаты, на сям'ю часу не застаецца. А як яна радавалася, калі бачыла нас з сынам у праявах узаемнай любові. Была проста неймаверна шчаслівая. «Ну прадаўжайце, прадаўжайце! — прасіла. — Вы ж яшчэ "Над абрывам вецер" не пелі». I мы прадаўжалі. Малы (было пяць гадоў) садзіўся мне на жывот, тварам да твару, і мы пачыналі ўдвух спяваць ужо развучаныя ім беларускія песні. Як ён шчыра саліраваў, калі я на хвілінку знарок замаўкаў. I дагэтуль чую яго праніклівы, дрыготкі ад перажывання галасок: «Хвалі ў падарунак вынеслі з сабою, кінулі на бераг цела хлапчука». Каля сарака песень засвоіў такім чынам, многія, як аказалася, наўсё жыццё. У чатыры гады Сяргей ужо досыць бегла чытаў. У пяць — пачаў пісаць, спярша друкаванымі літарамі, вершы і апавяданні, — па ўзорах, зразумела. Захавалася каля двухсот яго вершаў, напісаных ва ўзросце ад пяці да дзесяці гадоў. У дванаццаць — праявіў цікавасць да славенскай мовы (кніжак і слоўнікаў у бацькі было шмат) і пераклаў на беларускую дзве маленькія казачкі. На маё здзіўленне — дакладна і з чуццём да слова. Натуральна, бацька быў усцешаны яго захапленнем і параіў сыну занесці пераклады ў «Вясёлку». Няхай, падумаў, падтрымаюць цікавасць падлетка да філалогіі, да роднага слова. На вялікі жаль, не падтрымалі. Тры мудрыя дзяды-педагогі — Васіль Вітка, Сяргей Грахоўскі і Алесь Пальчэўскі — і думкі не дапусцілі, што Сяргей пераклаў казачкі сам. Праз колькі дзён С. Грахоўскі яшчэ і прысарамаціў мяне: «Прабачце, але вы дарэмна гэта зрабілі. Не можа хлапчук так дасканала перакласці». Я быў як кіпенем ашпараны такім абвінавачваннем. «Не можа? Можа, Сяргей Іванавіч, можа! У дванаццаць гадоў — можа. Калі пачаў з чатырох гадоў авалодваць на пісьме родным словам — можа!»
Прыкладна тады ж зайшоў неяк да мяне сусед Іван Навуменка (жылі дзверы ў дзверы), і я прачытаў яму атрыманы з Нарачы ліст Сяргея — дзеля нейкае дэталі ў змесце. На дэталь Іван Якаўлевіч не зрэагаваў, а са здзіўленнем-недаўменнем спытаў: «Дык што, ён у вас гэтак складна і без памылак піша па-беларуску? Ды не можа быць! Відаць, нехта надыктаваў яму». I зноў адказаў, які С. Грахоўскаму: «Можа, Іван Якаўлевіч, можа! Калі пачаў авалодваць родным пісьмом у чатыры, то ў дванаццаць — можа!»
Помню, як мы з Нінай Іванаўнай чыталі лісты Сяргея, якія ён, вучань VI—VII класа, прысылаў нам з Нарачы ў дом творчасці «Кактэбель». Мы іх не аднойчы перачытвалі, мы былі па-сапраўднаму ўсцешаныя, што ён такім натуральным, нязмушаным складам апавядае пра свае нарачанскія прыгоды. Ды з якім пачуццём гумару, з дасціпнай самаіроніяй...
Для чаго апавядаю пра ўсё гэта — і пра вершы, і пра пераклады, і пра лісты? Для таго, каб, цяжка ўздыхнуўшы, сказаць: двое філолагаў не пастараліся скіраваць свайго нашчадка на шлях, які абралі ў маладосці самі. Па нейкіх незразумелых, але яўна несправядлівых законах лёсаўтварэння Сяргей паступіў на біяхімічнае аддзяленне БДУ, стаў кандыдатам хімічных навук і ўжо чвэрць веку працуе па прафесіі — сумленна, самааддана, з вялікім пачуццём адказнасці.
Цяпер усе мае надзеі на ўнука Багдана. Калі не стала Ніны Іванаўны, яму было сем гадкоў. Як мала адвёў ёй Бог часу на радасць сустрэч з унукам, на радасць падаравання яму сонечных скарбаў сваёй душы! Гэта трэба бачыць было, як яна гуляла з ім у «поезд» (некалькі паваленых і ссунутых упрытык крэслаў і табурэтак, на першай — ён, машыніст), як дасціпна і вынаходліва праяўляўся яе дзівосны педагагічны талент! Якая ішла імправізацыя займальнага і ў той жа час выхаваўчага сюжэта! Пра гэта самы раз асобнае апавяданне напісаць, — напэўна б, мела ў малых чытачоў поспех.