ЯЕ ЛЮБІМЫЯ ПІСЬМЕННІКІ
Усе тэксты мастацкай літаратуры Ніна Іванаўна, у адрозненне адчытача «звычайнага», «масавага», чытала і як філолаг — у самым шырокім значэнні слова, г. зн. і як літаратуразнаўца, і як лінгвіст, знаўца законаў развіцця мовы, яе гісторыі, пытанняў культуры мовы і стылістыкі. Чытала, як і ўсе, каб лепш спазнаць жыццё, чалавека, сучасную рэчаіснасць і мінуўшчыну. Гэта — па-першае. А па-другое — каб адчуць эстэтычную насалоду, каб убачыць мастака слова, убачыць МОВУ. Убачыць адметны стыль. Абавязкова! Таму і чытала толькі з алоўкам у руцэ. Хоць бы сабе і позна вечарам, перад сном, — усё адно чытала, штосьці падкрэсліваючы (як рэдактар у выдавецтве). Па гэтай прычыне чытала аўтараў рэалістычнага мастацкага пісьма і не любіла пісьменнікаў-фантастаў. Не любіла яшчэ і таму, што ў іх, як правіла, не знаходзіла МОВЫ — жывога, трапнага, дасціпнага народнага слова.
З рускай класікі яе самымі любімымі творамі былі «Мёртвыя душы» і «Рэвізор» М. Гогаля, «Яўгеній Анегін» А. Пушкіна, «Гора ад розуму» А. Грыбаедава, а таксама аповесці і апавяданні А. Чэхава. На кожнага з іх спасылалася пры нагодзе безліч разоў і цытавала па памяці з асаблівым смакам. Гэтак жа, як і многіх творцаў сучаснай рускай літаратуры: В. Шукшына, Ю. Казакова, В. Астаф'ева, У. Салавухіна, В. Распуціна, В. Бялова, Я. Носава... А з паэтаў—Аляксандра Твардоўскага. Чытала і іншых, прымала да сэрца, высока цаніла (Ахматаву, напрыклад), але сапраўднай вялікай любоўю яе быў Твардоўскі. Помню, як летам 1961-га, на Нарачы («здымаў у Купе катушок») мы разам чыталі апублікаваную ў «Известнях» яго паэму «Цёркін на тым свеце». Як яна захаплялася, перачытвала асобныя месцы, строфы, і ўсё здзіўлялася смеласці і мужнасці аўтара. «Занясі Куляшовым, сказала мне, можа, Аркадзь Аляксандравіч яшчэ не бачыў газету».
З празаікаў мацней за іншых, мабыць, любіла Шукшына. Калі прыйшла газета з паведамленнем пра яго раптоўную заўчасную смерць, я, помніцца, не адразу змог ёй сказаць пра гэта (сядзела паблізу, таксама пераглядала прэсу), і толькі нарэшце выдавіў: «Шукшына не стала... Памёр ад разрыву сэрца...» Мае словы не проста ўразілі яе, а спалохалі. Яна ўскрыкыула і ціха перапытала: «Шукшына?..» Узяла газету, доўга чытала невялікі тэкст афіцыйнага некралогу, затым якуюсь хвіліну сядзела моўчкі, гаротна склаўшы рукі на газеце, а тады цяжка ўздыхнула і прамовіла:
— Вось па кім павінна плакаць руская інтэлігенцыя. I не толькі інтэлігенцыя. Хто ўжо цяпер зможа, так як ён, сказаць праўду — не ведаю. I так праўдзіва паказаць простага рускага чалавека на экране — не ведаю...
Надзвычай любіла і часта згадвала апавяданне Ю. Казакова «У сне ты горка плакаў», а таксама «Маньку» і «Свечачку». Хто прачытае гэтыя творы пісьменніка, пранікне ў іх дух, у іх стылістыку — зразумее, чаму яны былі ў яе на асобым рахунку. Першакласная, глыбокачалавечная проза!..
Зразумела, што першым і галоўным прадметам яе чытацкай і прафесійнай цікавасці была родная беларуская літаратура. I класіка, і сучасная. З класікі перачытвала даўно, са школьных і студэнцкіх гадоў, знаёмыя рэчы Коласа, Купалы, Чорнага і наноў адкрытага ўжо ў паслясталінскі час Максіма Гарэцкага. З творчасці сучаснікаў, якіх мела шчасце ведаць асабіста, быць добра з імі знаёмай, асабліва любілараманы Мележа, Караткевіча, Адамчыка, апавяданні Лынькова, Пташнікава, а найперш — творы Брыля. Чаму менавіта гэтых — пералічаных? За мову. За тое, што «купалася», як у чыстай крынічнай вадзе, у іх мове. Абмывала душу крыштальнай расой на ўзыходзе сонца ў даспелым някошаным лузе.
У Купалы асабліва захаплялася мовай «Паўлінкі» і «Тутэйшых», у Коласа — мовай «Новай зямлі» і апавяданняў з сатырычна-гумарыстычным акрасам, у Чорнага — і не пералічу туг усяго, што яна пастаянна перачытвала, найперш — рыхтуючы і дапрацоўваючы курсы лекцый «Мова пісьменніка», «Культура мовы», «Стылістыка беларускай літаратурнай мовы». Гэтае ж можна сказаць і пра яе адносіны да мовы Максіма Гарэцкага. З якім шкадаваннем казала неаднойчы аб тым, што так позна, у сталым веку, адбылося яе знаёмства з творчасцю гэтага вялікага пісьменніка. Паспела напісаць артыкул пра моўна-стылёвыя асаблівасці яго апошняй аповесці «Скарбы жыцця». Мовай апавяданняў М. Лынькова зацікавілася яшчэ ў студэнцкія гады і зрабіла яе тэмай сваёй дыпломнай работы.