Niepewnie popatrzyli jeden na drugiego.
– Nie możemy obrażać gospodarzy – stwierdził Jupe.
– Jasne – zgodził się z nim Pete.
– Dziękujemy, Danielu. – Bob miał nadzieję, że gdziekolwiek jest jego ojciec, ktoś również go nakarmił.
Chłopcy ruszyli za Danielem przez wioskę. Starsi i młodsi mieszkańcy przyglądali im się ze zdziwieniem. Na centralny plac, na którym zebrały się już kobiety i dzieci, powoli nadciągali mężczyźni. Mieli nagie klatki piersiowe, naszyjniki z piór i kolorowych kamieni, a na głowach pióropusze. Kobiety ubrane były w suknie z paciorków. Ich szyje również ozdabiały naszyjniki. Niektórzy mężczyźni tańczyli w rytm uderzeń bębna i potrząsali czymś, co wyglądało jak dwa związane kijki.
– Rozgrzewają się – wyjaśnił Daniel. – Podejdźcie tutaj, weźcie talerze i nałóżcie sobie jedzenie. Możecie jeść i przyglądać się, a ja postaram się wam objaśnić, o co chodzi.
Kobiety zdjęły wiklinowe pokrywy z ogromnych półmisków z potrawami. Trzej przyjaciele nałożyli sobie porcje parującego mięsiwa, ziemniaków, grochu, wzięli też po dużym kawałku chleba. Widok prawdziwego jedzenia tak uradował Jupe’a, że nie żałował sobie podwójnych porcji. “Do diabła z dietą!” – pomyślał.
– Czy to dziczyzna? – spytał Daniela Pete, wskazując na jeden z półmisków.
– Tak, tu masz królika, a tam wiewiórkę. Dalej leżą ryby. Złowiliśmy je w Truoc, co w naszym języku oznacza rzekę.
Chłopcy usiedli na ławkach pod olbrzymimi sekwojami. Jako stoły służyły szerokie skrzynie, oblepione etykietami, na których ujrzeli napisy: Części do silników. Kompania przewozowa Nancarrowa.
W pobliżu stała wsparta na belkach stara półciężarówka marki Chevrolet. Części jej silnika leżały porozkładane na innej skrzyni z etykietką kompanii przewozowej. Po drugiej stronie wioski płynęła czysta i głęboka Truoc, bardziej przypominająca duży potok niż rzekę.
– Czy jest to ta sama rzeka, która wypływa z doliny leżącej na północ stąd? – spytał Bob.
– Znasz tę dolinę? – Daniel nagle stał się podejrzliwy.
– O tyle, o ile – odparł ostrożnie Bob. Ugryzł kawałek dziczyzny. – Widziałem ją z daleka.
– Nikomu nie wolno tam wchodzić – powiedział Daniel. – To święte miejsce. Nazywamy je Doliną Przodków. Stanowi część naszego rezerwatu. Tam chowamy zmarłych. Czasami odprawiamy również obrzędy.
– Nie wchodziłem do doliny – zapewnił Bob. – Twoje plemię musi od bardzo dawna żyć w tych stronach.
– Skąd wiesz?
– Przekonały mnie o tym stopnie i skalne uchwyty. Gdyby nie to, że omal nie porwała mnie lawina, w ogóle bym ich nie zauważył. Chyba wykuto je bardzo dawno temu.
– Są tam od początku, kiedy Stwórca powołał do życia nasze plemię – wyjaśnił Daniel. – On także stworzył lawiny, żeby trzymać z daleka tych, co nie mają wiedzy. Zrobił również wierzby, z których witek pleciemy kosze, by ponieść w nich naszych zmarłych do doliny. Wszystko jest dziełem Stwórcy. – Chłopiec uśmiechnął się. – Wiem, że szukałeś swojego ojca. Przodkowie przyjęliby to ze zrozumieniem.
– Ale nie wykazaliby zrozumienia dla turystów.
– Nigdy – przyznał Daniel.
Jupiter zdążył zjeść połowę swojej porcji i od razu poczuł się lepiej.
– Pewnie dzieje się coś niezwykle ważnego, skoro nie wolno wam opuszczać wioski.
– Zachorowaliśmy – wyjaśnił Daniel. – Mamy zaczerwienione oczy, niektórzy kaszlą, kłuje nas w piersiach. Są też tacy, których piecze w żołądkach, jakby jakieś diabły w nich harcowały. Starszyzna uradziła, by odprawić śpiewane obrzędy, które pozwolą pozbyć się tej okropnej choroby. Do jutra do południa nikomu nie wolno opuścić wioski.
– Czy nie powinniście raczej wezwać prawdziwego lekarza? – spytał Pete.
Jupe dał mu kopniaka pod stołem.
– Każdy ma inne metody – odparł Daniel. – Wy macie swoich doktorów, my swoich. Naszym jest szaman, śpiewający doktor. Odkąd pamiętam, troszczy się o nasze zdrowie. Jest bardzo mądry. Czasami wysyła nas do kliniki w Bakersfieid, ale na ogół tego nie robi. Dotąd zawsze byliśmy zdrowi, a jeśli coś nam dolegało, szybko wracaliśmy do zdrowia. Od kilku miesięcy wszystko się zmieniło.
– Czy wasz zakaz opuszczania do jutra wioski dotyczy również i nas – dopytywał się Bob. – Może jednak ktoś mógłby nas stąd zabrać? Sprawa jest pilna.
– Tego właśnie wujek dowiaduje się od szamana.
Nagle bębny zadudniły głośniej. Zagrzechotały pałeczki. Rozległ się przeraźliwy, nieludzki jęk. Trzej Detektywi i towarzyszący im Daniel zafascynowani obserwowali, co dzieje się na placu.
Tancerze poruszali się w ogromnym kole, uderzając o ziemię stopami obutymi w mokasyny.
– Zauważcie, że podskakują i opadają nierównocześnie – powiedział Daniel. – Robią tak dlatego, że świat przypomina wielką łódź. Gdyby wszyscy oparli się o jedną burtę w tym samym czasie, łódź zakołysałaby się i przewróciła.
Wkrótce kilku tancerzy przesunęło się do środka koła i zaczęło tańczyć solo. Podskakiwali, wykonując dziwne, gwałtowne ruchy.
– Kiedy narodził się świat. Stwórca wyznaczył dzięcioła, by zdawał mu sprawę z tego, co się na nim dzieje – wyjaśnił Daniel. – Teraz więc my wybieramy mężczyzn o czystych sercach, którzy skaczą pośrodku koła i potrząsają głowami w tył i w przód, podobnie jak te ptaki. Rozkładają ramiona, tańczą dokoła i śpiewają pieśń dzięcioła, by przypomnieć jego duchowi, że ktoś jest chory i trzeba przekazać tę informację Stwórcy. Kiedy Stwórca dowie się o wszystkim, może obdarzyć doktora wielką siłą, która pomaga chorym wrócić do zdrowia.
Taniec trwał. Skóra tancerzy lśniła od potu; przemieszczali się dokoła i wewnątrz okręgu. Kobiety i dzieci patrzyły na nich, klaszcząc i śpiewając. Najciężej chorzy leżeli na matach, głowy mieli podparte derkami, by móc obserwować całą ceremonię. Była bardzo kolorowa i pełna ekspresji.
W pewnym momencie wszystko się skończyło. Umilkły bębny, a tancerze i publiczność przeszli do stołów zastawionych jedzeniem. Kobiety zdjęły pokrywy z półmisków. Jupe zauważył, że tancerze mają zaczerwienione oczy. Teraz kilku z nich zaczęło kasłać.
Wkrótce zjawił się wódz, którego Daniel nazywał wujkiem, oraz starszy mężczyzna o surowym wyrazie twarzy. Przyodziani w obrzędowe pióropusze przebijali się przez tłum. Mieszkańcy wioski odnosili się do starszego mężczyzny z tak dużym szacunkiem, że Trzej Detektywi domyślili się, iż właśnie on jest szamanem, tym śpiewającym doktorem. Chociaż obaj zatrzymywali się niekiedy, by porozmawiać z tancerzami, posuwali się jednak wytrwale w stronę Daniela i trójki gości. W końcu stanęli na wprost nich.