Dom Na Klifie

– Och ty, Poldziu… cofam wszystko, co sobie o tobie pomyślałam…

Byli na łące, której tylko górna część zachowywała jaki taki poziom. Na szerokim ziemnym tarasie stał dom, na pierwszy rzut oka w stanie agonalnym, ale jakiż piękny, nawet z dziurami po oknach, wyrwanymi drzwiami i częściowo zapadającym się dachem… Architekt wymyślił bryłę o doskonałych, harmonijnych proporcjach, dość solidną, żeby miała siłę oprzeć się wiejącym tu wiatrom, a jednocześnie nie poskąpił wieżyczek, mansard i balkoników. Rzucało się w oczy, że dom został zaprojektowany dla licznej rodziny, która miała mieszkać wygodnie, nie wpadając na siebie nawzajem przy każdej okazji. Od strony przeciwległej do podjazdu z domu wystawały resztki jakiejś konstrukcji, na której gdzieniegdzie trzymały się jeszcze resztki szkła. Bianka widywała już w życiu takie konstrukcje i domyśliła się natychmiast, że to szczątki tarasu, będącego częściowo ogrodem zimowym. Mniemany ogród zimowy wychodził na stronę południową; kawałek dalej łąka zaczynała stopniowo opadać, najpierw łagodnie, potem coraz stromiej, aż wreszcie kończyła się urwiskiem, za którym widać było wody Zalewu, płonące w tej chwili różowym odblaskiem zachodzącego słońca. Bianka podążyła wzrokiem tam, gdzie spodziewała się słońce zobaczyć i zobaczyła je nisko nad rozsianymi licznie, doskonale stąd widocznymi wysepkami, oblanymi wodą we wszystkich odcieniach szkarłatu i purpury.

– Poldziu – powiedziała po chwili milczenia. – Zrobiłeś to specjalnie.

– Tak, Bianko – odparł niewzruszenie Poldzio. – Zrobiłem to specjalnie. Czyżby mi się udało?

– Tak, ty stara cholero – wyrwało się Biance, która potknąwszy się leciutko, wpadła w dość jadowite pokrzywy. – Kupię tę chałupę, jeśli tylko będzie mnie na to stać. Natomiast nie wiem, czy będzie mnie stać na remont. Trzeba to wszystko rozeznać i obliczyć.

– Już rozeznałem – oznajmił Poldzio skromnie. – Będzie cię stać. To znaczy, powinno. Gmina bardzo chce sprzedać ten dom i w ogóle posesję i bardzo się boją, że im to się nie uda. Moim zdaniem zastosują wszystkie możliwe ulgi.

– Dlaczego, na Boga się boją? Przecież to piękny dom!

– Ale duży. Ludzie na ogół wolą nieco mniejsze. Gmina ma świadomość, że jeśli nie sprzeda działki z domem, to zostanie w końcu ze sporą ruiną na garbie i będzie ją musiała rozbierać albo jakoś zabezpieczać, żeby to się nikomu na łeb nie zwaliło. Słuchaj, moja droga. Z paroma kolegami obejrzeliśmy całość dokładnie i zapewniam cię, że mury i wszystko, co nie zostało rozgrabione z tego domu, jest w dobrym stanie. Wiesz, że długie lata byłem cieślą okrętowym, znam się na stolarce, mam zaprzyjaźnionych budowlańców, trochę pieniędzy, podejmuję się niewielkimi kosztami przeprowadzić tu remont. Pod warunkiem, że zgodzisz się, żebym tu w tym skrzydle od strony lasu zamieszkał. Nie potrzebuję wiele, dwa pokoiki na piętrze, kuchenka, łazienka. Ja już nie jestem rozwojowy.

– A jeśli znajdziesz sobie babę? – spytała rzeczowo Bianka.

– To przecież nie będzie ona miała dwudziestu lat, tylko dużo więcej. Też nie będzie rozwojowa. Ale ja już nie planuję posiadania baby. Miałem dwie żony, trzeciej nie chcę, choćbyś ty sama miała mi się oświadczyć. Chcę spokoju. To jak?

– A ty masz wszystkie uprawnienia budowlane? Ja się nie znam na przepisach, ale przecież trzeba tu zrobić regularną budowę, zatrudnić jakiegoś kierownika, inspektora nadzoru, diabli wiedzą kogo jeszcze… Czy ja mam pieniądze na takich urzędasów?

– Mówiłem ci, że mam przyjaciół w branży – rzekł cierpliwie Leopold. – Oni mają uprawnienia. Jeden się podpisze jako kierownik budowy, drugi jako inspektor nadzoru i będzie. To jak?

– Kusisz.

– No, kuszę, jak umiem. Słuchaj, moja droga, jeśli chodzi o mnie, to mój status w tym domu będzie oparty wyłącznie na twojej dobrej woli. Bo to przecież będzie twój dom, niczyj więcej. Zawrzemy umowę dżentelmeńską, że dopóki będziesz chciała, będziesz mi pozwalała mieszkać na tym pięterku. Jeśli chcesz, zrobimy tę umowę na piśmie. Ja ci nie będę w żaden sposób przeszkadzał, za to postaram się być użyteczny. Drzewa do kominka narąbię, śnieg w zimie odgarnę, łobuzowi w mordę dam, jeśli przyjdzie. To jak?

Bianka spojrzała jeszcze raz w zachodzące słońce. Znikało właśnie w falach jak odwrócony uśmiech. Niebo i wody wokół mieniły się wszystkimi odcieniami złota, oranżu i purpury.

To wszystko będzie moje – pomyślała i zdecydowała się. Wyciągnęła do Leopolda swoją silną, chociaż malutką dłoń. Uścisnął ją po męsku, a potem złapał Biankę na ręce i okręcił się z nią w kółko.

– Przestań, pierniku, bo dostaniesz ruptury!

– To była najmądrzejsza decyzja w twoim życiu, staruszko!

– Wypraszam sobie staruszkę!

Niebawem okazało się, że rozeznanie Leopolda miało solidne podstawy. Gmina z radością pozbyła się działki, której przedtem nikt nie chciał i z którą nie było co zrobić. Bianka dla zasady trochę pogrymasiła i tym sposobem uzyskała ulgi, których udzielono jej z obawy, że się rozmyśli. Pieniędzy starczyło jej na wszystko – na ziemię, dom, materiały budowlane i jeszcze trochę zostało. Leopold z pasją rzucił się do remontu ruinki, zwoławszy do pomocy kilku kolegów. Rok po pierwszym oczarowaniu miejscem i zachodem, Bianka spoglądała na zupełnie podobny zachód, siedząc w wygodnym fotelu na otwartym tarasie swojego domu.

– W tym roku już nie zdążyłem – powiedział bardzo zadowolony z życia Leopold, siedzący w drugim fotelu – ale wiosną jeszcze trochę podłubię i będziesz tu miała ogród zimowy. O ile będzie ci się chciało zaprowadzić tu jakieś roślinki.

– Nie znam się na roślinkach – oświadczyła Bianka. – Ale się poznam. Teraz zima idzie, kupię sobie różne mądre książki i nauczę się wszystkiego o kwiatkach. Możesz planować ogród zimowy.

Leopold, gdy tylko nadeszła wiosna, obudował taras pięknie rzeźbionym (pod wpływem krajobrazu poczuł w sobie artystę) rusztowaniem, które następnie oszklił. Bianka, w istocie, jako osoba sumienna i realizująca własne plany, nabyła jakiej takiej wiedzy o roślinach ozdobnych, po czym z pasją rzuciła się do zamawiania sadzonek i wtykania ich w glebę – w rezultacie stworzyła wokół domu nowiutki busz w miejsce starego, złożonego z pokrzyw i innego zielska, które Leopold starannie usunął, pozostawiając tylko berberysy i śnieguliczki. Bianka dodała do tych krzewów jakieś osiem czy dziesięć odmian, które podobały jej się w katalogach, posadziła również kilka kęp luzem, preferując róże i byliny. O bylinach ktoś jej powiedział, że to rośliny dla leniwych inteligentów, bo same rosną. Uznała, że to korzystne, bo grzebanie w ziemi generalnie ją nudziło. Tworzenie nowego ogrodu to było coś, pielenie i wyrywanie chwastów uznawała za koszmar.

Kiedy było już absolutnie niezbędne, zajmował się tym Leopold.

Od czasu do czasu pryskała z domu na klifie na dalekie morza, wciąż jeszcze bowiem miała siły i ochotę na pływanie. No i z czegoś trzeba było żyć. A frankofilski właściciel „Le cochet” nadal żywił do niej zaufanie.

Leopold nie znalazł sobie żadnej baby, chociaż Bianka po namyśle wcale mu tego nie broniła, wręcz przeciwnie, namawiała go nawet. Mieszkali tak we dwójkę w pełnej zgodzie i harmonii prawie dwadzieścia lat, aż pewnego dnia Leopolda najzupełniej nieoczekiwanie trafił zawał serca w samo słoneczne, lipcowe południe. Bianka opłakała go szczerze, za pociechę mając to, że zmarł tak nagle, nie wiedząc w ogóle, że odchodzi z tego świata. Wtedy w domu na klifie pojawiła się Lena Dorosińska, również zbolała, świeżo bowiem pochowała męża, też ofiarę zawału.

Bianka ucieszyła się z kilku przyczyn – raz, że z Leną była od lat zaprzyjaźniona (choć z przerwami), dwa, bo zaczynała odczuwać ciężar wieku i wolała mieć kogoś w zasięgu głosu, trzy, ponieważ przyjaciółka wniosła w posagu swoją emeryturę, podczas kiedy jej zasoby pozostawiały wiele do życzenia – szczęście że podręcznik dla żeglarzy wciąż przynosił jakieś tam niewielkie dochody. Dodatkowym powodem do zadowolenia było to całe zabawne i młode towarzystwo szantowe, które z biegiem czasu przywlokło się za Leną.

Adam zastanawiał się, jak ciotka rozporządziła domem. Uznał za najzupełniej naturalne, że pozostawiła go Lenie. Sam by tak zrobił na jej miejscu.

Lena nakarmiła gości barszczem. Krzątała się po domu w sposób jak najbardziej naturalny, nie poruszając w ogóle sprawy testamentu Bianki. Izabela zaczęła ją w cichości podejrzewać, że jakimś chytrym sposobem omotała przyjaciółkę, wyłudziła od niej zapis na dom, no i teraz czuje się jak pani, zadowolona dodatkowo, że udało jej się wycyckać rodzinę, czyli prawowitych spadkobierców. Adam odniósł wrażenie, że ożywienie Leny jest sztuczne i wywnioskował, iż starsza pani tak źle znosi odejście Bianki, że aż nie jest w stanie o niej rozmawiać. Postanowił, że zaprosi tu któregoś ze swoich dawnych kolegów z „czasów psychologicznych”, jak je nazywał. Konstanty delektował się barszczem, gawędził z Leną o wyższości żywopłotu ligustrowego nad szpalerem tui i nie miał żadnych myśli ubocznych. Podobnie jak Adam uważał, że teraz Lena zostanie gospodynią domu na klifie i że jest to jak najbardziej w porządku.

– Herbatę podam wam w ogrodzie zimowym. – Lena odczyniała właśnie jakieś uroki nad dzbankiem i filiżankami. – Srebrna łyżeczka. Pamiętaj, Izuniu, herbatę można sypać wyłącznie srebrną łyżeczką. Lepiej złotą, jeśli się ma. Ja nie mam. Chcecie z mlekiem?

– Bawarka? – Izabela skrzywiła się pociesznie. – Nigdy w życiu!

– Jaka tam bawarka. Porządna herbata po angielsku. Robię dużo, bo zaraz powinni być.

– Co powinno być?

– Nie co, tylko kto. Mecenas i komitet.

– Jaki, na Boga, komitet?

– Czy może komisja. Nie, jeszcze inaczej. Rada nadzorcza. Też nie. Patrzcie, nie pamiętam, jakeśmy to nazwały. Bo ja pomagałam Biance redagować. Ona za grosz nie miała zdolności literackich. Chociaż napisała podręcznik, hehe. Dobrze, że po angielsku. Jak go przekładała na polski, praktycznie połowę napisałam za nią. Ona by się nie przyznała…

– Leno, poczekaj. – Izabela ożywiła się znacznie. – To ty wiesz, co tam jest w tym testamencie? I nie powiedziałaś nam? No to powiedz teraz!

– Nie mogę. Bianka zapowiedziała, że jeśli puszczę chociaż odrobinkę pary z ust na ten temat, to ona tu wróci i będzie mnie straszyć. Ja w to, oczywiście, nie wierzę, ale ryzykować nie będę. Ona mogłaby to zrobić.