— Не, — пахістала яна галавой. — Проста давярацца — яно ведаеш як складана.
«Скажыце маёй каханай, што я гатовы памерці дзеля яе. Але я ўсё ж вярнуся!» — прамаўляе Атавіа.
Яны ўваходзілі ў тую ноч, як у халаднаватую марскую ваду — няспешна, прыслухоўваючыся адно да аднаго, наноў адно аднаго вывучаючы. Анна папрасіла выключыць электрычнасць, але рассунула шторы на вакне. Месяцовае святло мяшалася з агнямі ліхтароў і пранікала ў пакой. Анна стаяла ля вакна і павольна выцягвала з валасоў шпількі. Вось яна сабрала іх у жменю, і яны бразнулі, пакладзеныя некуды на стэлаж. Грынкевіч на ейную просьбу адышоў і чакаў яе ў ложку. У гэтай паўцемры ён глядзеў, як Анна без усялякага манернічання зняла вопратку і пакінула яе на падлозе, быццам прыйшла на ціхі марскі пляж, дзе яе ніхто не бачыць, і зараз проста будзе купацца. Скура адсвечвала срэбрам, як у вядзьмаркі, гатовай да начнога палёту; доўгія, як у русалкі, валасы струмяніліся па плячах. Яна змянілася, думалася Грынкевічу. Цела за гэтыя гады набыло прывабную плаўнасць ліній, а раней яна была амаль як падлетак. Але ён злавіў сябе на тым, што разглядае даўно каханую жанчыну як нешта чужое. Адзначае невялікія, правільнай формы грудзі, прыгожы пераход лініі таліі ў лінію клубоў, точаныя сцёгны і лыткі — нават у такім асвятленні ён даволі добра мог разгледзець яе, іншую, не такую, як раней. Адчувае, як гэтае цела хвалюе яго, зусім іначай, чым у тыя часы. І баіцца гэтага хвалявання. Яно падавалася яму здрадай.
Толькі калі яна лягла побач і прытулілася да яго ўсім целам, ён зноў адчуў у ёй тую, ранейшую Нюту. І неістотна, што яна цяпер была смялейшай і ярчэй адгукалася на кожнае яго дакрананне. Ён пазнаваў дотыкі яе рук і вуснаў на сваім целе, яе халаднаватую скуру, што пахла травеньскім дажджом, яе мядовы голас і словы, якія яна ў жарсным паўтрызненні шаптала яму. Яна з пяшчотнаю сілай чарадзейкі Альцыны сцірала з яго ўспаміны пра іншых жанчын і вызваляла сэрца ад даўняга болю. Яна зноў вяртала яму самога сябе.
«Ідзіце да маёй любай нявесты, сябры мае, пабудзьце з ёй...»
А потым яны ляжалі пад коўдрай і са смехам згадвалі свой шумлівы дыялог пад суседскімі вокнамі, перадражнівалі адно аднаго.
— Якія мы ўсё ж. артысты. — раптам сказала Анна, але ўжо з меншай весялосцю. — Робімся сапраўды натуральнымі і шчырымі, толькі калі распранемся. Слухай таямніцу. Хоць для цябе, напэўна, гэта і не таямніца. Я да сённяшняга дня верыла, што ў мяне агіда да мужчын. Я лічыла, што яны занадта многа хочуць. Усё думала, калі ж мне нарэшце і самой насамрэч гэтага захочацца. Але гэтага не адбывалася.
— А са мной тады?..
— З табой у мяне спачатку быў панічны страх перад усім на свеце, але найбольшы — перад тым, што я цябе страчу. Потым той дзень. Я не памятаю, што гэта было на ўзроўні цела, я была проста шчаслівая, бо ты быў побач. А потым. Потым была якраз агіда да іншых. Пасля твайго ад'езду я пачала жыць манашкай, гэта праўда. У мяне некалькі гадоў не было зусім нікога. Потым Гюнтар, патрэбы — ніжэйшыя за слабыя. Так я і стала жыць, пакуль мы зноў не сустрэліся. А цяпер у мяне адчуванне нейкага адкрыцця, хоць, здаецца, чаго я толькі не каштавала.
— Дурнічка. Хіба справа ў карцінах і позах?
Ён заснуў пад яе шэпт, сплятаючы сваё цела
з целам Анны ў марскі вузел абдымкаў. Потым сон плаўна перацёк у мілаванне, як жвірок у пясочным гадзінніку. І так яны да самай раніцы то прачыналіся, то засыналі на непрацяглы час. І калі ён выйшаў у кухню пакурыць, Анна таксама прачнулася і выбралася з ложка следам за ім. Ён стаяў ля прыадчыненай форткі, а яна цёрлася тварам аб яго плячо.
— Тады было іначай, — лагодна прашаптаў ён. — Ты была стрыжаная.
Анна засмяялася, выхапіла з яго пальцаў толькі напалову скураную цыгарэту, выкінула яе ў вакно. Ён спачатку абурыўся, потым зразумеў, што гэта новая гульня-дражнілка, і пагнаўся за Аннай у пакой. Злавіў яе ў ложку, яна жартам абаранялася ад пераследніка, паміж імі завязалася падушачная баталія, у якой Анна дазволіла сябе перамагчы.
— Калі сур'ёзна, то кідай курыць, — сказала яна, заміраючы ў ягоных абдымках.
«Няхай яна асушыць ад слёз свае прыўкрасныя вочы...»
Раніцай яны пілі каву на кухні, збіраючыся на рэпетыцыю. Анна, быццам гарэзлівае дзіця, сядзела на крэсле з нагамі. На ёй была кашуля гаспадара кватэры, гэты звыклы ранішні ўбор госці, якая не думала заставацца на ноч, але так ужо выйшла. Грынкевіч згадваў яе дваццацігадовую, калі яна сама набывала сабе мужчынскія кашулі. Дзіўна, але ёй пасавала хлапечая вопратка. Нездарма ж яе прапаноўвалі на акторскае амплуа травесці. Праўда, цяпер у яе круглейшыя клубы, дый жанчына ў мужчынскай кашулі на некалькі памераў болей чым трэба — гэта зусім іншая гісторыя і зусім не хлапечы шарм.