Цяпер ягоная вопратка заўсёды будзе крыху пахнуць ейнай гаркаватай парфумай, і гэта цудоўна.
— Што ты будзеш рабіць пасля прэм'еры? — запытаўся Грынкевіч, накладваючы ёй у талерку амлет. — Я так разумею, што ў Нямеччыну ты ўжо не едзеш.
— Пакуль не прыдумала. Хачу адпачыць. У мяне ж паралельна мюзікл у Маскве, якраз пад новы год выпускаць. Вось трэба здаць усю тую працу. Напісаць сцэнар чарговага відэакліпа, мяне прасіў аднакурснік. Потым найду чым заняцца. Гэта калі я адбору не прайду.
— Які адбор?
— Мне ўчора даслалі запрашэнне паўдзельнічаць у адборы на адзін фестываль у Аўстрыі. Там набіраюць рэжысёрскую групу на вялікі оперны праект. Ясна, што сама я там нічога не пастаўлю, але папрацаваць з сусветнымі зоркамі, завесці знаёмствы. Туды трэба ехаць у сярэдзіне студзеня, недзе на месяц.
— А пасля?
— Усё залежыць ад таго, дзе я змагу працаваць.
— А не ў сэнсе працы?
— Усё залежыць ад таго, дзе мяне будуць чакаць.
Апошнюю фразу Анна прамовіла з хітраватай усмешкай. Грынкевіч пацалаваў яе, а потым сказаў:
— Геаграфічна цябе будуць чакаць у N, а пасля ў Маскве. А ўвогуле, што з той геаграфіі. Я буду чакаць цябе паўсюль і заўсёды.
— А я заўсёды буду вяртацца.
Упершыню за некалькі тыдняў у яго нарэш-
це знікла пачуццё трывогі, калі ён падумаў пра тое, што будзе адразу пасля прэм'еры. Пакуль Анна адзявалася і прычэсвалася, ён збіраў ноты і думаў, што цяпер так будуць пачынацца многія-многія дні. І што ў яго цяпер адчуванне, быццам ён жыве з гэтай жанчынай не першы год. Зрэшты, ён так шмат часу быў проста побач, што быць разам выглядала нечым лёгкім і натуральным.
Яны выйшлі з дому і скіраваліся ў тэатр. Анна са смехам казала, як цяпер ашалее сарафаннае радыё і колькі будзе размоў. Яна ішла і ў асобах паказвала самых зацятых тэатральных пляткарак. Грынкевіч паміраў ад смеху, наколькі дакладна Анна за кароткі час выхапіла іх характэрныя інтанацыі і нават любімыя слоўкі. Ужо непадалёк ад тэатра ён раптам спыніў яе і пацалаваў.
— Я цябе кахаю, Нюта.
— Дзіўны ты. Сёння ў сне ты называў мяне Аннай, хоць наяве я заўсёды Нюта. А яшчэ ты не хацеў выпускаць мяне з абдымкаў.
«Скажыце маёй каханай, што я гатовы памерці дзеля яе. Але я ўсё адно хачу вярнуцца!» — паўтарае Атавіа.
— Я і цяпер не хачу цябе адпускаць, жабкавандроўніца. І ў Аўстрыю не хачу адпускаць, але давядзецца. Проста мне вельмі хочацца нагнаць усё, што мы згубілі за гэтыя гады, ва ўсіх сэнсах згубілі.
— Мне часам страшна. Вось я была Аннай Рупель і як быццам жыла не сваім жыццём. Цяпер я для публікі Лана Іванова, але гэта таксама нібыта не я.
— Возьмеш маё прозвішча і пачнеш усё з чыстага аркуша.
— Зноў за мяне вырашаеш?
— Не, тут я нічога не магу вырашыць. Магу толькі прапанаваць. Але так, прынамсі, ты зноў можаш стаць Аннай.Яна раптам пасур'ёзнела і змоўкла. І да самага тэатра яны ішлі, не кажучы ніводнага слова. Ля брамкі, што вяла ў дворык ля службовага ўвахода, Грынкевіч убачыў немаладога мужчыну, які падаўся яму знаёмым. Мужчына стаяў, прыкрываючы шыю каўняром пухавіка. Быў ён апрануты як на больш малады і жвавы ўзрост, хоць сам ужо не выглядаў юным хлопчыкам. Вельмі сівы бландзін з паўночнымі рысамі твару, бародка, акуляры.
— Тата?.. — прамовіла Анна, таксама заўважыўшы гэтага мужчыну.
Толькі пасля гэтай кароткай рэплікі Грынкевіч нарэшце пазнаў Антона Рупеля.
Дон Атавіа сыходзіць.
Сцэна X (а)
Дзэрліна і Лепарэла. Дзэрліна з нажом у руках, яна трымае Лепарэла за валасы і так вядзе яго на сцэну.
Рэчытатыў «Restati qua!».
Ралан Барт не меў рацыі, калі абвесціў смерць аўтара. Маўляў, чытайце тэкст і не замарочвайцеся на тым, што ў ім тычыцца самога пісьменніка, а што ён сабе напрыдумляў. Аўтар — гэта адно, а ягоны тэкст — гэта іншае. Няма аўтара — няма праблемы. Аўтар можа пісаць хоць пра расчляненне трупаў, але насамрэч быць вельмі станоўчым, правільным, пазітыўным. Добрым сем'янінам, сумленным грамадзянінам, героем-каханкам, паспяховым бізнэсоўцам, духоўным гуру, цвярозым спартсменам, здаровым шопаголікам, адданым сынам ці дачкой, жарсным абаронцам хатніх жывёл, дэмакратычным змагаром за экалогію.
Дзэрліна выявілася пільнай. Пакуль дон Атавіа расказваў пра сваю бедную нявесту і прасіў яе суцешыць, спрытная сялянка ціхенька выйшла на вуліцу і там нечакана злавіла Лепарэла. Ён, напэўна, не паспеў уцячы. Будзем лічыць, што ён хацеў пералезці цераз высокі плот, каб скараціць сабе шлях, але за плотам яго чакалі злосныя сабакі. І пакуль ён злазіў з плота, Дзэрліна яго нагнала. Злавіла і павяла за сабой, пагражаючы нажом. «Ты ад мяне не сыдзеш!» — амаль урачыста ўскрыкнула яна. «О, будзь літасцівай!» — папрасіў Лепарэла, адчуваючы, што гэтая дзеўка зараз павыдзірае яму патлы.