— Давай цяпер вып'ем за цябе, Лёха! — прапанаваў Воўчык і знакам паклікаў гарсона. — Расказвай, што ты там ставіш цяпер?
— «Дона Джавані».
— Ух ты! Уласная пастаноўка! — ускрыкнуў Воўчык, які пачынаў паціху п'янець. — Ну ты малайчына. Зайздрошчу! Я б не змог, не маю я тваёй настырлівасці. Вось ты яшчэ тады ў вучэльні сказаў: «Я буду дырыгентам!». І стаў. І працягваеш гэтую дзялянку араць. А не страшна было з Піцера з'ехаць?
На стале з'явіўся новы графін з паўлітрам гарэлкі. Грынкевіч вырашыў усё ж прытрымаць коні: у тэлефоне ён толькі што ўбачыў СМС ад флейтыста, з якім варта было сёння ўвечары перасекчыся. Флейтысту патэнцыйна цікава пайграць у ягоным аркестры, а ўпускаць прыстойнага музыканта нельга. Дзве траціны папярэднага графіна гарэлкі выжлукціў Воўчык — гэта добра. Але ж да сустрэчы з ім Грынкевіч паспеў выпіць пару куфляў піва. Гэта дрэнна. Уласна, флейтыст таксама хоча пабухаць. Але тады сёння не дабярэшся да Алёны, а яна чакае. Нехта з агульных знаёмых абавязкова закладзе яго дзяўчыне, скажа, што прыехаў у Маскву. Таму трэба зладзіць спатканне, бо пакрыўдзіцца і перастане добра граць.
— Я іншага выйсця не меў, — працягваў Грынкевіч, — я там нікому не быў патрэбны, у тым
Піцеры. Я ж лічы што ў першым пакаленні, мама і тата мне толькі вушы, мазгі ды рукі далі. Ну, мама сама фартэпіяна выкладала, таму проста своечасова заўважыла і за ручку адвяла ў школу. І ўсё. А каб пратэкцыю скласці... Паехаў туды, дзе была праца ў тэатры. Да таго ж я трызніў тэатрам, не хацеў у сімфанічныя аркестры, хоць былі прапановы. Але ў сталіцах я б не напрацаваў столькі рэпертуару, усё ж у N мяне часцей дапускалі да аркестра. Досвед, хоць начальства і п'е кроў.
— Нічога, выправім мы ўсё. Будзе ў цябе свой аркестр тут, з'едзеш ты са сваёй багны. Паставіш свайго «Дона Джавані» і з'едзеш. Ну, давай за гэта вып'ем!
Грынкевіч асцярожна сербануў са свайго кілішка, а Воўчык кульнуў усё, што яму наліў сябра.
Гарэлка ў спалучэнні з раней спажытым півам і страшэнная, як на канец жніўня, задуха пачалі перамагаць. Калі ён проста зараз сыдзе, што ўсё яшчэ будзе добра, у такім стане можна вытрываць і флейтыста, і Алёнку. Але ж Воўчык быў найважнейшым пунктам праграмы, а Воўчык жадаў банкетаваць далей.
— Ды я б таксама мог. — пачаў гандляр кітайскімі майткамі, і Грынкевіч ужо ведаў: зараз будзе рэтраспекцыя. — Я б таксама мог. Ты ж памятаеш, як я вучыўся? І як мяне ў консу забіралі ў Піцеры... І што мяне тады пагнала ў Маскву? Ну вось ты мне скажы: хулі я сюды рваўся?! Я ж яе ненавідзеў так, што аж. І цяпер яе ненавіджу. Тут нікуды не паступіў, у Піцеры спазніўся. Нікуды не паспеў. І вось пагалілі мяне і забралі.
Столькі часу сабаку пад хвост!.. Гэх... Давай яшчэ вып'ем.
Дон Джавані раптам паведамляе, што чуе ў паветры водар жанчыны. Незнаёмка, якая, мабыць, прыехала здалёк і хоча спыніцца ў гатэлі. Здаецца, яна прыгожая... Джавані зноў захапіўся. Ён разам з Лепарэла адыходзіць убок, каб паназіраць за гэтай загадкавай красуняй.
Грынкевіч, які трымаў гук у тэлефоне выключаным, раптам заўважыў прапушчаны званок ад Алёны. Ён хацеў перазваніць ёй адразу, але Воўчык яго б не зразумеў. Воўчык набліжаўся да кульмінацыі сваёй гісторыі, якую Грынкевіч чуў шмат разоў. Аляксей дакладна ведаў, што калі б Воўчык лепей вучыў гармонію ды лепей займаўся па фартэпіяна, то не забралі б яго ў войска. І ніхто Воўчыка не чакаў у Піцерскай консе, хоць сябра і спадзяваўся, што «хлопца заўсёды возьмуць». І ехаць трэба было ў той самы N ці яшчэ куды. Але Воўчык вырашыў рызыкнуць на сваю дупу і прарвацца ў Маскву, якой цяпер не любіць. Масква адрыгнула яго музычныя амбіцыі, але лёгка перастрававала Воўчыка-бізнэсмэна.
— Ты гэта. Не адставай, — з папрокам прамовіў Воўчык, заўважыўшы манеўры былога аднакурсніка. — Сядзіш тут, як Грышка Атрэп'еў. Сёння я гуляю. Ведаеш, Лёша, мне ж няма з кім пабухаць, апроч цябе. Нажэрціся — гэта адно, а вось каб пагаварыць. Тут жа ж хто? — быдла вакол мяне. Нават гэтая курвачка, якой я грошы падкідваю ды хату здымаю. Ты думаеш, яе нешта ў гэтым жыцці цікавіць? Яна ж ніводнага разу не была ў канцэртнай зале, у тэатры... Жонка... Жонка кажа, што яна дзецьмі мусіць займацца, ёй не да мастацтва. А я, значыцца, мушу зарабляць грошы, каб усё гэтае кодла ўтрымліваць. Ніколі не жаніся, Лёха! Бабы робяць з нас цяглавых канёў, а без баб. Без баб мы. Ну гэтыя. Коні з крыламі!..
— Пегасы. Прабач. — сказаў Грынкевіч, які зноў заўважыў званок на тэлефоне.
Яго выклікалі і ён дакладна ведаў, што гэта зноў звоніць Алёна. Ігнорыць не мела сэнсу. Ён узняўся з-за стала, адышоў убок і адказаў інтымным шэптам: